«ΣΤΑΣΟΥ, ΤΟΥΡΚΕ, ΝΑ ΓΕΜΙΣΩ»

 

 

 Λέγαμε λοιπόν στο προηγούμενο δημοσίευμα για τα δυο δάνεια, που πραγματοποίησε  η Επανάσταση στο Λονδίνο. Το πρώτο τις 9.2.1824 και το δεύτερο στις 2.6.1825.  Είπαμε ακόμη πως τα δανεικά γίνανε καπνός. Ως «έπεα πτερόεντα». Κ επειδή αφήσαμε κάποια κομμάτια του ψητού και λίγη σάλτσα στο πιάτο, θα με υποστείτε και σήμερα, για την ολοκλήρωση του … γεύματος. Είναι, λέει ο γιατρός, προτιμότερο ένα γεμάτο πιάτο, και μάλιστα όταν αυτό περιέχει τοξίνες, να το μοιράζεις σε δυο γεύματα, από το να το καταναλώσεις σ’ ένα και να σου κάτσει στο στομάχι…

Από το πρώτο δάνειο είπαμε πως ένα ποσό 160.000 λίρες  στερλίνες προσφέρθηκε προκαταβολικά,  ως «ουρά νουά», που λέν’ οι χασάπηδες, στα ναυπηγεία Αλεξ. Γκαλογουέι (Galloway) για τη ναυπήγηση 6 ατμοκίνητων σύγχρονων πολεμικών, με τα οποία η Επανάσταση των Ελλήνων επιδίωκε να ενισχύσει το ναυτικό της στα 1824.  

Το παραμύθι λέει πως τρεις …κομιτατζήδες του «Φιλελληνικού (Κο)μητάτου» Ellice, Hobhouse και Burdett μαζί με το χρηματιστικό οίκο, που εξέδωσε το δάνειο, ανέλαβαν πρωτοβουλία, ύστερ’ από πρόταση του Έλλις κι ανέθεσαν την κατασκευή σύγχρονης ατμοκίνητης  κορβέτας 400 τόνων με πλήρη εξοπλισμό, που θα την ονόμαζαν «Καρτερία», αντί ποσού 10.000 λιρών στερλινών.   Αμέσως προχώρησαν σε διαφήμιση της παραγγελιάς κ οι ομολογίες του Ελληνικού δανείου άρχισαν ν’ ανεβαίνουν. Μόλις διαπίστωσαν ότι «πουλάει το κόλπο», αύξησαν την παραγγελιά προσθέτοντας σ’ αυτή την κατασκευή άλλων πέντε πολεμικών αντί 110.000 λίρες. Και βέβαια διαφήμισαν το γεγονός.  Οπότε  η ζήτηση γι’ αγορά  ελληνικών ομολογιών απογειώθηκε! Από αυτό γίνεται αντιληπτό πως σκοπός των Σιωνιστών αυτών δεν ήταν η ενίσχυση της Επανάστασης των Ελλήνων. Οι Μασόνοι αυτοί χρησιμοποιούσαν την Ελληνική Επανάσταση για να κάνουν παιγνίδι χρηματιστηριακό. Επιδίωκαν  το πούλημα των ομολογιών του δανείου σε υψηλότερες τιμές, με τη βοήθεια της διαφήμισης της παραγγελιάς ναυπήγησης πολεμικών πλοίων, που η χρήση τους θα κατατρόπωνε τον εχθρό και θα επέφερε την απελευθέρωση των Ελλήνων. Κι αυτό,  όχι μόνο για να ξεφορτωθούν τα «σαπάκια», όπως θα ονόμαζαν αυτές τις ομολογίες σήμερα,  να πάρουν πίσω τα κεφάλαια που διέθεσαν για τη σύναψη του δανείου, και να τα φορτώσουν σε πλάτες τρίτων, αλλά να  πετύχουν κι άμεσο σημαντικό κέρδος! Αυτό ήταν το ήθος μερικών Βρετανών «Φιλελλήνων», που είδαν την Ελληνική Επανάσταση ως κερδοφόρα επιχείρηση!...

 Πως όμως, ενώ η τιμή   για μόνο το «Καρτερία» ήταν 10.000 λίρες, ανέβηκε κατακόρυφα στη μαζική παραγγελιά των πέντε άλλων, που το ένα μάλιστα ήταν πιο μικρό. Υπερδιπλασιάστηκε αναλογικά κι ανήλθε στις 22.000 το κομμάτι!

 Ένα το κρατούμενο.

 Η παραγγελιά δόθηκε σε ώρα, που πέραν από τον εμφύλιο αναμενόταν κ η …επίσκεψη του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο από μέρα σε μέρα. Ουσιαστικά η κρίση ήταν διπλή. Το ένα σκέλος της προερχόταν από τον εσωτερικό και το άλλο από τον εξωτερικό εχθρό των Ελλήνων.

 Ωστόσο το μεν «Καρτερία» συμφωνήθηκε να παραδοθεί τον Αύγουστο του 1825, και τ’ άλλα πέντε, να παραδοθούν ύστερ’ από 4-5 μήνες!

«Κάθου γραι(α) κι ανέμενε να κάμεις γιο να Σ’ αγαπά»…

Προκύπτουν λοιπόν απορίες κ  ερωτήματα:

«α) Γιατί έγινε - εν μέσω πολέμου - παραγγελία κατασκευής νέων πλοίων και όχι αγορά έτοιμων; 

β) Γιατί στην παραγγελία δεν υπήρχε πρόβλεψη ποινικής ρήτρας σε περίπτωση καθυστέρησης παράδοσης της παραγγελίας; 

γ) Γιατί η παραγγελία έγινε προς τον Galloway, του οποίου ο γιος ήταν γνωστό ότι βρισκόταν στην υπηρεσία του Μεχμέτ-Αλή εναντίον του οποίου πολεμούσαν οι Έλληνες;»( Πηγή: Ιστορία των Εθνικών Δανείων, Α.Ανδρεάδη (1904).

Τι θα λέγανε δηλαδή στον Ίμπραήμ: Μείνε και περίμενε στην Κρήτη ώσπου να μας κατασκευάσουν τα πολεμικά, κι αφού τα παραλάβομε, απόπλευσε από τη Σούδα κ εμείς θα σε βυθίσομε μεσοπέλαγα;

Δυο τα κρατούμενα.

Πρέπει όμως να διευκρινιστεί πως  τα μεν «σκαριά» των πλοίων   ανέλαβε να κατασκευάσει η ναυπηγική εταιρία Brent Shipyard Deptford on-Thames. Το δε μηχανολογικό εξοπλισμό ανέλαβε η  Alexander Galloway  στο Smithfield. Η πρώτη φέρθηκε με συνέπεια. Η δεύτερη όχι. Τα σκαριά ήταν εμπρόθεσμα έτοιμ’ απ’ όσο συμπεραίνεται.  Ο Γκαλογουέι, του οποίου ο γιος  ήταν στην υπηρεσία του Ιμπραήμ και μάλλον ότι τον συνόδευε και στην εκστρατεία καταστολής της Επανάστασης των Ελλήνων, καθυστερούσε την παράδοση και προσαρμογή του  μηχανολογικού εξοπλισμού. Κ είχε κι άλλο λόγο να το κάμει σκόπιμα, αφού είχε πάρει από το Σατράπη της Αιγύπτου παραγγελιά κατασκευής μηχανών για νέα πλοία προς εκσυγχρονισμό του δικού του στόλου.  Υποθέτω πως ο Γκαλαγουέι αυτός μόνο το μηχανολογικό εξοπλισμό πλοίων κατασκεύαζε, αφού τα σκαριά κατασκευαζόταν από άλλους ναυπηγούς.  Συμπεραίνομε λοιπόν ότι η καθυστέρηση παράδοσης της «αρματωσιάς» των πλοίων μάλλον ήταν στημένη σκόπιμα, για την ευόδωση της εκστρατείας του Ιμπραήμ, αλλά παράλληλα εξυπηρετούσε κι ανθελληνικούς σκοπούς της Βρετανικής Κυβέρνησης.

Στο παιγνίδι, ήταν συμμέτοχοι και κάποιοι από τους «Φιλέλληνες» του  …μητάτου…

 Με την αιτιολογία πως τα δυο από τα πέντε πολεμικά θα ήταν φρεγάτες, πιο μεγάλα και πιο ισχυρά, το κόστος υπερδιπλασιάστηκε.

Παράλληλα έπρεπε και κάποιος ειδικός να επιβλέψει την κατασκευή, ώστε αυτή να γίνει σύμφωνα με τις προδιαγραφές. Να  πιστοποιήσει  στη συνέχεια και να υπογράψει εκ μέρους των  αγοραστών τα σχετικά έγγραφα και να παραλάβει τα πλοία. Και σαν τέτοιος ομόφωνα προτάθηκε  από το «κουαρτέτο» του …μητάτου, διά του αδελφού Έλλις  κ επιβλήθηκε η πρόσληψη του πράχτορα του Σιωνισμού  Τόμας Αλεξάντερ Κόχραν (Thomas Alexander Cochrane) ως του άριστου …νηογνώμονα! Μάλιστα εκβιάστηκε κ η πρόσληψή του  ως Διοικητή του νέου αυτού ατμοκίνητου πολεμικού στολίσκου με το βαθμό ναυάρχου κι αμοιβή του καθορίστηκε σε 37.000 λίρες(!), οι οποίες  και του καταβλήθηκαν από το δάνειο!

Ο …Ναύαρχος ανέλαβε αμέσως καθήκοντα υπεύθυνου επόπτη   κατασκευής των 6 πολεμικών. Κάτι σα νηογνώμονας. Και τούτο, γιατί κάποιοι από την παρεούλα του «Φιλελληνικού Κομιτάτου» δεν ήταν σκέτοι «Φιλέλληλες», αλλά όργανα του Σιωνισμού, που επιδίωκαν να γίνει αποδεχτή από τους Έλληνες η ίδρυση στην Πελοπόννησο Βρετανικής αποικίας με τη μορφή Προτεχτοράτου.

Ο Κόχραν είχε χρηματίσει πρωτύτερα Ναύαρχος και σε άλλες Μπανανίες της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής  κ είναι αλήθεια πως είχε ικανότητες κ εμπειρίες στο πολεμικό ναυτικό. Δεν ήταν όμως καθαρός.  Πρωτύτερα, ως αξιωματικός στο Βρετανικό στόλο, είχε ανάμιξη σε «κομπίνες» του χρηματιστηρίου του Λονδίνου, κ είχε τιμωρηθεί με απόλυση. Είχε διαδώσει  κερδοσκοπικό  …θάνατο του Ναπολέοντα πολύ πριν επέλθει  σ’ αυτό το ενεργούμενο του Εβραιοσιωνισμού  ο ποθούμενος κι από τη Βρετανία θάνατός του.

 Ο Μεγάααλος αυτός μπουνταλάς, τελικά, δολοφονήθηκε από τους Βρετανούς, με μικρές δόσεις αρσενικού, που έβαζαν στο φαγητό του, ώστε να επέλθει ο θάνατος σταδιακά, με μαρτυρικό σαδιστικό τρόπο κι αφόρητους πόνους.

 Όμως ωστόσο η διάδοση του θανάτου του Ναπολέοντα απέφερε σημαντικά κέρδη στην ομάδα των «παπαγαλακιών» που τη διέδωσε, μέλος της οποίας ήταν κι ο Κόχραν, που «σόρταρε» μετοχές  αξίας 1.100.000 λιρών με σημαντικό κέρδος! Κι όταν η απάτη διαπιστώθηκε, ο Κόχραν απολύθηκε από το Βρετανικό πολεμικό ναυτικό.

 Ο  Κόχραν είχε διατελέσει και Βουλευτής.  Έκανε και τον …εφευρέτη.  Είχε, λέει, εφεύρει ένα δικό του σύστημα (πατέντα) μηχανών, που ο συνδυασμός συντελούσε στην ανάπτυξη μεγαλύτερης ταχύτητας(;) των  πλοίων.   Κι αυτή του την εφεύρεση επιδίωξε και μάλλον αυθαίρετα επέβαλε να εγκατασταθεί σ’ αυτά τα πολεμικά. Αποτέλεσμα να χρειαστεί μετασκευή στα σκαριά και να προβληθεί ως αιτία καθυστέρησης της  κατασκευής και παράδοσης των πλοίων!

 Τρία τα κρατούμενα.

Ενώ  η ναυπήγηση της κορβέτας, που της δόθηκε από τον Έλλις τ’ όνομα   «Καρτερία», με υπονοούμενο,  είχε προχωρήσει,  καθυστέρησ’ ένα χρόνο από τον προβλεπόμενο για να παραδοθεί, γιατί παρέμενε το κουφάρι ξαρμάτωτο.

Οι καθυστερήσεις παράδοσης αυτών  των ατμοκίνητων πλοίων, που για την εποχή αποτελούσαν πρωτοπορία κι άλλα όμοιά τους δεν είχαν ακόμη πλεύσει στη Μεσόγειο, ανησύχησε πολύ τους Έλληνες.

Ευτυχώς στον ελληνικό στόλο υπηρετούσε ο Βρετανός πλοίαρχος Φραγκίσκος Άστιγξ, όπως τον έλεγαν οι Έλληνες. Τ’ όνομά του ήταν Φράνκ  Άμπνεϋ Χέιστινγκς (Frank Abney Hastings). Και για ν’ αποφύγουν το κακόηχο Χέϊστινγκ, που το μπέρδευαν και το πρόφεραν «Χέστη», τον βάφτισαν Άστιγξ στα Ελληνικά τους.

 Ο Φράνκ  ήταν πραγματικός Φιλέλληνας και δεν αποτελούσε όργανο των Σιωνιστών του Λονδίνου. Δεν ήταν μισθοφόρος. Εργαζόταν τίμια υπέρ της Επανάστασης στο πλευρό των Ελλήνων. Κι όχι μόνο «Χέστης» δεν ήταν, αλλά πολύ τολμηρό και γενναίο παλληκάρι. Ο ανήσυχος αυτός Βρετανός αξιωματικός οραματιζόταν «μια τεχνολογική επανάσταση για τη σωτηρία της Ελλάδας» (Χαράλ. Παπασωτηρίου: «Ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία…, Σιδέρης, Αθήνα, 1996, σ. 181).

 Όταν λοιπόν πληροφορήθηκε τα γεγονότα, διατέθηκε με προθυμία να βοηθήσει στην επίλυση του προβλήματος.

 Η Επανάσταση, μπροστά στ’ αδιέξοδα που αντιμετώπιζε, δέχτηκε την προσφορά του, που να σημειωθεί ήταν κι ανέξοδη γι’ αυτήν, γιατί ο άνθρωπος αυτός με δικά του χρήματα έκανε ό,τι έκανε.

 Ο Άστιγξ λοιπόν πήγε στο Λονδίνο κι ανέλαβε ο ίδιος την επίβλεψη της ναυπήγησης. «Εκεί όμως συνάντησε μια απίστευτη και ανάλγητη κατάσταση κατασπατάλησης των χρημάτων από Έλληνες και Άγγλους… επιβάλλεται εκβιαστικά ως αρχηγός του ατμοκίνητου ελληνικού στόλου ο ναύαρχος Κόχραν. Ή επιτροπή των τριτεγγυητών (Λόρδος Έλλις κ.ά.) διαχειρίζονταν τα χρήματα εν αγνοία των Ελλήνων, αγόραζαν άχρηστα υλικά και πλήρωναν ύποπτες αμοιβές και προμήθειες. Ό Κό­χραν μάλιστα αγόρασε για ναυαρχίδα του την ημιολία «Μονόκερως» και την εξό­πλισε με πολυτέλεια (για την κάβα μόνο πληρώνει 2.500 λίρες).»(Ιω. Φιλίστωρ: «Φράνκ Άστιγξ, ένας ανιδιοτελής φιλέλλην στην επανάσταση του 1821, www. istorikathemata.com, 6.3.2010»)

Ύστερ’ από πολλές κι αντίξοες προσπάθειες και πρόσθετα έξοδα, που κατέβαλε ο Άστιγξ από δικά του χρήματα για τον εξοπλισμό του, το «Καρτερία» ολοκληρώθηκε κ εξοπλίστηκε. Όμως αμφιβάλλω αν πρόκειται γι’ αυτό, που είχε παραγγελθεί αρχικά ή για κάποιο άλλο σκαρί, που βρήκε ο Άστιγξ έτοιμο και το αγόρασε.

                                                    

 Και πάλι όμως την  παράδοσή του παρεμπόδισε η Κυβέρνηση της Βρετανίας, με πρόσχημα την ουδετερότητά της στο διεξαγόμενο πόλεμο από τους Έλληνες Επαναστάτες κατά της φίλης και συμμάχου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Η ουδετερότητά της όμως αυτή, της επέτρεπε να πουλεί πολεμικά πλοία στον Ιμπραήμ, που ωστόσο είχε κάμει απόβαση από τις 12/24.2.1825, και κατέστρεφε την Πελοπόννησο, σκότωνε κ αιχμαλώτιζε κ εκπάτριζε μάχιμους κι αμάχους!

Για ν’ αποφύγει τάχα η Βρετανία διπλωματικές εμπλοκές με την Αίγυπτο και την Ο.Α.,  ο Άστιγξ υποχρεώθηκε και προχώρησε στην  αγορά του πλοίου και τη νηολόγησή του  στ’ όνομά του. Έτσι, παρά τα εμπόδια και τις απειλές, που δέχτηκε για να μην προχωρήσει στην αγορά του πλοίου, – κι αυτές είναι που καταμαρτυρούν τις πραγματικές προθέσεις της Βρετανίας, -  αυτός, με το γενναίο κι αποφασιστικό αυτό τόλμημα μπόρεσε να εξουδετερώσει τους εκβιασμούς και τις παρεμβάσεις της Βρετανικής Κυβέρνησης. Ν’ αποδεσμεύσει το «Καρτερία», με δικά του έξοδα! Να επιλέξει πλήρωμα και να το επανδρώσει μ’ αυτό αναλαβαίνοντας τη μισθοτροφοδοσία του, και ν’ αποπλεύσει από το Λονδίνο αρχές του Ιούλη 1826!!

Όμως, για να μην κινηθούν υποψίες,  η μεταβίβαση του πλοίου στ’ όνομα του Φράνκ γίνηκε ως αυτό να ήταν …ψαράδικο και χωρίς τα κανόνια! Τα κανόνια τα έκαμαν εξαγωγή στις Η.Π.Α.. Κι από ‘κεί θα τα έκαναν εξαγωγή προς την Ελλάδα! Στην πραγματικότητα έκαναν κρουαζιέρα στα κανόνια, με το σκοπό να μη φτάσουν στην Ελλάδα την ώρα που αυτή τα είχε απόλυτη ανάγκη.

Ο Άστιγξ  κατά το ταξίδι του «Καρτερία» προς την Ελλάδ’ αντιμετώπισε νέες περιπέτειες.   Κάποια στιγμή, ενώ παρέπλεε ανάμεσα Μασσαλίας – Ν. Ιταλίας, το «Καρτερία» πήρε φωτιά. Η μηχανές καταστράφηκαν. Το πλοίο διασώθηκε με …εγκαύματα Β΄ βαθμού, όπως θα έλεγ’ ένας χειρούργος. Ευτυχώς τα πανιά σώθηκαν, και μ’ αυτά έπλευσε  ως το Κάλιαρι της Σαρδηνίας. Στο εκεί «καρνάγιο» το «Καρτερία» επισκευάστηκε και κατάφερε ν’ αποπλεύσει στις 22.8.1826 και να φτάσει στο Ναύπλιο στις 3.9.1826. Τα κανόνια όμως δεν είχαν φτάσει ακόμη. Έτσι το «Καρτερία», έμενε ξαρμάτωτο, ώσπου να μεθοδευτεί η απελευθέρωση της Ελλάδας από τις Μ.Ε.Δ. διά της ναυμαχίας του Ναυαρίνου! Και να φανεί δ’ αυτής, ότι δεν απελευθερώθηκαν με δικά τους μέσα οι Έλληνες,  αλλά τους απελευθέρωσαν οι Αγγλογάλλοι!! Άρα λοιπόν σ’ αυτούς χρωστούν οι Έλληνες τη Λευτεριά τους. Έτσι δούλευε και δουλεύει το Σύστημα, είτε το παραδέχεστε, είτε όχι.

 Το «Καρτερία», βέβαια, δεν έμεινε ανενεργό στο Ναύσταθμο. Ο Άστιγξ φρόντισε και το «αρμάτωσε» με μια κανονιοφόρο ρυμουλκούμενη και ρίχτηκε σχεδόν αμέσως κατά του Τουρκοαιγυπτιακού στόλου. Πράξη, που προκάλεσε αγανάχτηση στους Βρετανούς και γι’ αυτό προγράφηκε κ έπρεπε να βρεθεί τρόπος να πεθάνει, χωρίς να ενοχοποιήσει το δολοφόνο…

Κατά τις 17 ή 18/29 ή 30. 9.1826, ο Άστιγξ  με το «Καρτερία» επιτέθηκε μαζί και με το  Ιστιοφόρο πολεμικό Μπρίκι «Σωτήρ», που κυβερνούσε ο Τόμας, και με δυο γολέτες,  σε στολίσκο 11  Τουρκικών πολεμικών στον όρμο της Ιτέας. Βύθισε τη Ναυαρχίδα τους  κι οχτώ ακόμη Τούρκικα πολεμικά. Τα δυο άλλα πρόφτασαν να σωθούν. Συνέλαβε στη συνέχεια στ’ ανοιχτά έξω από το λιμάνι της Πάτρας δυο Αυστριακά, που η νηοψία τους απέδειξε ότι μετέφεραν φορτίο πυρομαχικών προς τα κατεχόμεν’ από τούρκικες φρουρές  παράχτια φρούρια. Ο Πρόξενος της Αυστρίας,  έσπευσε  με μικρό πλοιάριο να του επιβάλει, ως να ήταν υπάλληλός του, ν’ απελευθερώσει αυτά. Ο Άστιγξ όχι μόνο δεν υπάκουσε, αλλ’ αντίθετα μόλις αντιλήφτηκε κατά τη συζήτηση μέσα στο λιμάνι της Πάτρας γολέτα χωρίς σημαία. Κινήθηκ’ εναντίον της. Ο ίδιος  Πρόξενος τον ενημέρωσε πως ήταν Αυστριακή. Κι ο Άστιγξ απαίτησε να του πάει ο Κυβερνήτης της γολέτας τα χαρτιά του για έλεγχο.  Αλλ’ αντ’ αυτού ο Κυβερνήτης οδήγησε τη γολέτα  προς το τουρκοκρατούμενο φρούριο Πατρών, να προστατευθεί από τα τηλεβόλα του. Ο Άστιγξ τότε άρχισε να βάλει εναντίον της και τη βύθισε.               

    

 

Με τη συμβολή του «Καρτερία» και του θαρραλέου, γενναίου, επιδέξιου κ ικανού Άστιγξ, εκκαθαρίστηκε τότε ο Κορινθιακός από την παρουσία μονάδων του Τουρκοαιγυπτιακού στόλου, ώστε καμιά μονάδα τους να τολμά  να εισπλεύσει σ’ αυτόν . Έτσ’ οι φρουρές  των κατεχόμενων από τον εχθρό παράχτιων φρουρίων  Ρίου, Αντιρρίου, Ναυπάχτου, Πατρών, ακόμη κι αυτών της Δυτικής Στερεάς και Πελοποννήσου δεν είχαν δυνατότητες ενισχύσεων κι ανεφοδιασμού από τη θάλασσα. Οι περιπολίες του Ελληνικού στόλου είχαν κατατρομάξει όχι μόνο τα Τούρκικα, αλλά και τα  Αιγυπτιακά και τα φορτηγά Ευρωπαϊκά, ώστε να υποχρεωθούν να σταματήσουν τη διακίνηση στρατευμάτων και κάθε είδους εφοδίων από τη θάλασσα.  Ως τότε, παρά τον αποκλεισμό, γινόταν, και με τις πλάτες των στόλων Βρετανίας και Γαλλίας, τέτοιου είδους παραβάσεις του αποκλεισμού. Έτσι ο Ιμπραήμ αναγκάστηκε να βγάλει από το Νεόκαστρο μονάδες του στόλου του για να χτυπήσει κυρίως το «Καρτερία». Οι στόλοι των ΜΕΔ υποχρεώθηκαν τότε να παρέμβουν και να εμποδίσουν αυτή την απόπειρα. Κι  αυτή τους η επέμβαση προκάλεσε την αφορμή  της Ναυμαχίας στο Ναυαρίνο.  Πλην όμως την έξοδο μονάδων του Αιγυπτιακού στόλου την προκάλεσε η δράση του Ελληνικού Στόλου και μάλιστα του υπό τον Άστιγξ «Καρτερία». Άρα σ’ αυτόν ανήκει και θα πρέπει ν’ αποδοθεί η τιμή. Έτσι στήθηκε η επιχείρηση  Ναυαρίνο.

 Και δεν ήταν αυτές μόνο οι επιτυχίες του «Καρτερία». Ακολούθησαν ακόμη κι άλλες αξιοσημείωτες πετυχημένες επιχειρήσεις. Και να λάβετε υπόψη Σας ότι, το πλοίο αυτό δεν πληρούσε  τις αρχικές προδιαγραφές.

Δεν είχ’ εκτόπισμα 400 τόνων, αλλά μόνο 233 κ ήταν κατασκευής  του  Daniel Brent στα ναυπηγεία Greenland South Dockyard Rotherhith London. Είχε  μάκρος 25 πόδια (38,40 μέτρα). Μέγιστο πλάτος 7.60 μέτρα. Ήταν μια  «θωρακισμένη» κ εξοπλισμένη με 4 κανόνια των 68 λιβρών και 4 καρρονάδες των 68 λιβρών «ημιολία». Δηλαδή πλοίο, που η προώθησή του γινόταν με δυο τρόπους. Με τον αέρα, και γι’ αυτό έφερε 4 μεγάλα ιστία (πανιά) κ ισάριθμους ιστούς. Και με τον ατμό, και γι’ αυτό έφερε 2 ατμομηχανές των 80 ή 85 ίππων κατασκευής Galloway-Smithfield , που έκαιγαν κάρβουνο κ  ήταν τοποθετημένες στο κέντρο του σκάφους. Αυτές κινούσαν δυο τροχούς-φτερωτές-κουπιά, τοποθετημένους εξωτερικά στις δυο κουπαστές του σκάφους. Με τον τρόπο αυτό το σκάφος ανέπτυσσε ταχύτητα  7 κόμβους την ώρα.  Το πλήρωμά του αποτελούσαν: 17 αξιωματικοί, 22 υπαξιωματικοί, 32 πυροβολητές και 4 μάγειροι. Σύνολο 75 άτομα (www.greekshipmodels.com). 

Ήταν το πιο εκσυγχρονισμένο πολεμικό της εποχής του και το πρώτο του είδους, που ταξίδεψε στη Μεσόγειο και πήρε μέρος σε ναυμαχία και σε λοιπές θαλασσινές επιχειρήσεις. Ήταν η  δεύτερη προσπάθεια χρήσης του ατμού ως κινητήριας δύναμης πλοίου, και μάλιστα δοκιμαστική. Με πρώτη την ανάλογη περίπτωση, που είχε προηγηθεί στις Η.Π.Α., χωρίς όμως συμμετοχή του ατμοκίνητου εκείνου πλοίου σε ναυμαχία ή άλλη πολεμική δραστηριότητα…

                                Γράφτηκε στις 29.1.2016