ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ – ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

              του Β΄Π. Πολέμου και της επίθεσης κατά της Ελλάδας                                   

                                        στις  28^η Οχτώβρη 1940

                                         ( ΣΤ΄)

Η άθλια κατάσταση, που επικρατούσε, αποτέλεσε τη γενεσιουργό αιτία της ίδρυσης και λειτουργίας φασιστικών παρακρατικών οργανώσεων. Αυτές πρωτοεμφανίστηκαν στη Β. Ελλάδα. Ως αιτία, που προκάλεσε τη δημιουργία και την εμφάνισή τους,  επίσημα δηλώθηκε πως ήταν η άνοδος του Κομμουνισμού. Αλλά κ η αύξηση του κομμουνισμού, αν και μικρή, είχε βασική πηγή  προέλευσης τη δυστυχία και την εξαθλίωση του κόσμου.

  Όπως ακριβώς και τώρα, η άνοδος και τότε του φασισμού και του κομμουνισμού προερχόταν από αυτή την πολιτική, οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση. Αυτή προκάλεσε τη δημιουργία, την άνοδο, τη δόξα των Μουσολίνι,  Χίτλερ και  Μεταξά, κι ακόμη δέκα περίπου ισχυρών ανδρών ποικίλης …στοάς ολοκληρωτικών Καθεστώτων στην Ευρώπη. Λέτε κ έπεσ’ επιδημία φασισμού.

Την προεργασία επιβολής όλων αυτών των καθαρμάτων ξεκίνησε ο Εβραιοσιωνισμός με το τέλος του Α΄ Π. Παγκόσμιου, με την απαξίωση των Δημοκρατικών πολιτευμάτων, και την υποβάθμιση της ζωής των πολιτών, όπως κάνει και τώρα. Και μέσα στη δεκαετία του 1930 είχε καταργήσει τα δημοκρατικά καθεστώτα κ είχε αναδείξει  τους   Διχτάτορες, που θα πρωταγωνιστούσαν στο καταστροφικό παιγνίδι του Β΄ Π. Πόλεμου. Για την επιβολή των διχτατορικών καθεστώτων χρησιμοποιήθηκαν πολλά κι  απίθανα πρόσωπα, αλλά και δραστικά όπλα, όπως είναι τα: Προπαγάνδα. Καταχρήσεις. Διασπάθιση Κρατικού χρήματος. Φοροεπιδρομή- Φοροδιαφυγή. Παραοικονομία. Ρευστότητα πολιτική-οικονομική. Αστάθεια.  Φτωχοποίηση. Πορνεία. Κοινωνική εξαθλίωση. Πολιτιστική υποβάθμιση-χειραγώγηση Παιδείας και Νεολαίας.   Πολιτική υποβάθμιση και θρασύτητα. Βία. Εκβιασμός. Τρομοκρατία. Εμπόριο όπλων.  Συκοφαντία. Αστυνόμευση. Χαφιεδισμός. Παραστρατιωτικές Οργανώσεις. Κατάργηση της Νομιμότητας.  Αυθαιρεσία Κρατική- παρακρατική, ομαδική-ατομική. Βανδαλισμοί. Ατιμωρησία.  Χτηνωδία. Καταπίεση ψυχολογική. Ανασφάλεια. Κάμψη των ψυχικών, πνευματικών, σωματικών αντιστάσεων. Εμπορία ναρκωτικών ουσιών. Διαστροφή ψυχική, πνευματική, σωματική. Διχτατορική Διακυβέρνηση. Κανιβαλισμός. Ολοκληρωτική υποταγή ατόμου και συνόλου. Ραγιαδισμός.  Είλωτας – ζωώδης υπόσταση, χωρίς αντιδράσεις. Νταχάου. Μηδενισμός…

Τότε, στις 5.2.1927,  ιδρύθηκε στη Θεσ/νίκη η Οργάνωση «Εθνική Ένωσις η Ελλάς» (ΕΕΕ ή 3Ε), που έκαμε αισθητή την παρουσία της στη Μακεδονική πρωτεύουσα μέσα στον Αύγουστο του ίδιου χρόνου. Και το 1929  αριθμούσε 13 Συλλόγους και Σωματεία. Μάλιστα ένας από αυτούς τους Συλλόγους αποδεχόταν την ιταλική φασιστική  ιδεολογία. Έτσι καλλιεργούσε πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη δεσμών με τον ιταλικό φασισμό, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν. Ο δεσμός του αυτός, αποκάλυπτε και την προέλευσή του. Ακόμη μπήκε κι ανέπτυξε ιδιαίτερο Σωματείο μέσα στο εργατικό κίνημα και μέσα στο φοιτητικό κίνημα Φοιτητικούς Συλλόγους.        

«Η Εθνική Παμφοιτητική  Ένωσις» (Ε.Π.Ε.) στην κυριολεξία,  που εντασσόταν στον κύκλο της ΕΕΕ, ήταν το μοναδικό φοιτητικό σωματείο, που αναγνώριζε η πρυτανεία του Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης και τελούσε υπό την καθοδήγηση του καθηγητή Περικλή Βιζουκίδη, ο οποίος θα υποδεχτεί και τα στρατεύματα κατοχής.»(Μιχάλη Τρεμόπουλου: «Η Σκοτεινή Θεσσαλονίκη - κ.λπ., www.tvxs.gr «Πως φτάσαμε στη δικτατορία του Μεταξά» 4.8.2016).

Ακόμη και στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας συστήθηκε από Εθνικιστές Φοιτητές  «Εθνικός Παμφοιτητικός Σύλλογος». Και, αργότερα, κατά τη συνεδρίαση της Βουλής στις 10.12.1931  «ο Αλ. Παπαναστασίου κατήγγειλε πως στη Θεσσαλονίκη οι πολίτες δεν μπορούν να εργαστούν, αν δεν είναι μέλη της ΕΕΕ, και ότι οι «χαλυβδόκρανοι» ασκούν αφόρητες πιέσεις στους οργανισμούς, οι οποίοι δεν μπορούν να προβούν σε προσλήψεις εργατών, δίχως την έγκριση τους.» (ό.π.).

  

      Ο επίσημος σκοπός ίδρυσης της ΕΕΕ ήταν η περιστολή του Κομμουνισμού και της δράσης των Εβραίων. Όμως αυτή η «ταμπέλα» ήταν παραπλανητική. Και βέβαια η ΕΕΕ διέπρεψε σε αντικομμουνιστική δράση. Αλλά η δράση αυτή σκόπευε στην πόλωση και στη δημιουργία ερεισμάτων φασισμού υποκείμενων στην  επιρροή της γειτόνισσας. Σταδιακά η δράση των Μελών εξελίχτηκε και καταστήθηκε φανατική, επιθετική, ένοπλη κ επικίνδυνη.

 Η σημερινή «Χρυσή Αυγή», που όμως είναι μπακιρένια, φαντάζει αθώα μπροστά στην ΕΕΕ.

«Μέσα στο 1930 η ΕΕΕ θα συσπειρώσει όλα τα αντιδραστικά στοιχεία της πόλης και της υπαίθρου και θα μετατραπεί σε παραστρατιωτική οργάνωση, με μαχητικές ομάδες κρούσης. Με παρελάσεις και τραμπουκισμούς, με παρεμβάσεις στις δημοτικές εκλογές και διαπλοκές με υψηλά πολιτικά πρόσωπα, με καταστροφή των εβραϊκών νεκροταφείων και πογκρόμ, επεκτείνονται πανελλαδικά, με 27 παραρτήματα και 7.000 μέλη. Από αυτά, τα 3.000 υπολογίζονται μόνο στη Θεσσαλονίκη, κυρίως πρόσφυγες.»(ό.π.).

 

Στις 20.4.1927 έβγαλε ο Σιωνισμός από τη ναφθαλίνη κ επανέφερε στην Ελλάδα  τον Ελ. Βενιζέλο, γιατί τότε του χρειάστηκε. Κι αυτός εγκαταστάθηκε στο σπίτι του στη Χαλέπα Χανίων, και το ανακαίνιζε, σφυρίζοντας τάχατες αδιάφορα.

  Η επιστροφή του ήταν κακός οιωνός. Αν και δήλωσε ότι επείχε της πολιτικής κ επανήλθε ως ιδιώτης.  

Στη μοναξιά της Χαλέπας όμως δεχόταν τους πολιτικούς του φίλους. Αυτοί του μετέφεραν όλα τα στραβά και τα ίσια της Κυβέρνησης Ζαϊμη.  Άκουε τα …παράπονά τους. Και, κατά τα πρόσωπα έδινε  συνταγές από συμβουλές ή οδηγίες ή προέβαινε σε παρεμβάσεις. Καιροφυλαχτούσε να πέσει το σύκο από τη συκιά, να το φάει.

Σ’ αυτό βοηθήθηκε από τα εσωτερικά παρασκήνια και τις αντιδράσεις, που προκαλούσαν οι διαφορετικές τοποθετήσεις κ επιλήψιμες δράσεις ή παραλήψεις των υπουργών της Κυβέρνησης Ζαϊμη.

Αποδείχτηκε πως οι Αντιβενιζελικοί μπορούσαν να συνεργαστούν με τους Βενιζελικούς μέσα στην Κυβέρνηση, αλλά η «κολεγιά» χάλασε με την επιστροφή του Βενιζέλου στην Ελλάδα και τις παρεμβάσεις του, που σημαίνει πως ήταν αδύνατ’ η συνεργασία Βενιζέλου με Αντιβενιζελικούς, λόγω χαραχτήρα του Λεφτεράκη.

Σε μικρό διάστημ’ από τον ερχομό του, ξεκίνησε ιδιότυπη αλληλογραφία με τον τότε Αρχηγό του κόμματος των Φιλελευθέρων Γ. Καφαντάρη.  Αφού, πρώτα είχ’ ενημερωθεί αρκετά περί την δράση των επί πολιτικής σκηνής προσώπων, και για  τ’ ακροβατικά πολιτικά  τους παιγνίδια, και την ακριβή οικονομική κατάσταση της Χώρας.

Υπουργός Οικονομικών λοιπόν, στη λεγόμενη «οικουμενική» Κυβέρνηση, ο Καφαντάρης (Kafadar, περσικό, που σημαίνει το σύντροφο ή φίλο), την οποία κοσμούσε ως Πρωθυπουργός ο Ζαϊμης (zaim, τούρκικη ονομασία του φεουδάρχη, τσιφλικά, του κεφαλαιούχου. Τίτλος ταξικός-κοινωνικός).

Με τις επιστολές του ο Βενιζέλος μετέφερε στον Καφαντάρη τα παράπονα των στελεχών του κόμματος. Ασκούσε κριτική και υποδείξεις, σα να τον εκβίαζε σε παραίτηση από την Αρχηγία του κόμματος ή και την Κυβέρνηση.

 

  Αυτή η Κυβέρνηση υπέγραφε Συμβάσεις αποικιακού μονοπωλιακού χαραχτήρα με ξένες εταιρίες. Κι αυτές οι συμβάσεις υπήρξαν και χρησιμοποιήθηκαν ως αιτίες για τη διάλυση του μαγαζιού.

 

 – Μήπως και τώρα δεν υπογράφονται συμβάσεις ανάλογες και καταστροφικές για την οικονομία του Κράτους, και των πολιτών; Αν όχι, τότε τι γυρεύουν οι Κινέζοι στον Πειραιά.  Οι Γερμανοί στο αεροδρόμιο της Αθήνας και σε λίγο και των Χανίων. Η Abu Dhabi Mar κ η Γερμανική ThyssenKrupp  στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Τι γυρεύουν οι ξένες μονοπωλιακού χαραχτήρα Εταιρίες στην Ελλάδα, εχτός από τους «Σουπερμαρκετάδες», που ήδη γνωρίζετε, όπως είναι π.χ.: Air Liquide Hellas,  Amway  Hellas, Hellas Can,  Dow Hellas,  Knauf Γυψοποιία ΑΒΕΕ,  Cyanamid Ελλάς,  Puriplast,  TVX Hellas,  Alstom Hellas,  SCA Hygiene Products ΑΕ,  Hellamat. BSP. Unilever, Nestle Hellas ΑΕ, Knorr Bestfoods Hellas ΑΒΕΕ, Glaxo Wellcome Inc, GBL-Ymerys και τράβα κορδέλα.  

 

Μιας τέτοιας υφής συμβάσεις ήταν κι αυτές,  στις οποίες η τότε Κυβέρνηση Ζαϊμη είχε αναθέση τη σωτηρία της Ελλάδας και την αποικιακή ευημερία των Ελλήνων.

 Ανάμεσα σ’ αυτές, που υπογράφηκαν  τότε ήταν κ η σύμβαση με την  Βρετανική Εταιρία «Πάουερ». Η σύμβαση αυτή εξασφάλιζε στην Πάουερ για 60  χρόνια «το αποκλειστικό δικαίωμα παραγωγής, μεταφοράς και διανομής ηλεκτρικού ρεύματος σε Αθήνα και Πειραιά»!  Της εξασφάλιζε ακόμη και την αποκλειστική  εκμετάλλευση  της Εταιρίας «Τροχιοδρόμων Αθηνών – Πειραιώς». (Ηλεκτροκίνητα οχήματα: Τραμ, σιδηρόδρομοι. Εγκαταστάσεις ηλεκτροκίνησης. Τροχιόδρομοι. Αστική συγκοινωνία, όπου υπήρχαν τροχιόδρομοι. Ατέλεια βενζίνης, ελαστικών,  ανταλλαχτικών. Και  δωρεάν παραχώρηση των ήδη υπαρχόντων οχημάτων)!

 

 – Γιατί τώρα η Δ.Ε.Η. τίνος είναι;…

 

 Το τι σήμαινε «Πάουερ», που εξακολουθούσε ακόμη να λυμαίνεται  το Κράτος και τους Πολίτες, που αντιδρούσαν μαχητικά, μας πληροφορεί ο «ρίζος» της 29.12.1933.

                                 

                                                        

Οι υπερβάσεις της σύμβασης με την ΠΑΟΥΕΡ, προκαλούσαν συνεχείς διαμαρτυρίες πολιτών κι αντιπολιτευόμενων πολιτικών παραγόντων.

   Και να ήταν μόνο η «Πάουερ»!... Ήταν όμως   κ  οι συμβάσεις ύδρευσης και διχτύων με την αμερικάνικη «Ούλεν».

 Ήταν και τα εγγειοβελτιωτικά έργα Β. Ελλάδας, και τα έργα οδοποιίας, που είχαν ανατεθεί από το Μεταξά στον οίκο Μακρή με αδιαφανή τρόπο. Έργα, που γινόταν απευθείας η ανάθεση της κατασκευής τους σε ξένα συνεργεία  από τους δανειστές μας  χρηματοπιστωτές Εβραίους του οίκου Χάμπρο του Λονδίνου, που και τότε άρμεγε   την Ελλάδα…

Σκάνταλο επίσης προκάλεσαν οι παρεμβάσεις αξιωματικών στη στρατιωτική επετηρίδα. Γεγονός, που σήμαινε πως η πολιτική κάστα της Ελλάδας δεν ήταν σε θέση να ελέγξει τις παραστρατιωτικές οργανώσεις, που παρέμβαιναν στην πολιτική. Χρησιμοποιούσαν τις Ένοπλες Δυνάμεις για τους πολιτικούς φατριασμούς τους και δεν τους εκπαίδευαν σωστά στα καθήκοντά τους, για την άμυνα του Κράτους και τη διαφύλαξη της ακεραιότητας της Χώρας από ξένες επιβουλές. Ο Στρατός είχε μεταβληθεί σε όργανο επιβολής πολιτικών φατριών. Ήταν διχασμένος σε Στρατό των Βενιζελικών και σε στρατό των Αντιβενιζελικών, με τις ευλογίες της Βρετανίας, του Προέδρου της Δημοκρατίας και των πολιτικών.

 Στρατός Ελληνικός τότε δεν υπήρχε! Είχε αλλοτριωθεί!

Ήταν όμως κι άλλες αιτίες που έσπρωχναν. Όπως: Ο ασύστολος χρηματισμός. Η διαπλοκή. Η σπατάλη. Οι υποτιμήσεις της δραχμής σε σχέση κυρίως προς τη Βρετανική λίρα και το Γαλλικό φράγκο. - Αυτά τα δυο σκληρά νομίσματ’ αποτελούσαν τις νομισματικές μονάδες, που είχαν συναφθεί τα μεγαλύτερα  ποσά εξωτερικού δανεισμού του «Ελληνικού» Κράτους.-  Το δυσθεώρητο ύψος, που είχε σκαλώσει ο τιμάριθμος σε σχέση με τον αντίστοιχο των άλλων Κρατών. Η φτώχεια κ η ανεργία.

Την τελική διάσπαση όμως της Κυβέρνησης Ζαϊμη προκάλεσαν:

 Η επιστροφή στο στράτευμα 341 συγκεκριμένων αντιβενιζελικών απόταχτων αξιωματικών κατά το Δεκέμβρη του 1927.  Την αποκατάσταση των συγκεκριμένων αξιωματικών είχε προωθήσει ο ίδιος ο Βενιζέλος. Όχι από λύπη ή αίσθημα ευθύνης για την απόταξή τους, αλλά γιατί θα τους χρειαζόταν για στήριξη στο αμέσως προσεχές μέλλον κι ας διατυμπάνιζε για τους αφελείς πως δεν ήθελε να συνεχίσει πολιτευόμενος. Τότε γιατί τον επανέφεραν οι Σιωνιστές στην Ελλάδα, ύστερ’ από 7/χρονη διαμονή στο Παρίσι; Ακολούθησε διαμαρτυρία των περί το στρατηγό  Αλ. Οθωναίο Βενιζελικών συναδέλφων τους.   Η διαμαρτυρία προοιώνιζε εκδήλωση πραξικοπήματος! Ο Βενιζέλος ενημερώθηκε πάνω σ’ αυτό το θέμα. Όμως η επέμβαση του Ν. Πλαστήρα ήταν που παρεμπόδισε την εκδήλωση του. Συνετέλει ακόμη κ η απόφαση του Λαϊκού κόμματος ν’ αναγνωρίσει το πολίτευμα της Αβασίλευτης Δημοκρατίας.

 Άλλο θέμα, που συνέβαλε πολύ στη διάλυση της Κυβέρνησης Ζαϊμη, ήταν η σύναψη δανείου μέσω Κοινωνίας των Εθνών ύψους εννέα εκατομμυρίων (9.000.000.) λιρών από τον υπουργό Οικονομικών Γ. Καφαντάρη.  Η παρέμβαση Βενιζέλου και σ’ αυτή την περίπτωση, όπως και στην επαναφορά στην υπηρεσία των απόταχτων Βενιζελικών αξιωματικών, ήταν φανερή. Κι όμως αυτός εξακολουθούσε ν’ ασκεί επικριτική πολιτική κατά του Καφαντάρη προσωπικά.

Πέραν όμως από αυτό,  η Κυβέρνηση Ζαϊμη δεν ήταν μονοκομματική. Ήταν κυβέρνηση συνεργασίας Βενιζελικών-Αντιβενιζελικών και  διάφορων άλλων αποκομμάτων, που παρασιτούσαν στην πολιτική, όπως οι μύγες  στον πισινό των αλόγων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.  Κι αυτό, θα έπρεπε να το σεβαστεί ο Βενιζέλος…

                

 Οι όροι του δανείου κρίθηκαν απεχθείς από τους Αντιβενιζελικούς υπουργούς κ η διαχείριση του ποσού αδιαφανής. Και μάλιστα εφόσον υπήρχε προσφορά  ισόποσου τουλάχιστο δανείου από Σουηδικό χρηματοπιστωτικό οίκο, με όρους πιο συγκαταβατικούς κι άρα πιο συμφέροντες το Ελληνικό Δημόσιο. Η παρέμβαση όμως Βενιζέλου, προκάλεσε τη λάθος επιλογή…

Η Κοινωνία των Εθνών απαίτησε τότε την ίδρυση  καθαρά εκδοτικής Τράπεζας στην Ελλάδα και τον περιορισμό της ως τότε μιχτής εμπορικής κ εκδοτικής «Εθνικής Τράπεζας» στην άσκηση μόνο του πιστωτικού τομέα εμπορίας του χρήματος.

Αυτή η   πρωτοβουλία, που προερχόταν από οικονομικούς παράγοντες ξένους προς την Ελληνική πραγματικότητα και τα συμφέροντα του Ελληνικού Κράτους και των Ελλήνων πολιτών, ήταν αιτία που δίχασε την Κυβέρνηση και διεύρυνε το πολιτικό χάος. Αποτελούσε άμεση παρέμβαση ξένων συμφερόντων στο Κυβερνητικό έργο. Αρκεί να συνειδητοποιήσομε τη σημασία που είχε και το σκοπό που επιτελούσε η παράδοση έτοιμου και του καταστατικού ακόμη της νέας αυτής εκδοτικής τράπεζας!! Ως και τη διαχείριση του αποθεματικού της διαιρούμενης Εθνικής Τράπεζας ρύθμιζε κατά τα συμφέροντα των μεγαλομετόχων!!!

Η  ίδρυση της ψευδεπίγραφης «Τράπεζας της Ελλάδος», και μάλιστα ως εκδοτικής του Εθνικού χαρτονομίσματος, καθώς και τα συμπαρομαρτούντα, υπήρξε κεραυνός σε καιρό καταιγίδας.

Και βέβαια ο εκβιασμός αυτός ίδρυσης νέας εκδοτικής τράπεζας ήταν επιλήψιμος, αλλά και δυσάρεστος για όλο το έντιμο πολιτικό φάσμα της Ελλάδας. Και τούτο, γιατί περί εκβιασμού επρόκειτο, κι απόλυτα σχετικού μάλιστα με το χορηγούμενο δάνειο των εννιά εκατομμυρίων λιρών και με το σε χρυσό αποθεματικό που φύλασσε η Εθνική τράπεζα στην κάσα της.

 Υπήρξε διαφωνία έντονη  ως προς τη διαχείριση του αποθεματικού σε χρυσό, που υπήρχε και φυλασσόταν από την Εθνική Τράπεζα, που ως τότε κατείχε το εκδοτικό δικαίωμα χαρτονομισμάτων σε  δραχμές στην Ελλάδα. Και θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι η ποσότητα χρυσού αυτή δεν ήταν αποθεματικό κεφάλαιο της Τράπεζας, αλλά η πάγια εισφορά του Ελληνικού Κράτους σε χρυσό, ώστε η παρακαταθήκη αυτή ν’ αποτελεί το αντίκρισμα του κυκλοφορούντος εθνικού νομίσματος. Τη ρήτρα χρυσού, για να το διατυπώσω διαφορετικά.

 Κι ο μεν Καφαντάρης ισχυριζόταν ότι το αποθεματικό αυτό ανήκε στην Τράπεζα! (Κώστα Ελευθερίου: «Οι εκλογές του μεσοπολέμου (1926 – 1936) μέσα από τον Αθηναϊκό Τύπο». Διπλωματική εργασία. Ε. & Κ. Π. Αθηνών, Τμ. Πολιτικής Επιστήμης. Καθηγητής επιβλ.:Ηλίας Νικολακόπουλος).  Δηλαδή στους Μετόχους! Όμως το πλειοψηφικό πακέτο κρατούσαν οι εταιρίες των Ροθτσάιλντ (Ρότσιλντ)! Ενώ οι Αντιβενιζελικοί επέμεναν ότι ο χρυσός αυτός ανήκε στο Ελληνικό Κράτος, κι όχι στους Εβραιοσιωνιστές αυτούς Μεγαλομετόχους. Και τούτο, γιατί δεν αποτελούσε κερδοφορία της τράπεζας αυτής, αλλά τη ρήτρα σε χρυσό, το αντίκρισμα του νομίσματος που εξέδιδε και κυκλοφορούσε αυτή. Και κατά συνέπεια ήταν ξένο και άσχετο προς το μετοχικό της κεφάλαιο…

Μ’ άλλα λόγια και σταράτα. Οι χρυσοκάνθαροι αυτοί βουλήθηκαν μια και βρήκαν ξεβράκωτο το Κράτος, να …βάλουν το χέρι τους στο χρυσό του ή το χρυσό τους στο χέρι τους!  Κάπως έτσι έβαλαν στο χέρι το χρυσό της Ελλάδας και το 1941, με το κόλπο της μεταφοράς του στην Αίγυπτο, για να το …σώσουν από τους ΝΑΖΙ καταχτητές. Θυμηθείτε τη σχετική αρθρογραφία μου επί του θέματος αυτού, με τίτλο: «Ο χρυσός της Ελλάδας».

Όλ’ αυτά μαζί διέλυσαν το μαγαζί. Προκαλούσαν συνεχείς διαμαρτυρίες των Πολιτών, που τις εκμεταλλευόταν ο Τύπος  των  παρατάξεων, που συστεγαζόταν με την Κυβέρνηση. Τις μεγέθυνε και προκαλούσε τριβές στα «ρουλεμάν» και τα «κουζινέτα» της μηχανής, που, συνήθως, για να επανέλθουν σε καλή λειτουργία χρειάζονται λίπανση. Κοινώς λάδωμα...

Ο Καφαντάρης  ανέλαβε την ευθύνη προσωπικά και δέχτηκε την καταιγίδα επικρίσεων των Αντιβενιζελικών, αλλά και του Βενιζέλου του ίδιου, που έχανε τη χρυσή «μίζα» που θα τσέπωνε!! Ήταν γνωστό πια στους παροικούντας στην Ιερουσαλήμ ότι  ο «Εθνάρχης» «τά παιρνε» χοντρά, από την εποχή του Θερίσου!...

Έτσι ο Βενιζέλος απαξίωνε συστηματικά τον Καφαντάρη, για να τον αχρηστεύσει από Αρχηγό και διεκδικητή Βενιζελικών ψήφων και να επανέλθει αυτός ως αναντικατάστατος και καταλληλότερος Αρχηγός του κόμματος και Πρωθυπουργός της Ελλάδας.

                                                      Δημοσιεύτηκε 843/10.12.2016.Ρ.