ΑΜΑΡΤΙΑ…

                          

(Ψάχνοντας να βρω κάτι, που μου χρειαζόταν, έπεσα πάνω σ’ ένα φύλλο χαρτί,

που είχα χαραγμένους τους παρακάτω στοίχους, σε καιρό, που είχα ηρεμία και νεύρα γερά! Επειδή θαρρώ πως είν’ επίκαιροι πιο πολύ τώρα παρά το 1967 που τους έγραψα, τους δίδω στη δημοσιότητα. Και τους αφιερώνω με …αγάπη στο Δ.Ν.Τ..

Όταν τους έγραψα δεν ήξερα πως  υπήρχε τέτοιο ευαγές ίδρυμα! Το έμαθα με μεγάλη καθυστέρηση. Και μάλιστα ότι έχει επικυρωθεί η σύστασή του με το με αρ. ΦΕΚ 315/27.12.1945, που εγκρίνει τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ίδρυση Δ.Ν.Τ. – Παγκόσμιας Τράπεζας! (Αλφειός Ποταμός).

Κάνει άραγε να παίρνομε κάτι από τα ιδρυτικά κεφάλαια, που έχομε καταθέσει σ’ αυτό,  από τους «δεδουλευμένους» τόκους τόσων χρόνων κι από τα κέρδη της επιχείρησης αυτής;…

Καημένη Πατρίδα! Είχες στα 1966 ακόμη κομπόδεμα 20.000 τόνους χρυσού (ό.π.), καμωμένο από το αίμα και τον ιδρώτα των παιδιών σου, και σου το έφαγαν τα λαμόγια, που σε κυβέρνησαν παρέα με τους …Μεγάααλους Κλεφταράδες,  που μοστράρουν «φίλοι και σύμμαχοι». Φυλάσσονταν βέβαια «ασφαλώς» στην «Τράπεζα της Ελλάδος» της εβραϊκής οικογένειας Ρότσιλντ!

Και δεν είναι η πρώτη φορά. Είχε προηγηθεί η …φυγή του χρυσού, που είχες αποθεματικό στα 1940, από την Κρήτη στο Λονδίνο, για να γλιτώσει από τους ΝΑΖΙ. Αλλά όταν ζήτησες το επαναπατρισμό του μετά την απελευθέρωση, θυμάσαι; Σου απάντησαν οι Μεγάααλοι σου Σύμμαχοι, ότι αυτός ξοδεύτηκε για τη συντήρηση του Ελληνικού Στρατού, που βρισκόταν στη Μέση Ανατολή, και μαχόταν για τα συμφέροντά τους!!! Και, ασφαλώς θα εννοούσαν και τα έξοδα των Εξόριστων «Ελληνικών Κυβερνήσεων», που προερχόταν από το Διχτατορικό καθεστώς Μεταξά μεταλλαγμένο καταλλήλως κ εμπλουτισμένο με νέα στελέχη, «Αδελφούς», που ποτέ ο Λαός Σου δεν είχε επικυρώσει. Καημένη Πατρίδα!!...

Ούτε «πουτάνα» στην εκμετάλλευση «νταβατζήδων» δεν έχει χειρότερη μεταχείριση από αυτή, που σου επιφυλάσσουν διαχρονικά οι περιωπής «Νταβατζήδες» υψηλού επιπέδου και με γραβάτα και με  «παπιγιόν», σαλονάτοι, και «υπέρ άνω υποψίας», που μπαίνουν σπίτι Σου και χτυπούν, και διώχνουν τα παιδιά Σου!... Αααχ! Θεέ μου!... Μαχαίρι στην καρδιά μας!...)

    

Αμαρτία να ποντάρεις στου φτωχού το πορτοφόλι!

Αμαρτία να πλουτίζεις με τον ίδρω του φτωχού!

Τη ζωή του νύχτα – μέρα να την παίζεις κομπολόι.

Και το αίμα του να πίνεις σα νεράκι του βουνού.

 

Η τιμή του στέκει στέμμα στο κεφάλι, με μπριγιάντια

τα παιδιά του!  Τη γυναίκα! Πλούτος και παρηγοριά.

Αμαρτία να γκρεμίζεις τέτοια όμορφα παλάτια,

Που σ’ αυτά μπροστά φαντάζουν τα δικά σου σα χαρτιά…

 

Είσαι ανόητος αν ψάχνεις στα λεφτά την ευτυχία.

Αν πιστεύεις η ζωή του πως στερείται κάθε αξία.

Αμαρτία! Πέφτεις έξω! Δώσε κάτι του φτωχού,

και το αίμα μην του πίνεις. Αίμα είναι του Χριστού!

                               Αρκάδιος  Πηγαίος, Σεπτέμβρης 1967.