Γιάννης Οδ.
Μαθιουδάκης
Αρτοποιός
Το πρόσαργο της χθεσινής ημέρας είδα το νεκρώσιμο. Ο
παιδικός φίλος Γιάννης Οδ. Μαθιουδάκης αποχώρησε από τη γη για τους Ουρανούς!
Ένιωσα βαθιά λύπηση. Ο
Γιάννης νεκρός! Σκληρή μοίρα! Όμως αναπόφευχτη…
Ο Γιάννης
ήταν ο πρωτότοκος γιος του Οδυσσέα και της Ελένης Μαθιουδάκη, που
γεννήθηκε στην Πηγή του Ρεθέμνους στα 1936.
Οι γονείς του φτωχοί. Τα
χρόνια δύσκολα. Η πατρική 7/μελής οικογένεια υπέφερε πολύ. Η Γερμανοκατοχή
επέτεινε κ επέχτεινε τη φτώχια και τη δυστυχία σ’ όλη τη
διαστρωμάτωση της Κοινωνίας.
Σκληρή κ επικίνδυν’ η διαβίωση σ’ ένα
χωριό-βάση του καταχτητή…
Ο Οδυσσέας, τίμιος και
πολύ εργατικός, δύσκολα μπορούσε να τα φέρει βόλτα. Η οικογένειά του
αντιμετώπιζε τεράστια οικονομικά προβλήματα. Ο Γιάννης, και όχι μόνον αυτός,
πέρασε πάρα πολύ στερημένη την παιδική του ηλικία…
Μετακατοχικά δόθηκε μια
ευκαιρία, με την ίδρυση των επαγγελματικών Σχολών της Λέρου για τα φτωχόπαιδα. Ο
Οδυσσέας, που ωστόσο είχε πιαστεί σε μόνιμη δουλεία, ως καραγωγέας του τίμιου εμπόρου
Πηγής Αλκιβιάδη Σπανδάγου, έστειλε το
Γιάννη να μαθητεύσει σ’ αυτές τις Σχολές,
που ήταν δωρεά του Κράτους η φοίτηση κλπ. έξοδα διαμονής στο Νησί κατά τη
διάρκεια της μαθητείας.
Έτσι ο Γιάννης επέστρεψε
από τη Λέρο φουρνάρης. Αμέσως τον πήρε αρτεργάτη στο φούρνο του ο Αλκιβιάδης
Σπανδάγος.
1955.
Οι Γιάννης αρτεργάτης στο φούρνο του Αλκιβιάδη
Έτσι ξεκίνησε ο Γιάννης τη σταδιοδρομία του, ως αρτοποιός, στου
Αλκιβιάδη το φούρνο, μέσα στη δεκαετία του 1950. Έτσι ανάσανε κι Οδυσσέας. Και
τούτο, γιατί ο Γιάννης στάθηκε στην πατρική οικογένεια πατέρας κι αδερφός…
Έτσι αρχίσαμε και τα παρεάκια
και τις τσάρκες μας. Στο φούρνο σχεδιάζαμε τις εξορμήσεις μας.
Απόκριες ήθελες. Παρόντες
άπαντες!
Απόκριες
1949 στην Πηγή: Από αριστερά: Κων. Μυρ. Κουτσαλεδάκης, Ιορδάνης Ευαγ.
Παπαδάκης, ο υποφαινόμενος, Γιάννης Οδ. Μαθιουδάκης,, Αντ. Κ. Γεωργαλής. Όλ’ οι
άλλοι νεκροί. Εγώ, τι περιμένω;…
Πανηγυράκια ήθελες; Δε
λείπαμε κι από αυτά!
Άδελε 27.7.1957, του Αγίου Παντελεήμονα,
ο Γιάννης με το άσπρο πουκάμισο.
Στο χορό, πρώτοι! Συρτά,
πεντοζάλια, καλαματιανά…
Πλατανές
29.8.1956. Ο Γιάννης στην κουντούρα. Στη μέση ο υποφαινόμενος. Ο πρωτοχορευτής,
που σκύβει, δε θυμούμαι ποιος είναι…
Στον Πλατανέ, του Αγίου
Ιωάννου, από την πίσω αυλή του μαγαζιού του Δημήτρη του Βογιατζή, ως την άλλη
άκρη, που κρατούσε το γλέντι, στο μαγαζί του Γουλεδιανού, ίσαμε τα ξημερώματα!
Στον Πλατανέ, 29.8.1956, από αριστερά: Νίκος Ιω.
Παπαδάκης, ο υποφαινόμενος, δε μπορώ να θυμηθώ αυτόν που περιποιείται το
κάκκαλο και ο Γιάννης Μαθιουδάκης.
Αγοράσαμε και ποδήλατα! Εγώ, το ποδήλατο του
ταχυδρόμου Βαγγέλη Μυζήθρα. Ο Γιάννης άλλο. Ποιος μας έπιανε πια με τις «λιμουζίνες»
μας! Βραδιές στο Ρέθεμνος, κινηματογράφος, ουζάδικα της προκυμαίας, τσάρκες,
φιγούρες. Κι όλ’ αυτά μέσα στη δεκαετία του 1950.
Ωστόσο αναπιάστηκε ο
Γιάννης. Έκαμε δικό του φούρνο. Έχτισε και σπίτι πάνω από το «Αρτοποιείο Ιωάννη Μαθιουδάκη»,
που η μετριοφροσύνη κ η ταπεινότητά του δεν ήθελε να βάλει «ταμπέλα»…
Βεγγερίζαμε τα χειμωνιάτικα
βραδάκια στη ζέστα του φούρνου. Λέγαμε τα δικά μας. Ακούγαμε και ραδιόφωνο.
Πίναμε και τα ρακάκια μας, συνοδευόμενα κι από φρέσκο παξιμαδάκι…
1958. Στο φούρνο του Γιάννη.
Ο Γιάννης, πολύ εργατικός,
δεν περιόρισε τις δραστηριότητές του ως επαγγελματίας στα πλαίσια του χωριού μας.
Μ’ επαγγελματικό αυτοκίνητο διακινούσα ψωμί κι αρτοσκευάσματα στα γύρω χωριά.
Απέχτησε δική του
οικογένεια, με την Κυριακή το γένος Ντακάκη από το Παγκαλοχώρι. Την αγαπημένη
του Κούλα, που έζησαν ευτυχισμένα χρόνια μαζί. Απέχτησαν δυο κόρες, τις οποίες
αποκατέστησαν, κ ήταν ο Γιάννης ευτυχισμένος, ανάμεσα σε παιδιά κ εγγόνια.
Φωτογραφία του Γάμου του
Αναδείχτηκε ικανός και
τίμιος επαγγελματίας. Καλός σύζυγος. Καλός και στοργικός πατέρας. Ευεργετικός
αδελφός…
Τον Ιούλη του 1958 εγώ
στρατεύτηκα. Χωρίσαμε. Με το ξεκίνημα της δεκαετίας του 1960 αποχώρησ’ από την
Πηγή και μόνο κατά διαλείμματα σμίγαμε με τα Γιάννη. Δεν ξεχάσαμε όμως ποτέ τη φιλία μας. Έτσι χθες το πρόσαργο, που είδα το άγγελμα του
θανάτου λυπήθηκα πολύ. Ο δεσμός της φιλίας μας έσπασε. Σαν ταινία
κινηματογραφική πέρασε από το μυαλό μου η θύμηση των όσων ζήσαμε μαζί. Και
σήμερα, πριν από τον τελευταίο ασπασμό, τον κατευοδώνω μ’ αυτά τα λίγα λόγια, και
την ευκή να τον αναπαύσει ο Θεός «εν χώρα ζώντων και σκηναίς δικαίων».
Καλό ταξίδι και καλή
αντάμωση, φίλε Γιάννη.
20.4.2018
