ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ – ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

                    του Β΄Π. Πολέμου και της επίθεσης κατά της Ελλάδας                                      

                                              στις  28^η Οχτώβρη 1940

                                                       Γ΄

 

Πέντε χρόνια μετά, στις 23.9.1928,  ο Ελ. Βενιζέλος, ως Πρωθυπουργός της Ελλάδας, επισκέφτηκε τη Ρώμη επίσημα. Σκοπός της επίσκεψής του ήταν η υπογραφή «Συμφώνου φιλίας» Ελλάδας – Ιταλίας, κατά το πρότυπο του Συμφώνου Ιταλίας-Τουρκίας!               

                  

 Την επίσημη αυτή επίσκεψη του Βενιζέλου στην Ιταλία, τη συνάντησή του με το Μουσολίνι, και την υπογραφή του «Συμφώνου φιλίας» είχε προετοιμάσει ο στενός συνεργάτης του Βενιζέλου  Ανδρέας Μιχαλακόπουλος, ως Υπουργός Εξωτερικών.

Δεν έβλεπε ο Βενιζέλος το τι γινόταν στα Δωδεκάνησα ή δεν τον ενδιέφερε τ’ ότ’ η συμπεριφορά των Ιταλών καταχτητών προς τους Έλληνες των Νησιών αυτών ήταν ανάλογη με τη συμπεριφορά των Ενετών καταχτητών στην Κρήτη κατά την περιόδου 1212 - 1669. Δεν είχε πληροφόρηση για το πώς οι φασίστες του Μασόνου  Μουσολίνι ενεργούσαν κατά συστηματικό τρόπο τον  εκλατινισμό των Ελλήνων των Δωδεκανήσων; Δε γνώριζε ότι χτυπούσαν ανελέητα την Ελληνική παιδεία, τη γλώσσα, και τη θρησκεία; Κάτι, που και σήμερα επαναλαβαίνει μεθοδικά ο Μασόνος «Έλληνας» Υπουργός του Υπ. Παιδείας στην τωρινή Κυβέρνηση της Ελλάδας ως υπηρέτης του Εβραιοσιωνισμού! Γι’ αυτό και παραμένει ακόμη στη θέση του!  

Μασόνος ο Μουσολίνι. Μασόνος ο Βενιζέλος. Μασόνος ο Φίλης!

Ποιο το συμπέρασμά Σας;

«Ο Βενιζέλος στις μέρες που βρέθηκε στην Ιταλία επιβεβαίωσε σε όλους τους τόνους ότι δεν θα έθετε το παραμικρό ζήτημα στους Ιταλούς σχετικά με τα Ελληνικά νησιά. Και δεν στάθηκε μόνο στις ανεπίσημες διαβεβαιώσεις σε διπλωματικό επίπεδο προς τους Ιταλούς.»(Χρήστος Ιβάνοβιτς: «Το Ελληνο-Ιταλικό Σύμφωνο φιλίας Βενιζέλου-Μουσολίνι και το Δωδεκανησιακό Ζήτημα», 17.1.2012, www. istorikathemata).    

                                                                                                

Και, όταν ρωτήθηκε κατά τη συνέντευξή του προς του Δημοσιογράφους, από το Δωδεκανήσιο Ιωάννη Γκίκα συγκεκριμένα,  αν έθεσε στο Μουσολίνι   θέμα Δωδεκανήσων, απάντησε ότι:

«Τέτοιο θέμα μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας δεν υφίσταται, παρά μόνο υφίσταται μεταξύ Ιταλών και Δωδεκανησίων. Υπογράμμισε δε ότι η Ελληνική γραμμή στο θέμα είναι η ίδια με αυτή που ακολουθείται και στο Κυπριακό, θέμα που ποτέ δεν επηρέασε αρνητικά τις άριστες Ελληνο-βρετανικές σχέσεις.» (ό.π.)!!

 Αυτός ήταν, που και τις μέρες μας διαφημίζεται και στο Ρέθεμνος κι όπου αλλού φτάν’ η προπαγάνδα του επιχορηγούμενου από το Κράτος μέσω της Βουλής των Ελλήνων «Ιδρύματος», σα μεγάααλος «Έλληνας» πολιτικός!

Ακόμη κι ο τότε Πρεσβευτής της Ελλάδας στη Ρώμη Ιωάννης Πολίτης θορυβήθηκε κ επέμβηκε! ΄Υστερα δε από ιδιαίτερη συνομιλία που είχε μαζί του, υποχρεώθηκε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας να ζητήσει να θεωρηθούν «ως μη γενόμενες» οι τελευταίες αυτές δηλώσεις» (ό.π.).

Βέβαια οι δηλώσεις του δόθηκαν στη δημοσιότητα. Ο Αθηναϊκός Λαός,  μέρος του οποίου αποτελούσε μεγάλος αριθμός Δωδεκανήσιων προσφύγων, ενημερώθηκε  από την ανταπόκριση του Γιοκαρίνη, που καταχωρήθηκε στις στήλες της «ΠΡΩΙΑΣ».  Από αυτή πήραν φωτιά κ οι λοιπές εφημερίδες. Επικράτησε όξυνση των πνευμάτων.

 Ο Τσαλδάρης εκμεταλλεύτηκε το θέμα κ εκσφενδόνισε δριμείς κατηγορίες κατά Βενιζέλου. Έτσι καταστάθηκε  υποχρεωτική  η σύγκληση  έχταχτου Υπουργικού Συμβουλίου. Οι Υπουργοί ζήτησαν από το Βενιζέλο διευκρινίσεις πάνω στο θέμα. Αυτός τηλεγράφησε από Ιταλία κ επιβεβαίωσε τις δηλώσεις αυτές! Αυτό εξόργισε πιο πολύ τους Πολίτες.

Το θέμα έφτασε και στην Αίγυπτο, όπου και διαβιούσαν αυτοεξόριστοι, εκπατρισμένοι για πολιτικούς λόγους, πολλοί πρόσφυγες Δωδεκανησιώτες. Ιδιαίτερα στην Αλεξάνδρεια της  Αιγύπτου, όπου και προκλήθηκαν επεισόδια.

Και τότε, στην Αλεξάνδρεια κι όχι στην Αθήνα, βρισκόταν το κέντρο του Δωδεκανησιακού Αγώνα. Από εκεί  γινόταν προσπάθειες γι’ Αυτοδιάθεση των κατοίκων κ Ένωσης των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα!! Ντροπή μας των Ελλήνων! Αφού όμως, και τότε η Ελλάδα είχε πουλημένους στα συμφέροντα του Σιωνισμού πολιτικούς στη διακυβέρνηση του Κράτους, από πού αλλού και πως αλλιώς να διεκδικούσαν τη λευτεριά τους οι σκλαβωμένοι Έλληνες, παρά από την αλλοδαπή; Τους λόγους μπορείτε να τους καταλάβετε από τις δηλώσεις αυτές του «Πατέρα του Έθνους και της Φυλής».

Θα έχετε ακουστά τα τι έψαλλαν οι χορωδίες των Φιλελεύθερων. Τα «Βενιζέλαρε πατέρα της Ελλάδος. Βενιζέλαρε πατέρα της Φυλής…» Και «Ζήτω, Ζήτω η Λευτεριά! Ζήτω κι ο Λευτέρης…»…  

Με βάση αυτά τα προηγούμενα τολμήματα του Μουσολίνι, έπρεπε να μπει η Ελλάδα, όχι μόνο σε υποψίες, αλλά και σε πολεμικές προπαρασκευές κ επιφυλακή του στρατού της, τουλάχιστον αφού οι Ιταλοί κατέλαβαν αρχές Απρίλη 1939 την Αλβανία.

Η Διχτατορία όμως του Μεταξά δίσταζε και νύσταζε, ύστερ’ από τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις του Χίτλερ της  7.4.1939 προς Ελλάδα και Ρουμανία. Αυτή την καθοδήγηση της παρείχε η Στοά «Ησίοδος».

 Η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Ο φόβος, που κατείχε την 4^η Αυγούστου, μην τυχόν κ ερεθίσει το δίδυμο του Άξονα. Όχι μόνο δεν επέτρεπαν πολεμικές προπαρασκευές, επιφυλακή κ επιστράτευση, αλλά έτρεφαν  κι απεριόριστη εμπιστοσύνη  προς τις υποσχέσεις του Χίτλερ και τις έκαναν πιστευτές.                        

 

 

Ακόμη και μετά τον απρόκλητο τορπιλισμό του «ΕΛΛΗ» στο λιμάνι της  Τήνου ανήμερα του εορτασμού της Μεγαλόχαρης. Ακόμη και μετά την εξακρίβωση της εθνικότητας του υποβρυχίου που τον εχτέλεσε, αυτοί, για να μη δώσουν αφορμές στο Μουσολίνι και για να μη δυσαρεστήσουν τάχα το Χίτλερ, δεν κατάγγειλαν την επαίσχυντη αυτή πράξη του Μουσολίνι και δεν πήραν τ’ απαραίτητα μέτρα για την άμυνα της Χώρας...

 

2. Όπως όμως, ο Μουσολίνι, το ίδιο  διαβεβαίωνε κι ο Χίτλερ την Ελλάδα με αγάπες και θαυμασμό. Αλλά η Λούφτβαφε εχτελούσε παράλληλα κι από μεγάλο  ύψος, τουλάχιστον από το 1939, κατοπτεύσεις, φωτογραφίσεις, ανιχνεύσεις στόχων, σ’ ολόκληρη τη Βαλκανική. Κ η προπαγάνδα κ οι διπλωμάτες του δούλευαν ασταμάτητα, για να πετύχουν τη δημιουργία ερεισμάτων στις χώρες της Βαλκανικής. Και πάνω σ’ αυτά τα ερείσματα θα στήριζαν την υποδούλωση των Λαών των Βαλκανίων. Η «5^η Φάλαγγα» δε, αλώνιζε στην Ελλάδα προ πολλού χρόνου.

 Αλλά και μόλις εκδηλώθηκε η κατά της Ελλάδας επίθεση του Μουσολίνι, η Γερμανία έσπευσε να προσφέρει στην Ιταλία, εξαιρετικά σημαντική συμπαράσταση και βοήθεια, με τρόπο συγκαλυμμένο.

 Από τις 12.11.1940 είχε υπογράψει τη με αρ. 18 «ντιρεκτίβα», περί προετοιμασίας, σε περίπτωση αναγκαιότητας, επιχείρησης εναντίον της Βορείου Ελλάδας από το έδαφος της Βουλγαρίας!

                                                            29.10.2016