Σάββατο 16 Ιουνίου 2018

Παραδίδεται στον εχθρό η Μακεδονία;!


                                                17.6.2018  
                      Παραδίδεται στον εχθρό η Μακεδονία;!
                                               
 
  Κύριε Πρωθυπουργέ,
σήμερα, που θα πάτε στις Πρέσπες, προσέξετε τι θα υπογράψετε.
  Διαφορετικά, θα πέσετε μέσα στη στημένη από τον Εβραιοσιωνισμό παγίδα. Θα επαναλάβετε το παρελθόν. Θα μας μεταφέρετε σ’ αυτό το απευκταίο, οδυνηρό και τρισάθλιο.   
Γι’ αυτό  Σας προειδοποιώ πως κατά το παρελθόν αυτό, πριν από 140 χρόνια, υπήρξαν φωνές Ελληνικές, που προερχόταν από τη Μακεδονία, και  τόνιζαν:
 
  «Οι Μακεδόνες, εξ αμνημονεύτων χρόνων οικήτορες και κτήτορες του πατρίου εδάφους… είναι ελληνικής καταγωγής. Δάση, κοιλάδες, ποταμοί, όρη, μνημεία, επιγραφαί, άσματα, ήθη έθιμα μαρτυρούν ότι η Μακεδονία ήτο, είναι και θα είναι ελληνική. Η φωνή του δικαίου και της νομιμότητος, η διαλάλησις της Ιστορίας, είναι υπέρ του δικαίου των Μακεδόνων… Μη παραδίδετε ημάς ως είλωτας εις χείρας του πανσλαβισμού. Μη καταναπατείτε τα από αιώνων δίκαιά μας(Εφημ. «Φάρος της Θεσ/νίκης», 26.3.1878).
 
 «… Η ημετέρα επαρχία μη δυναμένη πλέον να υποφέρη τον ακατανόμαστον δούλειον τουρκικόν ζυγόν, τας ανηκούστους βιαοπραγίας των καταδυναστευόντων την πατρίδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου τυράννων, τας απείρους κακώσεις και τας φοβεράς καταπιέσεις. και βλέπουσα ότι… η Υψηλή Πύλη, υπογράψασα τους προκαταρκτικούς όρους της ειρήνης μετά της Ρωσίας, απεμπολεί το πλείστον της Μακεδονίας εις τον πανσλαβισμόν, ήρατο ως εις άνθρωπος τα όπλα, ίνα κυρήξη ενώπιον Θεού και ανθρώπων την ελευθερίαν από του δουλείου ζυγού και την μετά της μητρός Ελλάδος ένωσιν αυτής… ». («Προσωρινή Κυβέρνησις της εν Μακεδονία επαρχίας Ελειμίας», Μπούρινο, 28.2.1878).
 
« Η Επαναστατική Συνέλευση της περιοχής αποφάσισε ότι:
  Αρ. πρωτ. 1
«Τa πολύχρονα δεινά, ων γνώσιν έλαβον κατά καιρούς δια των αντιπροσώπων αυτών αι σεβασταί κυβερνήσεις και τα οποία επετάθησαν επ' εσχάτων, ηνάγκασαν τους κατοίκους της Μακεδονίας να δράξωνται των όπλων, όπως προστατεύσωσι την ζωήν, την τιμήν και την ιδιοκτησίαν αυτών.
 Συνελθόντες σήμερον οι αντιπρόσωποι των διαφόρων κοινοτήτων της Μακεδονίας κατέλυσαν την τυραννικήν εξουσίαν του Σουλτάνου, ανεκήρυξαν την ένωσιν της Μακεδονίας μετά της μητρός Ελλάδας και εξελέξαντο ημάς, όπως σχηματίσωμεν την προσωρινήν κυβέρνησιν της επαναστάσεως με την υποχρέωσιν να αποταθώμεν προς τας Χριστιανικάς δυνάμεις και να ζητήσωμεν την ισχυράν αυτών προστασία υπέρ του δικαίου του αγώνος μας και το έλεος αυτών υπέρ των κινδυνευόντων εκ της Τουρκικής θηριωδίας γυναικοπαίδων ημών.
  Πεποίθαμεν ότι η περί του μέλλοντος της Ανατολής μέριμνα των Ευρωπαϊκών δυνάμεων θέλει επεκταθή και εφ' ολοκλήρου της Μακεδονίας, η οποία είνε έτοιμη υπέρ της ελευθερίας της και υπέρ της μετά της μητρός Ελλάδος ενώσεως της να παραδοθή εις το πυρ και τον όλεθρον, εάν είνε ανάγκη, η να εξακολουθή δουλεύουσα εις την εποδείνιστον εξουσίαν, ης τα όργανα, οι Κιρκάσιοι, οι Γκέκαι, οι Ζεϊμπέκαι και οι Βασιβουζούκοι ηρήμωσαν την πατρίδα ημών και εβεβήλωσαν την τιμήν και την ιερότητα της οικογενειακής ημών εστίας.
Πάσαι αι υποσχέσεις και υποχρεώσεις, ας ανέλαβεν η εξουσία αύτη απέναντι των υπηκόων της και απέναντι των μεγάλων δυνάμεων, απεδείχθησαν μέχρι τούδε εσκεμένως δόλιαι και απατηλαί.
Η Τουρκική κυβέρνησις πολλάκις παρεχώρησε δικαιώματα, αλλ' η τυραννία ούδε προς στιγμήν εχαλαρώθη, απ' εναντίας τα δεινά ημών παρίστανται ατελεύτητα και φοβερώτερα, καθόσον η κυβέρνησις αύτη χαλαρούται και εκμηδενίζεται.
Διά τούτο ηναγκάσθημεν να καταφύγωμεν εις τα όπλα, ίνα αποθάνωμεν τουλάχιστον ως άνθρωποι και  Έλληνες, εάν δεν μας επιτραπή να ζήσωμεν ως άνθρωποι λογικοί και ελεύθεροι.
Εν Λητοχώρου Ολύμπου τη 19 Φεβρουαρίου 1878
Η προσωρινή κυβέρνηση της Μακεδονίας.
  Ευ. Κοροβάγκος Πρόεδρος, Α. Αστερίου, Γ. Β. Ζαχαριάδης, ιερομόναχος της Μ. Πέτρας Νικηφόρος, παππά Αθανάσιος Γεωργίου, Ιωάννης  Γ. Βελγίδης, Γιάννης Νικολάου.
Παρακαλούμεν τον κ. πρόξενο της Ελλάδος εν Θεσσαλονίκη να διαβιβάση την παρούσαν προς την οποίαν αντιπροσωπεύει επαξίως Σ. Κυβέρνησιν.»
 
     Εξάλλου: «Στο αρχείο του Στ. Δραγούμη βρέθηκεν ένας κατάλογος εθελοντών με ονόματα αγωνιστών από την Κοζάνη, το Βελβεντό, το Καταφύγι, την Εράτυρα, τη Σιάτιστα, το Βογατσικό, την Καστοριά, την Κρυσταλλοπηγή, την Ιεραπηγή, το Επταχώρι, τη Φλώρινα, το Μπούφι, τα Σέρβια, τη Λάβα, το Μοναστήρι, την Κορυτσά, τη Βλάστη… Σε αυτούς περιλαμβάνονται και 27 φοιτητές του Πανεπιστημίου Αθηνών από την Κορυτσά και 7 από το Μοναστήρι.»(Αριστ. Κωστόπουλος).
 
Μήπως ξέρεις, κύριε Πρωθυπουργέ, αυτές οι ελληνικές πόλεις και αυτά τα ελληνικά χωριά, σε τίνος κράτους την επικράτεια βρίσκονται σήμερα και τι απέγιναν οι Έλληνες, που κατοικούσαν σ’ αυτή την Ελληνική Γή, Από την Ανατολική Ρωμυλία ίσαμε την Κορυτσά, οι πρόγονοι των οποίων και όχι μόνον αυτοί, αλλά και δικοί μου και πολλών άλλων Ελλήνων, έδωσαν το αίμα τους για την απελευθέρωση των Ελληνικών Πατρίδων αυτών και την ενσωμάτωσή των στο Ελληνικό Κράτος κατά τα 140 χρόνια που μεσολάβησαν από τότε;
   
Ο Σισανίου και Σιατίστης Αγαθάγγελος απεύθυνε την ακόλουθη διαμαρτυρία προς τις τότε Μεγάλες Ευρωπαϊκές Δυνάμεις, την οποία συνυπογράφουν κ οι προεστοί: Βογατσικού, Γέρμα, Εράτυρας και Μικροκάστρου:
 
     «… Φήμαι λυπηρόταται, αφορώσαι την τύχην της προσφιλούς ημών πατρίδος Μακεδονίας, κυκλοφορούσιν από τινος ενταύθα… Η πεφιλημένη ημών πατρίς Μακεδονία περιλαμβάνεται κατά το όλον η μέρος, εν αγνοία ημών και παρά τας πανδήμους και ρητάς διαμαρτυρίας ημών, εις την σχηματισθησομένην συνεπεία του ρωσοτουρκικού πολέμου ηγεμονίαν της Βουλγαρίας…
 Τοιαύτη τις οριοθέτησις της Βουλγαρίας… δεν δύναται πιστεύομεν να επιτραπή ουδέ να γίνει εφ’ όσον ημείς ζώμεν και υπάρχομεν παρά την θέλησιν ημών, προς μεγίστην περιφρόνησιν πάσης αρχής, παντός δικαίου και των στοιχειωδεστέρων αρχών του διεθνούς νομίμου, καθ’ ο ουδενί επιτρέπεται η διάθεσις λογικών όντων άνευ της θελήσεως αυτών και χωρίς να ληφθεί υπ’ όψιν η θρησκεία και τα ήθη αυτών, η γλώσσα και τα αισθήματα αυτών, αι προσδοκίαι και παραδόσεις αυτών, η ιστορία της πατρίδος αυτών…».  (Βιβλιοθήκη Κοζάνης, από Αρ. Κωστ., ό.π.)
 
 Γνωρίζεις, κύριε Πρωθυπουργέ, ότι:
Το Κίνημα της Δ. Μακεδονίας είχε σημαντικές επιτυχίες στην προάσπιση των Μακεδόνων Ελλήνων από τις συμμορίες των Τουρκαλβανών και των Βουλγάρων. Μικρό και με ανεπαρκή οπλισμό στην αρχή, μεγάλωσε κ εξοπλίστηκε υστερότερα από την αρπαγή του οπλισμού των εχθρών. Απλώθηκε από την περιοχή Κοζάνης και Καστοριάς, ως τις Πρέσπες, Πισοδέρι, Φλώρινα, Μοναστήρι, και Μορίχοβο. Κι ο,τι παρέλειψε η Κυβέρνηση της Ελλάδας, ερχόταν οι ντόπιοι Πατριώτες να συμπληρώσουν. Νέα Σώματα Επαναστατών ξεφύτρωσαν, με χρηματοδότηση ευκατάστατων Πατριωτών από Κοζάνη, Καστοριά κι άλλα ημιαστικά κέντρα Ελληνισμού. Κι αυτό, κατά την  ώρα που κι αυτός ο Κουμουνδούρος δεν ήταν σε θέση να ενεργήσει διαφορετικά. Ήταν μπλοκαρισμένος από τις δεσμεύσεις της Ελλάδας και την παρακολούθηση της αυστηρής τήρησής τους από συχαμένους ρουφιάνους της ελεεινής πολιτικής της Εβραιόδουλης Βρετανίας.
Η Κυβέρνηση της Ελλάδας είχε κολλημένο το βλέμμα προς την κατεύθυνση του Βερολίνου.  Ακριβώς όπως και τώρα. Αγωνιούσε και προσπαθούσε να μπορέσει να διεκδικήσει τα δίκαια αιτήματα των Ελλήνων από διαχειριστές - όργανα των Εβραίων Σιωνιστών, που διεύθυναν τις εργασίες  του Συνεδρίου σε αποφάσεις τέτοιες,  που εξέφραζαν κ ικανοποιούσαν τις επιθυμίες Ντ’ Ισραέλι...  
 Αν, λοιπόν, τα γνωρίζεις αυτά, τα απειροελάχιστα που παραθέτω από την Ιστορία της Πατρίδας μας και την Ιστορία των Ελλήνων, πρόσεξε πριν βάλεις υπογραφή στη ΔΩΡΕΑ της Μακεδονίας προς τους Αλβανοσλάβους, που Σε πιέζουν να κάμεις οι προαιώνιοι εχθροί της Ελληνικής Φυλής, των οποίων τα συμφέροντα στήριξαν και στηρίζουν πολλοί από τους Πολιτικούς της Ελλάδας.
Εχτός κι αν πιστεύεις κ Εσύ αυτά που πίστευε ο Μασόνος Εβραιοέλληνας κατάπτυστος Ελ. Βενιζέλος. Ότι δηλαδή:                                                                                   
       «Δεν πρέπει να είμεθα υπερβολικοί εις τας αξιώσεις μας, και δεν είναι πολιτικόν να τα θέλωμεν όλα ιδικά μας. Πέραν του Αλιάκμονος δεν είναι Ελλάς…
     Η  Θεσσαλονίκη δεν είναι πόλις Ελληνική, είναι Εβραιούπολις!!...
                                                             (Ελευθ. Βενιζέλος, Μασόνος Εβραιοσιωνιστής).
 
Γι’ αυτό,  όταν θα θέσεις την υπογραφή σου
 στη δωρεά προς φίλους σου όπου κάνεις,
τότε ακριβώς θυμήσου,  
κι αποχαιρέτησε τη Γη των Μακεδόνων,  όπου χάνεις…
Ντροπή σου!...
                                         17.6.2018, η ellinikisalpigga
                                  
 

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2018








 


                                                Ναός Οσίου Ονουφρίου


                      στο φαράγγι  παρά το Μεγάλο Μετόχι


 


Το «Ρισβάν» ή Μεγάλο Μετόχι βρίσκεται σε  απόσταση περίπου τρία χιλιόμετρ’ από το κέντρο του Ρεθέμνους νότια του  πανώριου πευκόφυτου λόφου του «Εβλιγιά», που δεσπόζει νότια της «πόλης των Γραμμάτων».  Η αγροτική, θα ‘λεγα, περιοχή που κατέχει, δίκαια έχει χαραχτηριστεί «παραδοσιακός οικισμός υψηλής πολιτιστικής αξίας». Τόσον ο γραφικός οικισμός των περίπου 30 απογόνων Μικρασιατών Προσφύγων, γεωργοχτηνοτρόφων, μόνιμων κατοίκων, όσο και το φυσικό τοπίο έχουν να επιδείξουν, πέραν από τη γραφικότητα που παρουσιάζουν, ενδιαφέροντα ιστορικά και θρησκευτικά χτίσματα, με  δομικά στοιχεία, εναρμονισμένα παλιά με καινούρια.


Αφού περάσομε, λοιπόν, τον εγκαταλειμμένο  στην τύχη του, σε δόξα και τιμή του Δήμου Ρεθύμνου, κατάφυτο Εβλιγιά.  Κατεβούμε και διαβούμε μέσ’ από το Μικρό Μετόχι. Καταλήγομε στο, κατά την Ιστορία, «Ρισβάν» Μετόχι, δίπλα στη δυτική όχθη ενός μικρού δασοσκέπαστου φαραγγιού, με πυκνή μακία και δενδρώδη βλάστηση, που κελαρύζει στην κοίτη του γάργαρο νερό από τις ρίζες του Βρύσηνα  πρός τον οποίο επεχτείνεται η μακία μυρωδάτη ποικίλη βλάστηση.


 Μονοπάτι, που ακολουθεί το φρύδι της δυτικής όχθης του φαραγγιού, αφού ξεπεράσει το Μετόχι,  διέρχεται από μικρό γεφύρωμα και φέρνει τον οδοιπόρο στην ανατολική όχθη. Στρέφεται βόρεια κι οδηγεί σε μικρό σπηλαιώδη ναϊσκο του Αγίου Ονουφρίου, του οποίου τη μνήμη τιμά η Ορθόδοξη Εκκλησία μας στις 12 του Ιούνη. Σήμερα.




Ο ναϊσκος αυτός είναι χτισμένος μέσα σε σπηλιά, καταμεσής της όχθης του φαραγγιού. Χρειάζεται  να καταβληθεί  μικρή  προσπάθεια  από τα παλικάρια της τρίτης ηλικίας για ν’ ανεβούν ως τη σπηλιά. Όμως αξίζει τον κόπο να φτάσει κάποιος ως εκεί. Εξάλλου η προσπάθεια Σας αυτή, άστε που είναι απειροελάχιστη συγκριτικά μ’ εκείνη, που κατέβαλε ο Μεγάλος αυτός Ασκητής  κατά τη βιωτή του στην έρημο, κι άστε, που θα Σας ικανοποιήσει απόλυτα το Θρησκευτικό Σας συναίσθημα και τη φιλοκαλία Σας.


 


Θ’ αντικρύσετε  το επισκέψιμο εσωτερικό της σπηλιάς, που  η φροντίδα κ η πίστη  των πιστών διατηρεί πεντακάθαρο και περιποιημένο. Το μικρό ναϊσκο του Μεγάλου περσικής καταγωγής  Ερημίτη της Αιγύπτου Οσίου Ονούφριου, με τη χαραχτηριστική  λευκή γενειάδα που έφτανε ίσαμε τους αστραγάλους των ποδιών του, και  το δασύτριχο σώμα, που κατέχει το ΒΑ επισκέψιμο χώρο της σπηλιάς.


 


 


 


Θα διαπιστώσετε πως στα δεξιά μου, όπως κάθομαι υπάρχει άνοιγμα στο τοίχωμά της. 
 




Αυτό το άνοιγμα , που διακρίνεται καθαρά στην παραπάνω εικόνα ομολογεί ότι το Κούφωμα του εδάφους επεχτείνεται ακόμη προς τα νότια περίπου. Πόσο; Δεν ξέρω. Όπως δε γνωρίζω κι αν έχει διερευνηθεί από σπηλαιολόγους το εύρος της προέχτασης κατά το μάκρος και την αχτίνα διατομής του, που όσο μπορούσα να διακρίνω, καθώς φαίνεται και στη φωτογραφία, είναι πολύ μικρή.


 




 Ο ναϊσκος είναι πολύ μικρός, αλλά και πάρα πολύ καθαρός και προσεγμένος μ’ επιμέλεια . Στην παραπάνω φωτογραφία φαίνεται το Άγιο Βήμα. Η δε Αγία Τράπεζα, με τοποθετημένες πάνω της  εικόνες, με δεσπόζουσα  την του Οσίου, είναι πολύ μικρή, καθώς κι ολόκληρο το χτίσμα.


 




Τονίζω αυτά που είδα κατά τις αρχές του Μάρτη 2018 που επισκέφτηκα το μέρος αυτό, γιατί δεν ήταν κοντά η μέρα που τιμάται η μνήμη του Οσίου, για να δικαιολογήσομε ως   «έξτρα» τη φροντίδα του ναϊσκου. Κι αυτό σημαίνει πως καλοί χριστιανοί φροντίζουν το χώρο ταχτικά και μπράβο τους…


Όμως θ’ αποτελούσε παράλειψή μου σημαντική, αν θα παρέλειπα ν’ αναφέρω  δυο λόγια για τον Όσιο Ονούφριο. Τον «άη-Νούφρη» του Χριστιανικού Κόσμου: 


Ο Ονούφριος  ήταν βασιλόπουλο της Περσίας του 4ου αιώνα.  Γεννήθηκε ύστερ’ από θερμές μακροχρόνιες προσευχές του τότε στερούμενου απογόνους Βασιλικού ζεύγους της Περσίας.  Πρόνοια του Θεού  οδήγησε τον  πατέρα του νεογέννητου να παραδώσει το μονάκριβο διάδοχό του, μωρό ακόμη, αμέσως μετά το βάφτισμά του,  σε  κοινόβιο Μοναστήρι στην Ερμούπολη της Θηβαϊδας της Αιγύπτου!


Με σπαραγμό ψυχής το βασιλικό ζευγάρι παρέδωσε το μονάκριβο Μωρό του σ’ έμπιστους αυλικούς κι αυτοί το παρέδωσαν στο συγκεκριμένο Μοναστήρι, αφού ενημέρωσαν τον Αρχιερέα της περιοχής. Να σημειωθεί ότι: Κατά θαυμαστό τρόπο φανερώθηκε ν’ ακολουθεί τη βασιλική  αποστολή αμέσως μετά την έξοδό της μια ελαφίνα, η οποία και αποτέλεσε την τροφό του Μωρού, πλησιάζοντας και θηλάζοντάς το καθ’ όλη τη διάρκεια του πολυήμερου ταξιδιού. Ακόμη και μετά την παράδοσή του στο Μοναστήρι. Η ελαφίνα παρέμεινε και δεν απομακρύνθηκε από το Μοναστήρι και θήλαζε τον Ονούφριο όσο χρόνο χρειαζόταν για ν’ απογαλακτιστεί. Οπότε εξαφανίστηκε, όπως ξαφνικά είχε και παρουσιαστεί…


Στο Μοναστήρι αυτό  ανατράφηκε, διδάχτηκε,  βίωσε το μοναχικό τρόπο ζωής από τα γεννοφάσκια του ο Ονούφριος, που ήταν καθ’ όλα τύπος και υπογραμμός και σ’ αυτό  αξιώθηκε να «καρή» μοναχός…


Λίγο αργότερα, ύστερ’ από την κουρά του, αποφάσισε να ζήσει στην έρημο και με τις ευκές του Γέροντά του και της Μοναστικής Αδελφότητας έφυγε από το Μοναστήρι και μπήκε στην έρημο.


Κατά την πορεία του συνοδευόταν από Άγγελο Κυρίου. Έτσι, με τη συμπαράσταση του Αγγέλου ξεπέρασε τους πειρασμούς του διαβόλου και τις κακουχίες του ταξιδιού, ώσπου έφρασε 70 μίλια μέσα στην Έρημο της Αιγύπτου σε μια σπηλιά, όπου υπήρχε μικρή γραφική όαση. Εκεί εξαφανίστηκε ο Άγγελος κ ο Ονούφριος κατάλαβε πως έπρεπε ν’ ασκητεύσει στο μέρος αυτό.


Κατά την ασκητική του πορεία τον ταλαιπώρησαν τρεις φοβεροί εχθροί: Ο καύσωνας της ημέρας. Το διαπεραστικό κρύο της νύχτας. Και το πιλάτεμα του Διαβόλου. Τρομεροί εχθροί, τους οποίους ο Όσιος υπερνίκησε. Από το κρύο και τη ζέστη  προστατεύτηκε από μακριές τρίχες, που φύτρωσαν στο σώμα του και τα γένια του, που μάκρυναν υπερβολικά.  Από δε τις παγίδες του Διαβόλου προστατεύθηκε από τον ισχυρό χαραχτήρα και την απύθμενη πίστη κι αφοσίωσή του στο Θεό, που τον προστάτευε σε κάθε στιγμή της ζωής του, ώσπου  τον κάλεσε κοντά Του και τον Πήρε από τη Γη. Κατά τις τελευταίες μέρες της ζωής του στη Γη, ο Θεός οδήγησε τον Άγιο Παφνούτιο κοντά του, κι αυτός τον έθαψε, με τη βοήθεια δυο λιονταριών, που με τα νύχια τους έσκαψαν κι άνοιξαν το  μνήμα, όπου εναπέθεσαν το σκήνωμα του Οσίου, την ευχή του να έχομε...


                                                                             12. 6. 2018