Παραμονή Πρωτοχρονιάς 1942/1943

Πρωτοχρονιά!

 Ασκελετούρα. Μεταφορά φρέσκου νερού και βρέξιμο των κατωφλίων των εισόδων του σπιτιού. Ευχές. Καλοτυχίσματα. Η «καλή χέρα». Ποδαρικά. Κ οι Γερμανοί. Χώρια η Εκκλησία κ η λειτουργιά…

Μελομακάρονα, Κουραμπιέδες, Αγιοβασιλόπιτες και τέτοια, ανύπαρχτα και παντελώς άγνωστα σ’ εμάς.

Πάνω σ’ αυτά έστεκε και πατούσε η πρωτοχρονιά των παιδιών του Χωριού μου κείνο τον καιρό. Ήταν στα 1942/1943. Ήμουν τότε στα έξι προς τα εφτά χρόνια της ζωής μου…

Την παραμονή έβρεχε. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Είχαμε όμως πολλά ξύλα στην αυλή, που έφερνε ο Πατέρας μου.

- Βρέχει και κάνει κρύο. Δεν έχεις στραθιά πουθενά.

- Εγώ θέλω να πω τα κάλαντα!

- Θα μας τα πεις το βράδυ. Δε θα πας να διακονάσαι στσοι πόρτες των ανθρώπων…

Έκατσα στο τζάκι κοντά σ’ ένα σκαμνί από άρτυκα, που είχε φτιάσει ο Πατέρας μου για μένα. Η γάτα ήδη καθόταν κοντά στον πυρόμαχο προσποιούμενη πως κοιμάται.

Έπιασα τη μασά κι άρχισα να σκαλίζω τα κάρβουνα και τις στάχτες. Μια πολύ δυνατή βροντή με ξίπασε. Κ η γάτα τινάχτηκε και πετάχτηκε στη μέση του σπιτιού. Σαν αντιλήφτηκε ήσυχα τα πράματα, άπλωσε τα μπροστινά της πόδια και τεντώθηκε μια μπρος μια πίσω. Γύρισε πάλι και χουζούρεψε κοντά στον πυρόμαχο.

Πέρασε ώρα. Βαρέθηκα. Η Μάνα μου το κατάλαβε. Μου έφερε δυο συκομαϊδες  κ ένα μικρό βιβλίο.

- Να. Σ’ αυτή τη σελίδα διάβασε το τραγουδάκι. Αφού το μάθεις, έλα να μου το διαβάσεις και να μου πεις το νόημα.

- Δεν το διαβάζω! Εγώ θέλω να πάω να πω τα κάλαντα.

- Η ώρα βάνει τον κύρη σου να ‘ρθει και ξά σου…

Άφησε το βιβλιαράκι ανοιχτό στο μπαουλάκι του Πατέρα μου, που ήταν δίπλα στο τζάκι. Απομακρύνθηκε. Κάθισε κι άρχισε να καθαρίζει αγριόχορτα. Δε μου είπε τίποτε άλλο.

Άφησα και πέρασε κάμποση ώρα να ξεθυμάνω βουβά. Πήρα μετά το βιβλιαράκι. Στην αρχή το στριφογύριζα στα γόνατά μου. Υστερότερα προσπάθησα να διαβάσω τη σελίδα που μου υπέδειξε. Αυτή έγραφε:

 

«Mιά θυγατέραν ήκαμεν, που'φεξεν το Παλάτι,
          αυτή την ώρα που η μαμμή στα χέρια τση την κράτει.
     Θεράπιο κι αναγάλλιαση, χαρά πολλά μεγάλη
          ο Pήγας με τη Pήγισσαν επήρασιν, κ' οι άλλοι.
     Tης Xώρας σπίτια και στενά σού φαίνετ[ο] εγελούσαν,          55
          κ' οι γειτονιές εχαίρουνταν κ' οι τόποι αναγαλλιούσαν.

     Ήρχισε και μεγάλωνε το δροσερό κλωνάρι,
          και πλήθαινε στην ομορφιά, στη γνώση, και στη χάρη.
     Eγίνηκεν τόσο γλυκειά, που πάντοθ' εγρικήθη
          πως για να το'χου' θάμασμα στον Kόσμον εγεννήθη.
     Kαι τ' όνομά τση το γλυκύ το λέγαν Aρετούσα,          61
          οι ομορφιές τση ή[σα]ν πολλές, τα κάλλη τση ήσαν πλούσα.
     Xαριτωμένο θηλυκό τως το'καμεν η Φύση,
          και σαν αυτή δεν ήτονε σ' Aνατολή και Δύση.
     Όλες τσι χάρες κι αρετές ήτονε στολισμένη,          65
          ευγενική και τακτική, πολλά χαριτωμένη.
     K' ήτον και Bασιλιού παιδί, και Pήγα θυγατέρα,
          πόθο μεγάλον ήβανε στο γράμμα νύκτα-ημέρα.
     Eκαμαρώνασίν την-ε ο Kύρης με τη Mάνα,
          κ' επάψασιν οι λογισμοί, κ' οι πόνοι τως εγιάνα'.»

                                ( Β. Κορνάρος: «’Ρωτόκριτος», του 17^ου  αιώνα, 1713 Βενετία Α’ έκδοση)

Ώσπου να ξαναδιαβάσω δεύτερη φορά το τραγουδάκι, άκουσα θόρυβο στην αυλή. «Θα γύρισεν ο Πατέρας μου»,  είπα μέσα μου. Παραίτησα πάνω στο μπαουλάκι το βιβλιαράκι, κ έτρεξα στην αυλή.

 Αυτός ήταν!  Κρεμούσε λιόφουντες στις δυο αίγες μας κι αχεροτάιζε τη γαϊδάρα μας.  Κάτω από την αναποδογυρισμένη κασόνα άκουσα τα ρίφια να έχουν αλαφιαστεί! Κατάλαβαν πως ήρθαν οι μανάδες τους!

Ο Πατέρας μου ανασήκωσε την κασόνα και τρία πανέμορφα ρίφια  ξεπετάχτηκαν κάτω από αυτή και τρέξανε  στις αίγες. Αρπάξανε τις ρόγες  κι άρχισαν να μπουστουλούν τις μουσταρές των μανάδων τους και να βυζαίνουν λαίμαργα κουνώντας ευχαριστημένα πέρα δώθε τα ουραδάκια τους.  Οι μανάδες τους σιγομπεμπέριζαν. Γύριζαν τα κεφάλια τους και τα μύριζαν από πίσω καθώς αυτά τις βύζαιναν. Έμοιαζαν ευτυχισμένες…   

- Μπαμπά, γιατί κουνούν τα ριφάκια συνέχεια τα ουραδάκια τους;

- Δείχνουν στις μανάδες τους τη χαρά  και την ευχαρίστησή τους που βρίσκουν και πίνουν γάλα...

Ύστερ’ από λίγη ώρα ο Πατέρας μου πήρε το μοναχό ρίφι της  καφετιάς αίγας και το πήγε από την άλλη της πλευρά και το έβαλε πάλι να βυζάνει.

- Γιατί το πήγες από την άλλη μπάντα;

- Για να πιει το γάλα κι από ‘κεί. Ν’ αδειάσει κι από τις δυο μπάντες τη μουσταρέ τση μάνας του. Αλλιώς θα μονορρογιάσει και θα χαλάσει η μουσταρέ τζη… Έμπα μέσα γιατ’ είναι κρυγιότη και θα ποντιάσεις.

- Όι, εγώ θα παίζω με τα ριφάκια…

Αυτά όμως, αφού ήπιαν το γάλα τους, άρχισαν να τρέχουν γύρω στην αυλή. Να πηδούν πάνω στα τοιχιά του πατητηριού. Να κυνηγούν το ‘να τ’ άλλο τους ασταμάτητα.

 Με τα πολλά έπιασα ένα κ ύστερα τ’ άλλα. Τα χάιδευα. Τους μιλούσα.  Πρόσεχα τα χρώματα της τριχιάς τους. Τα ονομάτιζα. Κανελί, Μαυρίτσα, Παρδαλό….

Πέρασε λίγη ώρα, ώσπου ο Πατέρας μου ήρθε πάλι. Σήκωσε την κασόνα και την μετατόπισε, για να στεγνώσει ο τόπος. Ύστερα έπιασε τα ρίφια και τα κούμνιασε πάλι κάτω από την μετατοπισμένη κασόνα…

- Αύριο πάλι. Είπε και μού ‘δειξε την πόρτα…

Ήτανε πρόσαργο. Η Μάνα μου ανέβαινε στην καρέκλα και τοποθετούσε μαξιλάρες στους φεγγίτες της πόρτας και του παραθύρου του σωχώρου.

Μετά το συσκοτισμό, άναψε το λίχνο. Οι καταχτητές απαγόρευαν το φωτισμό των σπιτιών κατά τις νύχτες. Έπρεπε λέει να μένομε στο σκοτάδι…

Φάγαμε αυγά σφουγκάτο με σινιάβρι,  βρούβες και πολύ λαδολέμονο. Σκόρδο για τον Πατέρα και φρέσκο κρεμμύδι για τη Μάνα μου. Το ψωμί μας έπεφτε λίγο. Κατά παραχώρηση το έτρωγα εγώ. Αν περίσσευε, έτρωγαν κ οι γονείς μου.

Αυτό το ψωμί προερχόταν από μιγαδερό αλεύρι. Σταρένιο και κρίθινο. Ήταν ζυμωμένο μαζί και με χαρουπάλευρο. Η αναλογία δεν ήταν σταθερή. Την καθόριζαν αστάθμητοι παράγοντες.  Αν είχε πολύ χαρουπάλευρο γινόταν μαύρο και σκληρό. Πιο γλυκό και περισσότερο δυσκοίλιο…

Μετά το φαγητό μαζευτήκαμε στο τζάκι. Εγώ είπα τα κάλαντα σωστά, γιατί τα μάθαινα μια βδομάδα!

- Μπράβο, μπράβο! Να ζήσεις. Και να μάθεις πολλά γράμματα! Είπαν οι γονείς μου.

- Φίλησε το χέρι του Πατέρα σου. Πρόσθεσε η Μάνα μου.

- Σηκώθηκ’ από το αρτυκένιο σκαμνάκι μου. Πήρα το βαρύ χέρι του Πατέρα μου και το φίλησα. Αυτός μ’ αγκάλιασε. Δεν είπε τίποτα. Αλλά τα  γαλανά του μάτια βούρκωσαν. Αυτά τα μάτια, που ήταν διαπεραστικά σαν μπάλες και σκληρά όπως το σίδερο…

Μού ‘βαλε στα χέρια  δυο καρύδια. Και γύρισα προς τη Μάνα μου. Ήταν όρθια πίσω μου. Χώθηκα στην αγκαλιά της κ αυτή με γέμισε φιλιά, καλόλογα και με φίλεψε κιοφτέρια…

Παραϋστερ’ άρχισε να μου λέει την ιστορία του Άι Βασίλη. Κάποια στιγμή όμως άνοιξε ξαφνικά η πόρτα του σωχώρου και να σου μέσα στο σπίτι δυο γερμανούς με αυτόματα! Τρόμαξα! Η Μάνα μου σηκώθηκε. Ο Πατέρας μου δεν κινήθηκε από τη θέση του. Το πρόσωπό του είχε αγριέψει και το βλέμμα του έγινε πάλι σκληρό, ατσαλένιο. Έτσι ακίνητος τους κοίταζε βλοσυρά!

Αυτοί μας κοίταξαν ψυχρά. Δεν είπαν λέξη. Προχώρησαν προς την απέναντι πόρτα του δωματίου. Άνοιξαν. Βγήκαν. Προχώρησαν. Άκουσα τη γαϊδάρα, που σηκώθηκε και ρουθούνισε ξαφνιασμένη κι αγριεμένη. Άνοιξαν την εξώπορτα, βγήκαν στη γρόττα και χάθηκαν στο σκοτάδι της νύχτας. Ο Πατέρας μου σηκώθηκε και πήγε να ελέγξει το φεύγα τους. Η

Μάνα μου έτρεμε…

- Φύγανε; Ψέλλισε η Μάνα μου με την επιστροφή του Πατέρα μου.

Αυτός απάντησε θετικά μ’ ένα κούνημα του κεφαλιού. Το στόμα του είχε κλειδώσει. Η Καρδιά του είχε πετρώσει. Η βραδιά μας χάλασε…

Ήταν σαν απόψε. Σαν αυτή την ώρα που το γράφω. Πριν εβδομήντα τέσσερα χρόνια!...

 

Έκαμα διάλειμμα.

 Βγήκα για λίγο έξω ν’ ανασάνω. Ο παγερός βοριάς κάλμαρε. Η θάλασσα ηρέμησε, όπως η Μάνα μου κείνη τη βραδιά. Τα σύννεφα μέριασαν. Άνοιξαν στον  ουρανό  παράθυρο, όπως οι ΝΑΖΙ την πόρτα του πατρικού μου κείνο το βράδυ.  Τα χιόνια στη Μαδάρα γυαλίζουν και μέσα στο σκοτάδι της  αφέγγαρης νύχτας, όπως τ’ αυτόματα των ΝΑΖΙ στο φως του λιχναριού. Η πόλη φωταγωγημένη! Όμως δεν ακούω χλαλοή. Μόνον ο φλοίσβος του ελαφρού κυματισμού της θάλασσας φτάνει στ’ αφτιά μου.

 Δεν ξεφαντώνει ο Κόσμος;! Σίγουρα όμως κάπου θα παίζουν κουμάρι. Παραμονή Πρωτοχρονιάς είναι! Ως κι αν μας κούρσεψαν σε κάποιους κάτι θ’ απόμεινε…

Δε μπορεί. Κάποιοι θα γλεντούν τη φτώχεια τους. Κάποιοι θα πανηγυρίζουν τα κέρδη τους. Κάποιοι θα νοσταλγούν τα παλιά. Κάποιοι θα κλαίνε τη μοίρα τους. Κάποιοι θα βλαστημούν την ώρα που γεννήθηκαν. Κάποιοι θα δοξάζουν το Θεό. Και κάποιοι θα συνεργάζονται με το Σατανά, για την τελική καταστροφή του Κόσμου…

Εγώ κάθομαι σ’ ένα κρεβάτι. Έχω μπροστά μου ένα εποχούμενο μικρό τραπέζι. Πάνω σ’ αυτό τον «κομπιούτερα»! Πατώ τα κομπιά κι αυτός αποτυπώνει στην οθόνη τη σκέψη μου.

Η γυναίκα μου κοιμάται στο διπλανό κρεβάτι.

Τα παιδιά και τα εγγόνια μου, ο Θεός να προστατεύει  και να ευλογεί όπου κι αν βρίσκονται…

 

Πριν κλείσω το θέμα έριξα μια ματιά στις ειδήσεις.

 Όχι, δε ξαφνιάστηκα. Ήταν μια, από τα ίδια.

 Οι ΝΑΖΙ και πάλι επιμένουν να έχουν το δικαίωμα να μπαίνουν στα σπίτια μας όποτε τους καπνίσει. Νύχτα – μέρα!  Μα σκόλη, μα καθημερινή! Όπως μπήκαν στο πατρικό μου το 1942/1943 σαν απόψε.

Ο Αράπης επιδιώκει την ανατροπή του Πούτιν πριν εγκαταλείψει το Λευκό οίκο ανοχής. Πάει να μπερδέψει τον Τράμπ σε περιπεπλεγμένη περιπλοκή, με παγκόσμιες επιπτώσεις και συνέπειες. Αυτό θα πει αδίσταχτος Εβραιοσιωνισμός.

Και, «τράμπα, τραμπαλίζομαι, πέφτω και τσακίζομαι»…

 Το Ισραήλ συμπεθέριασε με την Κύπρο κ η EXXON ανέλαβε την άντληση, διανομή, κ εμπορία του αερίου από ένα θαλασσινό …οικόπεδο της ΕΟΖ Κύπρου. Η υποθαλάσσια δεξαμενή, που εμπεριέχει το αέριο, πιθανό να εχτείνεται και να καλύπτ’ υπόγεια την έχταση και των υπολοίπων. Δε χρειάζεται λοιπόν να προχωρήσει σε σύμβαση, που να περιλαβαίνει περισσότερα του ενός οικόπεδα…

Ο Σουλτάνος, αναθεωρητής των Συνθηκών, εξακολουθεί να ζητά επίμονα και διεκδικητικά την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης! Γι’ αυτό προκαλεί στο Αιγαίο κάτω από τη μύτη του ΝΑΤΟ. Και πού ’ν’  το; Κάνει εξαγωγή της κακομοιριάς του κράτους του και της δικής του ελεεινότητας. Εκβιάζει και απειλεί να πλημμυρίσει την Ε.Ε. μετανάστες, αν αυτή δεν πλημμυρίσει την Τουρκία με δις ευρώ! Δηλαδή την τσέπη του…

Ωστόσο εμείς πνιγόμαστε στα χρέη και τρέμομε το Σόιμπλε και το  Μπλουμ!

 Ο Αλέξης πήγε …προσκυνητής στον Άγιο Τάφο, όπως ο Βενιζέλος στο Αρκάδι παραμονές της πτώσης του. Κ υπήρξε τόσο σημαντική η επίσκεψη αυτού του Εβραιοσιωνιστή Μασόνου, ώστε: Υστερ’ από 85 χρόνια, να επισκιάσει το ασήμαντο αυτό γεγονός του 1930, με την προκλητική και ξεκρέμαστη προβολή του,  τη Δόξα και το μεγαλείο του  ηρωικού, πατριωτικού και θρησκευτικού, γεγονότος του 1866 κατά τις τιμητικές επετειακές εκδηλώσεις της 150/ ετηρίδας…

Ο δε Αρχηγός(!) της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, αντί να συμπαρίσταται στην από κοινού αντιμετώπιση των Ούννων Εβραιοσιωνιστών Μασόνων, τους παρέχει έμμεση στήριξη, και δεν έχει άλλο να πει, παρά την απαίτηση εκλογών εδώ και τώρα! Τίνος είναι γιος;!...

Αυτά. Αυτά, αγαπητοί μου. Και προσεύχομαι στο Θεό, να μην επιτρέψει να γίνουν χειρότερα…

Εύχομαι, και παρακαλώ το μόνο Αληθινό Θεό, η μέρα που θα ξημερώσει. ο καινούριος χρόνος.  ν’ αναστρέψει την υποβόσκουσα κατάσταση δυστυχίας. Να επαναφέρει ο Άγιος Θεός την ειρήνη, την αγάπη και την αλήθεια στη Γη. Στην Ελλάδα μας. Στα σπίτια μας. Στις οικογένειές μας. Και ν’ απομακρύνει τους φραγκοφονιάδες χρυσοκάνθαρους τοκογλύφους της Δύσης από τα συμφέροντα του Ελληνισμού. Εύχομαι να είστε υγιείς κ ευτυχισμένοι…

                                                                     31.12.2016, ώρα Ελλάδας 21.05΄.         

 

 

 

 

 

 

 

 

ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ των ΘΥΡΩΝ

                     

                     

 

Απόψε, μέσα σε καρδιές Ανθρώπων, Χριστός Γεννάται! Δοξάσατε! Χριστός επί Γης! Υψώθητε!

Στις καρδιές. Ναι, στις καρδιές. Όπου Γης. Όπου Άνθρωπος. Όπου σπηλιά. Όπου χαμόσπιτο. Όπου πολυκατοικία και ουρανοξύστης. Όπου φυλακή ή άλλο δεσμωτήριο ή καταγώγιο.

 Εκεί και Χριστός Γεννάται!

Ακόμη και των «Θυρών Κεκλεισμένων»! Βέεεβαια!

« Ούσης ουν οψίας τη ημέρα εκείνη τη μια των σαββάτων, και των θυρών κεκλεισμένων όπου ήσαν οι μαθηταί συνηγμένοι δια τον φόβον των Ιουδαίων, ήλθεν ο Ιησούς και έστη εις το μέσον, και λέγει αυτοίς• ειρήνη υμίν.»! (Ιωάννης, Κ 19.31)

«Κεκλεισμένων των θυρών» του υπερώου, βρήκε τις πόρτες της καρδιάς τους ανοιχτές να Τον περιμένουν και πήγε και μπήκε σ’ αυτές τις καρδιές!

Ας ήταν κλειστές οι πόρτες του υπερώου. Και χτισμένες να ήταν, εμπόδιο σ’ Αυτόν δεν υπήρχε, δεν υπάρχει.

«Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας Αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν»! (Πραξ., 11, 19-30).

Αρκεί να βρει ανοιχτή καρδία. Εκεί. Σ’ αυτή την καρδιά θα μπει. Εκεί και θα γεννηθεί.

Οι «Μάγοι», που από την Ανατολή έσπευσαν τότε να προσκυνήσουν τη Γέννηση  Αυτού του «μόνου Βασιλέως», αποκάλυψαν τη γέννησή Του  στον τάχα και Βασιλιά της Ιουδαίας Ηρώδη! Κι αυτός ο έρμος θάρρεψε πως  θα  τον ανέτρεπε, ίσως με πραξικόπημα, και θα κάθιζε στο θρόνο της Ιουδαίας ο Χριστός! Γι’ αυτό ακολούθησε την πραχτική, που ακολουθείται ακόμη και συνεχίζει να εφαρμόζεται: Διέταξε να δολοφονήσουν όλα τ’ αρσενικά παιδιά, που είχαν γεννηθεί στο βασίλειό του, στην Ιουδαία! Όλα όσα  είχαν ηλικία από δυο χρόνων και κάτω! Έτσι φανταζόταν ότι θα σκότωνε τον επίδοξο διεκδικητή του θρόνου του. Έτσι, όπως κι ο κάθε Σουλτάνος φρόντιζε μόλις μετά την ενθρόνισή του να δολοφονήσει τ’ αδέλφια του, για να μην τον δολοφονήσει κάποιο από αυτά και να καταλάβει το θρόνο! Δεκατέσσερις χιλιάδες παιδιά, λένε πως δολοφόνησε αυτός ο δολοφόνος «διά χειρός» της Αστυνομίας του!

Ο Ηρώδης αυτός, που η …Ιστορία ονομάζει «Μεγάλο»(!), βρίσκει μιμητές.  Γιατί τον αποκάλεσε «Μεγάλο»  η Ιστορία. Και γιατί διέπραξε τις τόσες χιλιάδες εγκλήματα και πότισε το διψασμένο από ανθρώπινο αίμα Σατανά. Και γιατί δίδαξε τους κατέχοντες εξουσία πως είναι προτιμότερο να θυσιάσουν χιλιάδες, εκατομμύρια, ανθρώπους, υπηκόους και μη, προκειμένου να μη χάσουν από τα χέρια τους την εξουσία. Η πραχτική του Ηρώδη αποτέλεσε πρότυπο! Το πρότυπο, που βρήκε μιμητές όλους τους εξουσιαστές μονοκράτορες.  Αυτό μιμούνται και την πραχτική του εξακολουθούν να εφαρμόζουν διά μέσου των αιώνων  οι εξουσιαστές, μόλις αντιληφτούν ότι κλονίζεται ο θρόνος που κάθονται, ανεξάρτητ’ από το μέγεθός του.

Αυτό ακολουθεί κι ο Ερντογάν  στην Τουρκία! Και απειλεί  ότι θα κάμει εξαγωγή προς την Ελλάδα την εγκληματικότητά του! Για να καταδείξει ποιους πρέπει να σκοτώσουν τα γιουρούκια και ν’ αφήσουν αυτόν να προσεύχεται γι’ αυτά. Ήδη κλιμακώνει την εφαρμογή της εξαγωγής κ έχει στο ενεργητικό του τουλάχιστον  εκατοντάδες θύματα κάθε ηλικίας ανθρώπων, από τις χιλιάδες, που έχει εξάγει μετανάστες ή πρόσφυγες προς την Ελλάδα κυρίως ως τώρα. Και παράλληλα συνεχίζει τις εξόδους της Αεροπορίας του στο Αιγαίο, με προκλητικές πτήσεις πάνω από τα ελληνικά νησιά.

 Αυτό το πρότυπο ακολουθούν κ οι Εβραιοσιωνιστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, με τα εξοντωτικά μέτρα που επιβάλλουν στους Έλληνες, σε συνεργασία με πολιτικούς του πολυεθνούς κυκλώματος Μασόνων Σατανιστών οικονομικών δολοφόνων. Δολοφόνων, που επιδιώκουν με κάθε τρόπο και μέσο την εκμετάλλευση του παγκόσμιου πλούτου! Απολαβαίνουν την δυστυχία, τον πόνο, το σταδιακό θάνατο των άλλων! Αυτά, τα διαστρεμμένα μυαλά, που βλέπετε να προβάλλονται ως προσωπικότητες, ως «θεσμοί», από τα μηχανήματα του ολέθρου! Μέσα, που υπηρετούν τα προγράμματα Κοινωνικής εξαθλίωσης και σύρσιμου των κατσικιών στη μάντρα του Σατανά. Αυτών, που σκοτώνουν και στη Συρία τον κόσμο της σταδιακά, βασανιστικά, σαδιστικά. Έτσι, όπως ευχαριστείται ο Σατανάς!  Έχουν μετατρέψει τη Συρία σε σωρούς ερειπίων, ύστερ’ από συνεχείς βομβαρδισμούς πάνω από πενταετία! Έτσι θα πλουτίσουν πιο πολύ οι Βιομηχανίες οπλικών συστημάτων και πυρομαχικών.  Παράλληλα, γίνονται παρελθόν οι Σύριοι! Επέρχεται εθνική  και θρησκευτική κάθαρση στη Συρία, ώστε στο ζωτικό χώρο του Ισραήλ να μην υπάρχει εθνικό «μίασμα» την ώρα εγκαθίδρυσης του Παγκόσμιου ‘Αρχοντα του σκότους στην Ιερουσαλήμ!

Ζωτικός χώρος όμως του Ισραήλ είναι και η Τουρκία και η Ελλάδα κατά την άποψη των Εβραιοσιωνιστών Κρατιστών Εξουσιαστών, που έχουν αναλάβει την εργολαβία της εγκαθίδρυσης της «Pax Judaica ή Παγκοσμιοποίησης»  (περισσότερα διαβάσετε στο ομότιτλο βιβλίο μου, το περιεχόμενο του οποίου επαληθεύεται μέρα με τη μέρα… )!

Ακριβώς γι’ αυτό η Τουρκία βρίσκεται αποδιοργανωμένη σήμερα. Έχει καταλυθεί κάθε έννοια έννομου και δίκαιου και κοινωνικού κράτους! Κάθε Κοινωνικό δεσμό συνοχής του Λαού της! Επικρατεί νόμος της ζούγκλας! Οι λύκοι τρώνε τα πρόβατα, ως να τους πνίξουν τα σκυλιά ή να τους δηλητηριάσουν τα ερπετά ή να τους ξεσκίσουν αετοί και γεράκια…

Η δουλειά των συνεργείων κατεδάφισης μοιάζει να τελειώνει στη Συρία. Και διαβλέπω πως ο εργολάβος θα τα στείλει να πιάσουν δουλειά πιθανά σε διπλανή κατεδαφιστέα πολυκατοικία. Εχτός κι αν δεν έκλεισε ακόμη τη συμφωνία κατεδάφισης…

Πιθανά ν’ ανακάλυψε η αρχαιολογία διατηρητέα ιστορικά στοιχεία ή τίποτ’ αρχαία κατάλοιπα και το ετοιμόρροπο θεωρηθεί διατηρητέο. Όποτε θα γίνουν άλλου είδους επεμβάσεις στερέωσης, ανάδειξης και προβολής των ιστορικών ή αρχιτεχτονικών ή αρχαιολογικών στοιχείων κ ευρημάτων.

Δεν μπορεί όμως να εξαιρεθεί, όταν κριθεί το ετοιμόρροπο επικίνδυνο σε βαθμό, που να μην επιτρέπει επεμβάσεις συντήρησης…

Υπομονή όμως! Ο ερχομός του Αϊ Βασίλη είναι κοντά. Στη βούργια  του θα κρατεί και κούκλα ασπρορόδινη και γαλανομάτα και το σκηνικό θ’ αλλάξει.  Ίσως τότε, που έφερε τη μαύρη κούκλα, να ήθελε να μας προειδοποιήσει για το μαύρο χάλι, που θα μας πλάκωνε όσο θα την είχαμε στολισμένη στο σαλόνι ή στην κουζίνα ή όπου αλλού τέλος πάντων τη στόλιζε καθένας...

Εξάλλου κάθε χρόνο τέτοιες μέρες οι καλικάντζαροι βγαίνουν στους δρόμους και πατάσσουν τους χριστιανούς. Γι’ αυτό κ οι «θεσμοί» αγρίεψαν! Επειδή ο Τσίπρας έκανε το μιστό του παραμονές Χριστουγέννων! Όχι πως δε βγαίνανε στους πόντους τα κατοστάρικα, που μοίρασε στα περήφανα γερατιά! Αλλά γιατί να τα μοιράσει σ’ αυτά τα ξοφλημένα κρατικοδίαιτα ληξιπρόθεσμα και κακαποδομέν’ αναμνηστικά του κακού παρελθόντος και δεν τα πρόσφερε  για το «χαμόγελο του παιδιού», για την ανέγερση του Τεμένους στο Βοτανικό, για το «Εθνικό Ίδρυμα Ελ. Βενιζέλος», σε κάποια ΜΚΟ ή όπου αλλού τέλος πάντων η εφάπαξ προσφορά του δεν θα ‘τανε κολάσιμη. Αφήστε τώρα, που έκαμε αυτή τη χειρονομία, χωρίς πρώτα να τους πάρει την άδεια!! Φανταστείτε τι θα γινόταν αν ο κάθε δεκανέας της Συμπολιτείας αποφάσιζε, χωρίς να διατάξει ο Στρατηγός!! Συμπολιτεία θα είχαμε ύστερα ή τηλεοπτικό πρωινάδικο!

Όμως το ζητούμενο είναι αν έπρεπε να δώσει χρήματα  για την  υποστύλωση των ερειπίων της ζωής ή αν έπρεπε να τ’ αφήσει να καταρρεύσουν νηστικά  μέρες που ξημέρωναν.

 Η επίκληση όμως  του αυθαίρετου, ερμηνεύεται με το: Άφησέ τους να πεθάνουν και μετά «καιρός και βουλή»! Γιατί να βγεις έξω από το πρόγραμμα. Είπαμε: Αυτό είναι κι όποιος αντέξει! Και γιατί να το κάνεις παραμονές Χριστουγέννων;  Για να δώσεις την εντύπωση πως κ εσύ είσαι χριστιανός; 

 Άσε που κι ο Δεσπότης λέει πως «η φιλανθρωπία δε μπορεί να είναι επετειακή»!

«Αν τά ‘δωσες στο κάτω-κάτω με την έννοια της παραμονής του εορτασμού της Χανουκά, πάει κ έρχεται! Όμως μ’ αυτό που έκαμες μας προσέβαλες! Μας «έκλασες», όπως λένε οι Ρωμιοί! Κι αν  τώρα, Μαμωνά μου φύλαγε, επαναλάβει κι ο Ιταλός Πρωθυπουργός κάτι ανάλογο, τότε τι θα συμβεί στο «Κοινό των Ευρωπαίων»;!

 Έτσι ή κάπως έτσι θα σκέφτηκαν οι Άρχοντες του σκότους κ επέβαλαν «επιτίμια» στους Έλληνες!...

Βλέπετε,  δε μαρτυρούν την αλήθεια. Συσκοτίζουν τα πράγματα οι Άρχοντες του σκότους, για να πλανέψουν αυτούς που αποζητούν το φως το αληθινό. Αυτούς, που λατρεύουν «Τον Άρτον της ζωής»! Το «Φως του κόσμου»!

Ο Ιωάννης μαρτυρεί ότι: « Πάλιν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς ἐλάλησε λέγων· ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ' ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.» (Ιω., Η΄, 12).

«Εγώ ειμί ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς· ὁ ἐρχόμενος πρὸς με οὐ μὴ πεινάσῃ, καί ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ διψήσῃ πώποτε.» (Ιω., Στ΄, 35)

  «Εγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς· ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τόν αἰῶνα, καί ὁ ἄρτος δὲ ὃν ἐγὼ δώσω ἡ σάρξ μου ἐστιν, ἣν ἐγὼ δώσω ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς.» (Ιω., Κ.,  Στ΄,  51).

Αυτού, λοιπόν, την κατά σάρκα γέννηση τιμά και πανηγυρίζει η Εκκλησία μας σήμερα. Αυτό λατρεύομε. Αυτόν  προσκυνούμε. Αυτό και δοξάζομε. «Είει το όνομα Αυτού ευλογημένο…».

Δεν είναι Χριστούγεννα οι φωταψίες,  τα καταστήματα, οι ταβέρνες, τα δώρα και το «ρεβαϊσι». Αυτά είναι εκδηλώσεις της χαράς, της ψυχικής κατάστασης, που προκαλεί στον άνθρωπο κάποιο σπουδαίο γεγονός στη ζωή του και στο Χριστιανό και η Ενανθρώπιση του Θεού του. Το γεγονός δηλαδή, της ταπείνωσης, που καταδέχτηκε να υποστεί ο Θεός του για χάρη του.  Τ’ ότι το Πνεύμα ντύθηκε σάρκα. Πήρε μορφή Ανθρώπου. Κυοφορήθηκε. Γεννήθηκε. Ανδρώθηκε. Κήρυξε. Καθοδήγησε τον Άνθρωπο. Ήρθε σε κοινωνία με τον Άνθρωπο. Δοκιμάστηκε. Κατηγορήθηκε. Δικάστηκε. Καταδικάστηκε. Βασανίστηκε. Σταυρώθηκε. Θανατώθηκε κατά το σώμα. Αναστήθηκε. Υψώθηκε. Κι όλ’ αυτά για τη σωτηρία του Ανθρώπου. Μεγάλη. Τεράστια προσφορά προς ένα κατά κανόνα ή, μήπως, κατ’ εξαίρεση αχάριστο πλάσμα Του…

Χριστούγεννα, λοιπόν. Όπως θα λέγαμε γενέθλια του παιδιού μας, του αδελφού μας, των γονιών μας, των συγγενών μας, των φίλων μας, που τιμούμαι. Ας νιώσομε και τα γενέθλια του Χριστού μας, όπως νιώθομε και των δικών μας Ανθρώπων. Ζεστά. Με συναισθήματα  Αληθινής Αγάπης, Αφοσίωσης, Πίστης, Ελπίδας, Ευγνωμοσύνης. Συμμόρφωσης  προς το θέλημά Του. Δεν μπορούμε να πετύχομε το απόλυτο; Τουλάχιστο να επιδιώκομε το  σχετικό. Το κατά δύναμη και αντοχή και συνείδηση.

 Αυτός μας γνωρίζει. Μας γνωρίζει κι από μέσα κι απέξω. Μην υποκριθούμε μπροστά Του. Δε χρειάζεται. Ας δείξομε όση ειλικρίνεια διαθέτομε. Θα το εχτιμήσει. Και θα το χαρεί. Γιατί η υποκρισία, η ψευτιά, η συκοφαντία, ο φθόνος, η εγκατάλειψη, κι ό,τι άλλο μου διαφεύγει αυτή την ώρα, υπήρξαν αυτά, που  ανταπέδωσε ο Άνθρωπος στην Αγάπη, στην Ευσπλαχνία, στην Καθοδήγηση και στη Σωτηρία, που Αυτός του προσέφερε. Και τελικά Τον έστειλε στον Σταυρό. Την πιο ατιμωτική καταδίκη! Και διά του σταυρού στον τάφο!

Και, «τι ανταποδώσομεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωσεν ημίν»;…

   Χρόνια πολλά, αγαπητοί μου. Ευτυχισμένα. Χαρούμενα. Γόνιμα και αποδοτικά. Και Λεύτερα. Χωρίς κηδεμόνες. Χωρίς  χρέη. Χωρίς άγχος. Κοντά στο Χριστό μας. Στο Θεό της Αλήθειας, της Αγάπης, της Δικαιοσύνης και της απελευθέρωσης του Ανθρώπου από τα Δεσμά του Σατανά. Ν’ απολαύσετε την Ειρήνη. Τη Γαλήνη της ψυχής. Αυτά, που ευχήθηκε  και χάρισε στους Μαθητές Του.

 «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν· ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν. μη ταρασσέσθω υμών η καρδία μηδέ δειλιάτω». (Ιω. 14/ιδ: 27).       

                     24.12.2016,  ώρα:20.00΄

 

 

 

 

Σεράγεβο: 28.6.1914 / Άγκυρα: 19.12.2016

          

Στις  28.6.1914 στην πολυπολιτισμική και βιομηχανική  πόλη  της Βοσνίας Σεράγεβο, που τότε ανήκε στην Αυστροουγγαρία, σημειώθηκε η δολοφονία του Αρχιδούκα της Αυστρίας, διαδόχου του θρόνου  Φραγκίσκου  Φερδινάνδου. Δολοφόνος του Αρχιδούκα υπήρξε ο Πανσλαβιστής Γαβριήλ Πρίντσιπ.

 Αυτή η δολοφονία υπήρξε η αφορμή του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, που κηρύχτηκε 28.7.1914, με το βομβαρδισμό του Βελιγραδίου, από την Αυστροουγγαρία.

«Πίσω από τους φαινομενικούς φορείς της εξουσίας βρίσκονται οι τράπεζες· αυτές είχαν ήδη σωρεύσει τεράστια υπερκέρδη και αναζητούσαν ό,τι θα μπορούσε κανείς να ονομάσει «χώρους επένδυσης». Τέτοιοι «χώροι» ήταν τότε οι εκτάσεις που διατελούσαν υπό καθεστώς αποικιακό ή ημιαποικιακό, οι οποίες όμως είχαν από καιρό διανεμηθεί μεταξύ των ανεπτυγμένων / ιμπεριαλιστικών κρατών. Τα υπερκέρδη των τραπεζών όμως υπαγόρευαν νέα κατανομή των υπό αποικιακό καθεστώς χωρών και γενικώς του κόσμου μας ­ και απόρροια της απαίτησης αυτής υπήρξε σύγκρουση που κατέληξε στον Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο».

                 Ο Ρώσος Πρέσβης στην Άγκυρα Ανδρέι Καρλόφ (Andrey Karlov) 

 

 

 

Και σήμερα, όπως διαπιστώνετε, οι τράπεζες είναι που φέρουν την ευθύνη της  θλιβερής, ανάξιας του πολιτισμού, ρευστής κι ασταθούς πολιτικά, αισχρής και πρόστυχης κοινωνικά, εγκληματικής κι αρπαχτικής οικονομικά, βλάσφημης κι ανίερης θρησκευτικά, ληστρικής κι απάνθρωπης κατάστασης κρίσης, κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής και πολιτισμικής.

Και σήμερα, κάτω από αυτή την αθλιότητα, βιώνομε σε παγκόσμιο επίπεδο το αίσχος της ληστρικής συμπεριφοράς των Τραπεζών. Της Βιομηχανίας. Του παγκόσμιου ελέγχου τροφίμων. Της παγκόσμιας πολιτικής ρευστότητας και κοινωνικής ανασφάλειας. Της εξώθησης σε μια παγκόσμια διακυβέρνηση κ ελέγχου των πάντων από μια «κάστα» ύπουλων Εβραιοσιωνιστών, που επιδιώκει να καταστεί παντοκράτορας δυνάστης επί της Γης.  Και, για να πετύχει το σκοπό της, μετέρχεται κάθε μέσον και τρόπο. Δεν ορρωδεί και δεν υποχωρεί μπροστά στο έγκλημα, αρκεί αυτό να εξυπηρετεί και να προωθεί το σκοπό της. Έτσι δε δίστασε χθες 19.12.2016 να προβεί σ’ επαχθές έγκλημα στην Άγκυρα, που δολοφόνησε τον Πρέσβη της Ρωσίας Ανδρέι Καρλόφ (Andrey Karlov)! 

         

 Ο δολοφόνος παντουρκιστής, τ’  αθώο θύμα, και «Ο Αλλάχ είναι μεγάλος. Μην ξεχνάτε το Χαλέπι! Μην ξεχνάτε τη Συρία!»…

 

Ο Πρέσβης ομιλούσε σε κάποια εκδήλωση σε «γκαλερί» της Πρωτεύουσας της Τουρκίας, όταν ο 22/χρονος Παντουρκιστής Τούρκος αστυνομικός ειδικών δυνάμεων Mevlüt Mert Altıntaş, παρουσιάστηκε ένοπλος πίσω από τον Καρλόφ και, φωνάζοντας πυροβόλησε τον ανύποπτο Πρέσβη από πίσω και το δολοφόνησε!!

Τόσον ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν, όσο κι ο λαθρέμπορος όπλων υδατανθράκων και ναρκωτικών, σωματέμπορος εκμεταλλευτής της προσφυγιάς, και Παντουρκικής Ταγίπ Ερντογάν (ποιος τον πιστεύει;) δήλωσαν ότι πρόκειται για «προβοκάτσια», που σκοπόν έχει να διαταράξει τις (διαταραγμένες) σχέσεις των δυο Κρατών…

 «Η δολοφονία, με άτιμο τρόπο, του πρεσβευτή αποτελεί αναμφίβολα προβοκάτσια που στοχεύει στο να τσακίσει την πορεία εξομάλυνσης των ρωσο-τουρκικών σχέσεων αλλά και την ειρηνευτική διαδικασία στη Συρία την οποία προωθούσαν η Ρωσία, η Τουρκία, το Ιράν και άλλες χώρες που ενδιαφέρονται για τη διευθέτηση αυτής της διένεξης…  Θα μάθουμε ποιοι κρύβονται πίσω από τη δολοφονία του πρεσβευτή και θα τιμωρηθούν…  . Η Μόσχα θέλει να μάθει με βεβαιότητα ποιος βρίσκεται πίσω από τη δολοφονία του Ρώσου πρεσβευτή. » (Πούτιν).

Ο Δολοφόνος αυτός  είχε το Θράσος και δεν αποχώρησε μετά την εχτέλεση της δολοφονίας. Παρέμεινε στον τόπο του εγκλήματος, όχι για να συλληφθεί, αλλά για να γίνει «μάρτυρας»! Οι δε συνάδελφοί του δεν τον κάλεσαν ν’ αφήσει τ’ όπλο του και να παραδοθεί! Αλλά τον εχτέλεσαν! Γιατί; Για να του κλείσουν το στόμα πριν οδηγηθεί σε ανάκριση; Αυτή την εντολή είχαν; Φοβήθηκαν, μήπως αν συλληφθεί και οδηγηθεί σε ανάκριση δεν αντέξει κι αποκαλύψει ποιοι τον εξώθησαν στ’  αποτρόπαιο έγκλημα που διέπραξε;

Ο καιρός θα δείξει…

Μακάρι  η πράξη του να μην θεωρηθεί  αιτία πολέμου «casus belli», όπως η πράξη του δολοφόνου του Αρχιδούκα της Αυστρίας, πράγμα που υποπτεύομαι…

Μακάρι να πέφτω έξω κ η δολοφονία του Πρέσβη της Ρωσίας να μην αποτελέσει την αφορμή του Γ΄ Παγκόσμιου, του οποίου αιτίες κήρυξης υπάρχουν ήδη πολλές και το κλίμα έχει αρκετά καλλιεργηθεί κ είναι ώριμο να δεχτεί την κήρυξή του…

                                                            20.12.2016.