ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΥΡ. ΚΟΖΑΚΗ

           ΟΜΟΡΦΕΣ ΦΩΘΙΕΣ στον ΨΗΛΟΡΕΙΤΗ

 

«Στον Ψηλορείτη θ’ ανεβώ

Στο ξέτελος του κόσμου

Να το φωνάξω ν’ ακουστεί

Πως σε λατρεύω φως μου».

 

Ο Δάσκαλος σε πολεμική διαθεσιμότητα Δημήτρης Μύρου Κοζάκης από το Τυμπάκι, άναψε «όμορφες φωτιές στον Ψηλορείτη» με τ’ ομώνυμο μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε κ είναι γεμάτο από αγάπες προς τη φύση. Έρωτες με τεκτονικούς σεισμούς. Νοσταλγίες προς τη λευτεριά. Θαυμασμούς προς τους «μπεσαλήδες», τους μεγαλόψυχους, τους πατριώτες,  τους μερακλήδες άντρες.

Παινέματα, κανάκια και λόγια γλυκιά.

«Σαν πας στον άγιο Μηνά καμιά φορά για «χάζι»,

 να βρεις κολόνα να σταθείς στο μπόι σου να μοιάζει.».

Μελιστάλαχτα αιστήματα. Και:

 «…Χαρώ σε κοπελιά μου, βιόλα και ζωγραφιά μου!».

Γιατί,

«Όπου στραφείς ανθίζουνε χρυσόμελα λουλούδια

και μερακλώνουν τα πουλιά και πιάνουν τα τραγούδια.»…

Απογοητεύσεις, αμφιβολίες, παράπονα. Γι’ αυτό:

«Σε τόπο πού χει αντίλαλο μ’ αρέσει να πηγαίνω,

γιατί φωνάζω «Σ’ ΑΓΑΠΩ» κι απάντηση το παίρνω.».

«Κάπα καπί σε κλείσανε μη σε θωρώ, κερά μου.

Μά ‘πρεπε να σε πάρουνε κι από τα όνειρά μου.»…

 Οργή, καταφρόνια  και κατάρα προς τους πουλημένους Γραικύλους. Γιατί, πώς να το κάνομε, αφού

«Ένα μεγάλο ποσοστό παράουρων αθρώπω

Ήπεψε ο Θιος και ‘γγάρεψεν ετούτονε τον τόπο.»…

Όμως κι

«Ο άντρας που δεν αντιδρά σ’ ό,τι τονε πειράζει,

με τράγο ξεσκλαβέρωτο, μουνουχισμένο, μοιάζει.»!...

 Εκδηλώσεις αντρειάς. Γδικιωμούς. Μικροψυχίες Νενέκων. Καρδιοχτύπια και μαχαίρια σε καρδιές ευαίσθητες.

«Πάλι μια νύχτα μαχαιριά και πως θα κλείσω μάτι,

απού γροικώ τα ζάλα τζη στου νου το σταυροστράτι.»…

 Καυστικό «χιούμορ» και σαρκασμό. Αφού ακόμη κ

«Η Μοίρα μού ‘ταζε χαρές κι ανθόσπαρτο το βίο,

Μα ήτονε Πρωταπριλιά και το ‘λεγε στ’ αστείο.»…

Αλλά και

«Τα μαύρα τα ποκάμισα τα βάνουν οι ωραίοι,

όμως τα ρεζιλεύγουνε μια πάρτε νοματέοι.»…

 Κι όλ’ αυτά εκφρασμένα με λόγο πελεκητό. Ορθόκοφτο. Τσεκουράτο. Σπαθάτο. Καθάριο. Κρητικό.

Ο Δημήτρης γράφει όπως μιλεί. Και μιλεί όπως γράφει. Μολογά αυτό που αιστάνεται. Έτσι, όπως το αιστάνεται. Έτσι, όπως θα σου το ‘λεγε ο απλός Μεσσαρίτης, με ή χωρίς «μπροστομούνα». Με το ύφος και το ήθος της Μασσαράς. Και με

«τα ρόδα τση Ανατολής, τα χρώματα τση Δύσης,

 στολίστηκες και την καρδιά ήρθες να μου ξυπνήσεις»…

  Με πάρα πολλούς δεκαπεντασύλλαβους,  ανάλογου περιεχομένου προς εκείνο του πεζού, διανθίζει ο αξιόλογος τεχνίτης του λόγου το γραφτό του και δίδει σ’ αυτό πιο έντονο Κρητικό  χρώμα, ύφος και τόνο.

Προβάλλει, εξαίρει ή κατακρίνει ανάλογα

 τον καημό, το πάθος, τον πόνο,

την αγάπη, το μίσος, το φθόνο,

την ανδρεία, την τιμή ή  τη δόξα,

των ανθρώπων την κάθε τους λόξα.

Δυστυχώς όμως, Δημήτρη, φτάσαμε σε μιαν εποχή  και μας φέρανε σε τέτοια κατάσταση, που

 Τούτος ο κόσμος, μάθια μου, είναι του περιστρόφου!

Το χέσε -  φάε, κλάσε -  πιε, είν’ η ζωή τ’ αθρώπου…

Αυτό επιθυμεί, αυτό επιδιώκει και σ’ αυτό ξαμώνει ο Εβραιοσιωνισμός. Να διαμορφώσει κοινωνίες GOIMS. Και… «Homo homini lupus»!...  

                                Γράφτηκε 15.7.2015.