Λίγα Λόγια για το Μεγαλομάρτυρα Άγιο ΓΕΩΡΓΙΟ

Ο Άγιος Γεώργιος πιθανολογείται ότι γεννήθηκε στη Σεβαστούπολη της Μικρής  Αρμενίας κ ο χρόνος της γέννησής Του τοποθετείται από το 275 ως το 285 μ. Χ..

Πατέρας Του ήταν ο Έλληνας Γερόντιος, που έφερε το αξίωμα του Στρατηλάτη του ρωμαϊκού στρατού.  Ήταν ανώτερος αξιωματικός κ επί Διοκλητιανού χρημάτισε Συγκλητικός. Ο Γερόντιος φέρεται να καταγόταν από αρχοντική και πλούσια οικογένεια της Καππαδοκίας και μάλλον ήταν ειδωλολάτρης.

 Μητέρα του Γεωργίου ήταν η Ελληνίδα Πολυχρονία. Αυτή ήταν Χριστιανή και καταγόταν από τη Λύδδα της Παλαιστίνης, που είχε οικοδομηθεί από Αιγύπτιους. Κ οι μεν Εβραίοι την αποκαλούσαν Lod (Λοντ), οι δε Άραβες Lid (Λιντ). Μετά την κατάχτησή της από τους Ρωμαίους, μετονομάστηκε από αυτούς σε Διόσπολις, προς τιμή του Δία.

Αρχικά ο Γεώργιος ήταν, επίσημα τουλάχιστον, ειδωλολάτρης. Υστερότερ’ ασπάστηκε το Χριστιανισμό και βαφτίστηκε σε Μοναστήρι της Καππαδοκίας. Είχε όμως χριστιανική ανατροφή και διδαχή από τη Μάνα Του τέτοια, ώστε να κοσμείται με χριστιανικές αρετές και πριν από την ενσυνείδητη αποδοχή του Χριστιανισμού από μέρος Του.

Σε μικρή ηλικία έμεινε ορφανός από πατέρα. Μετά το θάνατο του Γερόντιου, η Πολυχρονία με το Γεώργιο μετοίκησαν στη Λύδδα. Λίγο καιρό υστερότερα μεταφέρθηκαν  στη Νικομήδεια, που ήταν τότε η έδρα, η πρωτεύουσα, του Διοκλητιανού στη Μικρασία. Εκεί, έφηβος ακόμη,   κατατάχτηκε  ο Γεώργιος στο ρωμαϊκό στρατό. Γρήγορα διακρίθηκε για την τόλμη, την ανδρεία και την πολεμική Του αρετή. Γι’ αυτό κι ο Διοκλητιανός Τον προήγαγε στο βαθμό του Τριβούνου. Υστερότερα Τον κατέστησε Δούκα (Διοικητή) και Του εμπιστεύτηκε τη διοίκηση του «τάγματος των Ανικιώρων της αυτοκρατορικής φρουράς», απονέμοντας σ’ Αυτόν  τον τίτλο του Κόμη, που αντιστοιχούσε σε βαθμό συνταγματάρχη. «Πολλάκις πρότερον μεγαλοπρεπώς διαπρέψας του των σχολών μετά ταύτα πρώτου τάγματος κόμης κατ' εκλογήν προεβλήθη».

Όταν στα 302 ο Διοκλητιανός άρχισε τους Διωγμούς των Χριστιανών, ο Γεώργιος είχε το θάρρος ν’ αποκαλύψει μπροστά στον ίδιο τον αυτοκράτορα την πίστη Του στον Χριστό. Αρνήθηκε να θυσιάσει ο ίδιος και να υποχρεώσει άλλους να θυσιάσουν στα είδωλα.

 Ο Διοκλητιανός Τον αγαπούσε και για χάρη του πατέρα Του και πρώην Συγκλητικού Γερόντιου, αλλά και γιατί θαύμαζε τις επιδόσεις και τις αρετές του Γεωργίου. Η σθεναρή αποκάλυψη της πίστης του Γεωργίου στο Χριστό, που έγινε μάλιστα μπροστά στη Σύγκλητο και σε άλλους αξιωματούχους,  εξόργισε το Διοκλητιανό διπλά. Γιατί από τη μια τον διέψευδε,  ως έχοντα το Γεώργιο έμπιστο κ υπό την αιγίδα του αξιωματικό των «Ανικιώρων» κι ως  υπόδειγμα και παράδειγμα, που Τον προέβαλε  στους άλλους αξιωματούχους του. Κι από την άλλη  προσέβαλε το ιερό πρόσωπο του Αυτοκράτορα η ενώπιό του, της Συγκλήτου κι άλλων αξιωματούχων,  ομολογία της πίστης του Γεωργίου!

Παρόλ’  αυτά περιορίστηκε να διατάξει, αρχές του 303 ήταν, την άμεση σύλληψη και φυλάκιση του Γεωργίου, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να τον μεταπείσει. Όμως οι προσπάθειες, που κατέβαλλε ο Αυτοκράτορας  κατά τους δυόμιση μήνες, που διάρκεσε η φυλάκιση του Γεωργίου, δεν έφεραν θετικό αποτέλεσμα. Ο Αυτοκράτορας υποσχέθηκε στο Γεώργιο κατά το διάστημα της φυλάκισής Του και δόξες και τιμές και πλούτη μεγάλα. Όμως τίποτ’ από αυτά δε συγκίνησε τον Άγιο.

 Εξάλλου ο ίδιος ο Άγιος πρωτύτερα είχε φροντίσει για τη διανομή του δικού του πλούτου σε άπορους Χριστιανούς. Είχε παρακαλέσει το δεσμοφύλακά Του κι αυτός επέτρεψε την είσοδο στη φυλακή στον πιστό υπηρέτη του Γεωργίου Πασικράτη. Και στον Πασικράτη αυτόν εμπιστεύτηκε ο Άγιος, το κείμενο, που είχε συντάξει κι αφορούσε στη διάθεση των υλικών αγαθών που κατείχε και στην φροντίδα του ενταφιασμού του δικού Του και του λειψάνου της Μάνας Του Πολυχρονίας. Και τούτο, γιατί ο Άγιος γνώριζε πως ο Διοκλητιανός όχι μόνο σ’ Αυτό δε θα χάριζε τη ζωή, αλλά ούτε και στη Μάνα του. Εμπιστεύτηκε δηλαδή στον Πασικράτη την εχτέλεση της διαθήκης Του, όπως θα λέγαμε σήμερα.

Από αυτό τον  Πασικράτη μαθεύτηκαν τα μαρτύρια που υπέστη ο Άγιος κι όλα όσα επακολούθησαν την περί βασανιστηρίων κι αποκεφαλισμού του Αγίου διαταγή του Διοκλητιανού. Δυστυχώς το κείμενο, που του εμπιστεύτηκε ο Άγιος, καθώς κι αυτό της δικής του μαρτυρίας περί του Αγίου, χάθηκαν.

Μαθαίνομε, λοιπόν, από μαρτυρίες, όπως αυτές αποδίδουν, τα όσα παρέδωσε στην ιστορία ο υπηρέτης αυτός του Κόμη Γεωργίου του τάγματος των Ανικιώρων. Κι αυτά έφτασαν ως εμάς πιθανόν επαυξημένα και …βελτιωμένα.

 Σύμφωνα με αυτά, λοιπόν:  

Ο Διοκλητιανός διέταξε κι ο Μεγαλομάρτυρας Άγιος Γεώργιος υπέστη λογχισμό, αλλά δεν αποβίωσε! Εκδορά, αλλά και πάλι έμεινε στη ζωή! Πέταγμα μέσα σε κλειστή δεξαμενή, στην οποία κόχλαζε άσβεστος ασβέστης ριγμένος σε νερό! Ο Άγιος   έμεινε μέσα σ’ αυτή κλειστός τρεις μέρες! Κι όταν την άνοιξαν, βρήκαν παρ’ ελπίδα τον Άγιο να προσεύχεται ατάραχος!  Τον ανέσυραν, και κατά διαταγή του Διοκλητιανού, πύρωσαν μεταλλικά παπούτσια. Υποχρέωσαν τον Άγιο να τα φορέσει και να περιπατήσει. Αλλά και πάλι δεν έπαθε το παραμικρό!             

 Ύστερ’ από αυτά κ ένας πληβείος θα μπορούσε να καταλάβει τη Θεία επέμβαση και συμπαράσταση στον Άγιο.

Ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός όμως δείχτηκε ανεπαρκούς νοημοσύνης πληβείος με περικεφαλαία, που λέμε. Έβλεπε ολοφάνερα τις θαυματουργικές επεμβάσεις του Θεού. Αντί όμως να μεταμεληθεί. Να πιστέψει κι αυτός στο Θεό του Γεωργίου. Να μιμηθεί και ν’ ακολουθήσει το παράδειγμα, το υπόδειγμα, της πίστης  του Γεωργίου στον αληθινό Θεό. Αντί να εγκαταλείψει τα είδωλα και ν’ ασπαστεί τη Θρησκεία του αληθινού, του μόνου υπαρχτού Θεού, αυτός κάλεσε τον ξακουστό στον καιρό του «μάγο» Αθανάσιο! Του έδωσε παραγγελιά.

Κι ο Αθανάσιος αυτός πήγε ως Θανάσης στο Γεώργιο. Κρατούσε δυο φιαλίδια, που καθένα τους περιείχε κι από ένα  διαφορετικό υγρό. Το έν’ από αυτά προκαλούσε τρέλα και το άλλο τον ακαριαίο θάνατο.

 Ο Γεώργιος υποχρεώθηκε να καταπιεί πρώτα  το υγρό, που επέφερε τρέλα. Αλλά  δεν έφερε αποτέλεσμα! Ο Άγιος δεν έχασε τα λογικά Του! Διατήρησε ακέρια τη συνείδησή Του κ εξακολούθησε να εμμένει στην πίστη Του προς τον αληθινό Θεό!

Κατόπιν αυτού υποχρεώθηκε να πιεί το  δραστικό δηλητήριο. Όμως, ούτε αυτό έφερε το προσδοκώμενο αποτέλεσμα! Όχι μόνο δεν σκότωσε τον Άγιο, αλλά  ούτε και προκάλεσε την παραμικρή βλάβη στον οργανισμό Του. Ύστερ’ από αυτό, ο μάγος Αθανάσιος θαύμασε! Πίστεψε στον αληθινό Θεό! Αγκάλιασε και καταφίλησε  το Γεώργιο μετανιωμένος για την πράξη του! Δήλωσε φανερά την αλλαγή της πίστης του και τη μεταβολή του από ειδωλολάτρη σε Χριστιανό!  Εξόργισε το Διοκλητιανό! Το τέρας αυτό, που ενώ είδε και την περίπτωση αυτή του Αθανασίου, όχι μόνο δεν άλλαξε γνώμη, αλλά και διέταξε  τον αποκεφαλισμό του!  Ο Αυτοκράτορας έχασε άλλη μια ευκαιρία. Αντί να συνετιστεί διέταξε, μετά τον αποκεφαλισμό του Αθανασίου και τον αποκεφαλισμό του Γεωργίου!

Έτσι ο Γεώργιος «απετμήθη την κεφαλήν» μπροστά στα τείχη της Νικομήδειας στις 23.4.303, σε ηλικία περίπου 23(+/-3) χρόνων, που, κατά τον ιστορικό Ευσέβιο, συνέπεσε να είναι μέρα Παρασκευή της Διακαινησίμου βδομάδας. Η Παρασκευή δηλαδή του Πάσχα, που η Εκκλησία μας την έχει αφιερώσει και τιμά κατ’ αυτή την Παναγία, ως «Ζωοδόχο Πηγή». Τη δε μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου του Τροπαιοφόρου τιμά την αντίστοιχη  ημέρα του αποκεφαλισμού του κάθε χρόνο. Την 23^η  Απρίλη κάθε χρόνου, σταθερά, εχτός κι αν συμπέσει η 23^η Απρίλη να βρεθεί μέσα στη Σαρακοστή, οπότε ο εορτασμός της μνήμης του Αγίου μεταθέτεται και τελείται τη Δευτέρα του Πάσχα.

 Την ίδια ή την επόμενη μέρα του αποκεφαλισμού του Αγίου θανατώθηκε κ η Μάνα Του Αγία Πολυχρονία.

Θανατώθηκαν επίσης για την ίδια αιτία κ οι οκτώ συγκρατούμενοι του Αγίου, ανάμεσα στους οποίους συναριθμούνται κ οι: Ευσέβιος, Νέων, Λεόντιος, Λογγίνος, των οποίων τη μνήμη τιμά η Εκκλησία μας στις 24 τ’ Απρίλη.

Η πίστη του  Αγίου προκάλεσε την αφορμή, που χρειάστηκε για να βαπτιστούν οι στρατιωτικοί Ανατόλιος και Πρωτολέων, Βίκτωρ κι Ακίνδυνος, Ζωτικός και Ζήνωνας, Χριστοφόρος και  Σεβιριανός, Θεωνάς, Καισάριος κι Αντώνιος, των οποίων τη μνήμη εορτάζει η Εκκλησία  στις 20 Απρίλη. Επίσης βαφτίστηκε η γυναίκα του Διοκλητιανού βασίλισσ’  Αλεξάνδρα, μαζί με τους δούλους της Απολλώ,   Ισαάκιο  και Κοδράτο, των οποίων η μνήμη τιμάται στις  21 τ’ Απρίλη. (www.Ecclesia.gr).

 

 Κρυφά οι Χριστιανοί πήραν τα Σώματα του Αγίου Γεωργίου και της Μάνας του  προς ενταφιασμό. Ο πιστός στον Άγιο υπηρέτης Πασικράτης παρέλαβε τα Σώματα και, σύμφωνα με την επιθυμία του Αγίου, μετέφερε κ ενταφίασε Αυτά στη Λύδδα της Παλαιστίνης.

Οι Σταυροφόροι πήραν από τη Λύδδα τα λείψανα της Αγίας Πολυχρονίας και τα μετέφεραν στη Δύση. Πιθανό στη Ρώμη.

 Τα λείψανα του Αγίου παρέμεναν στη Λύδδα. Υστερότερα, επί Κων/νου του Μεγάλου, η Μάνα του Αγία Ελένη, επισκέφτηκε τη Λύδδα κι ανέγειρε Ναό πάνω από τον τάφο του Αγίου Γεωργίου. Άλλοι όμως  αποδίδουν το χτίσμα στον Ιουστινιανό. « Ο επίσκοπος Τύρου, Γουλιέλμος, λέγει ότι ο ναός κτίστηκε από τον Ιουστινιανό, αλλά ο ιστορικός Προκόπιος, που έγραψε περί των κτισμάτων του Ιουστινιανού, δεν αναφέρει τίποτα.» (www.impantokratoros.gr).  
 Η πόλη κατόπιν  μετονομάστηκε από Λύδδα  σε Γεωργιούπολη κ έτσι, με αυτό τ’ όνομα,  αναφέρεται στους επισκοπικούς καταλόγους κι από το χρονογράφο Γεώργιο τον Κύπριο.

Αφού ο Ναός αποπερατώθηκε, άνοιξαν τον τάφο του Αγίου, για να πάρουν το λείψανό Του και με αυτό να θρονιάσουν το Ναό. Το λείψανο βρέθηκε ολόσωμο και άφθαρτο! Ανέδιδε δε μια έντονη πρωτόγνωρη ευωδία! Έτσι, όπως ήταν κατέθεσαν το ιερό Σώμα  υπό την Αγία Τράπεζα κ εγκαινίασαν το Ναό στις 3 Νοέμβρη του έτους εκείνου.

Ο Ιωάννης Φωκάς πήγε στα 1185  στη Λύδδα. Και,  όπως γράφει, οι εφημέριοι του Ναού του είπαν ότι ο τάφος του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται κάτω από την Αγία Τράπεζα.

 Κατά την κατοχή της Λύδδας από τους Σταυροφόρους, «ο Λατίνος επίσκοπος έβγαλε τις πλάκες του ναού και βρήκε το σπήλαιο, που ήταν ο τάφος του Αγίου Γεωργίου, αφού προηγουμένως ο τάφος δεν φαινόταν και οι προσκυνητές προσκυνούσαν μαρμάρινο στόμιο. Δύο άνθρωποι προσπάθησαν να σηκώσουν την πλάκα του τάφου, αλλά βγήκε φωτιά, που άφησε τον ένα ημικαή και τον άλλο πεθαμένο.» (www.impantokratoros.gr).    

       Από τότε ο Ναός έχει υποστεί πολλές περιπέτειες. Τουλάχιστο τέσσερις φορές έχει καταστραφεί από Άραβες και Τούρκους καταχτητές κ έχει  ανοικοδομηθεί από τα θεμέλια. Ύστερ’ από την κατάλυση του Κράτους των Σταυροφόρων, οι Μωαμεθανοί μετέτρεψαν το Ναό του Αγίου σε Τζαμί. Στα 1873 το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο αγόρασε τμήμα του περιβόλου του Τζαμιού, μέσα στο οποίο υπήρχε ο τάφος του Αγίου κι αυτό διαμόρφωσε σε Χριστιανικό Ναό στ’ όνομα του Αγίου Γεωργίου. Στα 1893 ιδρύθηκε κ οικοδομήθηκε παραδίπλα στο Ναό κι ορθόδοξο Μοναστήρι στ’ όνομα του Αγίου Γεωργίου. Από τότε διαμορφώθηκε ο χώρος και κατέληξε στη σημερινή του μορφή. Από αυτή τη βασική παρέμβαση κ επέμβαση του 1871/73 κ έπειτα, ο Ναός έχει δεχτεί επανειλημμένες επισκευαστικές εργασίες.

Να σημειωθεί ότι Ναός του Αγίου Γεωργίου υπήρχε και στην Κων/πολη από την εποχή του Κων/νου του Μεγάλου. Σήμερα ο Πατριαρχικός Ναός που υπάρχει στην Πόλη  τιμάται στ’ όνομα του Αγίου Γεωργίου και βρίσκεται στη συνοικία Φανάρι (Fener).

 «Η φυλακή του Αγίου σώζεται ως τις μέρες μας και βρίσκεται σε ένα παλαιό Βαβυλώνιο κάστρο στην περιοχή Μάρι Γκιργκίς στο παλαιό Κάιρο της Αιγύπτου. Πάνω απ’ αυτήν έχει κτιστεί περικαλλής ναός Ροτόντα τον οποίο έχει Αγιογραφήσει ο γνωστός Κων. Παρθένης. Εκεί έχει έδρα και η Ελληνορθόδοξη επισκοπή Βαβυλώνος. κ.α. (Μιχαήλ Γ. Κελαϊδής: «Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος»).

 

 Σχετικά με τις ταλαιπωρίες κι ασέβειες(;), που υστερότερα έπαθε το Ιερό κι Άγιο Λείψανο του προσφιλή στον Ελληνισμό, κι όχι μόνο, αλλά και στους αλλοεθνείς και πολλούς αλλόδοξους,  Αγίου Γεωργίου, μαρτυρούνται τα παρακάτω:

- Ένα μέρος των Λειψάνων του Αγίου μεταφέρθηκαν στην Κων/πολη, για την ευλογία των πιστών. Πότε; Δε γνωρίζω.

- Οστά της Κεφαλής, του Χεριού κ ένα Δόντι του Αγίου δωρίθηκαν στον  όσιο Θεόδωρο το Συκεώτη από τον επίσκοπο των Γερμίων της Γαλατείας Αιμιλιανό.  Αυτός, ο Θεόδωρος, τα κατέθεσε στο Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου. Η δε προς Θεόδωρο δωρεά γίνηκε, επειδή ο Θεόδωρος αυτός συνέβαλε πολύ στη διάδοση της ιστορίας του μαρτυρίου  του Αγίου Γεωργίου.

- Κατά τα χρόνια των εικονομαχιών, 8^ος αιώνας, ένα μέρος από τα οστά της Τίμιας Κάρας του Αγίου μεταφέρθηκε στη Ρώμη από Μοναχούς. Κι Αυτά βρίσκονται ακόμη στη Ρώμη στο Ναό, που τιμάται στ’ όνομα του Αγίου. Εχτός, φυσικά, από ένα μεγάλο κομμάτι, που στα 1600 δωρίθηκε στον καθεδρικό Ναό της Φερράρας, όπου φυλάσσεται, μαζί και με κομμάτι από το χέρι του Αγίου, που έφτασ’ εκεί από τη Λύδδα στα 1100 περίπου.

- Υπάρχει μαρτυρία, κατά την οποία, ανάμεσα στα πολλά Ιερά Λείψανα, που υπήρχαν  στο Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου των Μαγγάνων στην Κων/πολη, υπήρχε κ η Τίμια Κάρα του Αγίου Γεωργίου, καθώς και τα «σύμβολα του Πάθους». Μετά τη λεηλασία της Πόλης από τους Σταυροφόρους και κατά το 1207 εγκαταστάθηκαν στο Μοναστήρι των Μαγγάνων Λατίνοι μοναχοί. Αυτοί διαμοίρασαν τα κειμήλια του Μοναστηριού και μεταξύ αυτών κ Ιερά Λείψανα και του Αγίου Γεωργίου, σε Ναούς της Ιταλίας κι άλλων ευρωπαϊκών πόλεων.

- Τουλάχιστο μέρος από αυτά τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Γεωργίου φυλασσόταν ως το 1393 στο κάστρο της Λιβαδειάς.

 « Τό Κάστρο μαζί μέ τό  ἐκκλησάκι τῆς ῾Αγίας Σοφίας εἶχε καί ἄλλη ξεχωριστή σημασία γιά τούς Καταλανούς. Φυλαγόταν ἐδῶ ἡ ἱερά Κάρα τοῦ ῾Αγίου Γεωργίου, "κεφαλή, προστάτις καί μεσίτρια" τῶν βασιλιάδων τοῦ ᾿Αραγωνικοῦ Οἴκου (της Ισπανίας).  "Νύχτα μέρα σιδερόφρακτοι βιγλάτορες κι ἀρματωμένοι μ᾿  ἀστραφτερές ἀσπίδες καί μακριά κοντάρια ἱππότες φύλαγαν, πίσω ἀπό τίς βαριές καστρόπορτες ἄγρυπνοι τό ἱερό κειμήλιο. Δύο ἀποστολές στά 1354 καί στά 1382 ἔστειλε ὁ ποιητής καί θαυμαστής τῶν ἑλληνικῶν ἀρχαιοτήτων βασιλιάς τῆς ᾿Αραγωνίας (῾Ισπανίας) Πέτρος ὁ Δ', γιά νά ἀποκτήσει τήν Τιμία Κάρα.῾Υποσχέθηκε ἄρση τοῦ ἀφορισμοῦ, πού εἶχε κάμει ὁ Πάπας στούς Καταλανούς, διέταξε ἀπαλλαγή ἀπό κάθε φόρο γιά δυό χρόνια στούς  ῞Ελληνες καί στούς ᾿Αλβανούς, ἀνεγνώρισε ἐπίσημα ὅλα τά προνόμια τῆς καταλανικῆς περιόδου, πού εἶχε ἡ Λιβαδειά, καί ἵδρυσε στό φρούριο Τάγμα ῾Ιπποτῶν, μέ ἄσπρο μανδύα καί κόκκινο μεγάλο σταυρό στήν πλάτη, ὕστερα  ἀπό πρόταση τοῦ ἐπισκόπου Σαλώνων, μά στάθηκε  ἀδύνατον νά πάρει τήν Τιμία Κάρα… …Μετά τήν ἔξωση τῶν Καταλανῶν ἀπό τή Λειβαδιά, κατέληξε ἡ Κάρα τό 1393 στήν ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Γεωργίου Παληοχώρας τῆς Αἴγινας.»(Ουίλλιαμ Μύλλερ).   

        

   Όταν πια η απειλή των Τούρκων, και μάλιστα μετά την επίθεση του Σουλτάνου κατά της Τραπεζούντας, υποχρέωσε την Ενετία να επισκευάσει τα φρούρια των Ελληνικών πόλεων και περιοχών που είχε καταχτήσει, κρίθηκε απαραίτητη κ η επισκευή του «φυλακίου» της Αίγινας, που κι αυτή βρισκόταν υπό την κατοχή αυτής της Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου. Όπως ήταν και το Ρέθεμνος, το φρούριο του οποίου Παλαιόκαστρο, παραχώρησε τη θέση του στη  Φορτέτζα, που οικοδομήθηκε στα 1573, από την ίδια αιτία και για τον ίδιο σκοπό. Γιατί κρίθηκε τότε πως, ο πόλεμος μεταξύ Ενετίας και  Σουλτάνου ήταν αναπόφευχτος.

Μεθόδευσαν, λοιπόν, τρόπο οι Έμποροι των Εθνών Χαχάμηδες της Γαληνοτάτης ν’ αποφύγουν το κόστος των επισκευών του φρουρίου της Αίγινας και ν’ αποκομίσουν ως αντιπαροχή γι’ αυτές την Κάρα του Αγίου Γεωργίου.

«Μια επιγραφή στα ερείπια της Κορώνης που σώζεται ακόμη αναφέρει την επισκευή αυτού του φυλακίου, ενώ η Αίγινα απόχτησε τα χρήματα για την άμυνά της, από την αθέλητη θυσία του πολύτιμου λειψάνου της Κάρας του Αγίου Γεωργίου, που είχε μεταφερθεί εκεί από τη Λειβαδιά απ’ τους Καταλάνους, μετά την έξωσή τους απ’ το Αθηναϊκό δουκάτο. Οι βασιλείς της Αραγώνας δεν είχαν χάσει την ελπίδα να γίνουν κάτοχοι της πολύτιμης κάρας. Ο Αλφόνσο V είχε στείλει απεσταλμένο για να την παραλάβει, αλλά μεγάλη θαλασσοταραχή ματαίωσε την επιθυμία του και το λείψανο αποδόθηκε στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στην Άνω Πόλη που, τώρα, ονομάζεται Παλιαχώρα.  «

»Στα 1462, όμως, η Βενετσιάνικη σύγκλητος διέταξε να μεταφερθεί το λείψανο στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Ματζόρε (S. Giorgio Maggiore) της Βενετίας. Κι αυτή τη φορά, προς μεγάλο ξάφνιασμα των Ελλήνων ο Άγιος δεν έκανε κανένα θαύμα για να εμποδίσει το ανοσιούργημα. Έτσι στις 12 Νοεμβρίου μεταφέρθηκε από την Αίγινα, απ’ τον Βιττόρε Καπέλλο, τον ονομαστό βενετσιάνο στρατηγό, και τοποθετήθηκε στον Άγιο Γεώργιο.  Όσο για το μοναστήρι και τη σύγκλητο προσπάθησαν να παρηγορήσουν τους Αιγινήτες με 100 δουκάτα στον καθένα για να οχυρώσουν το νησί. Οι Τούρκοι, σε λίγο, βρήκαν αφορμή για εχθροπραξίες…» (Ουίλλιαμ Μύλλερ, από μετάφραση Άγγελου Φουριώτη).

Οι παμπόνηροι Βενετοί Έμποροι των Εθνών, όπως κ οι συνεργάτες τους Εβραιοσιωνιστές,  άρπαξαν το Ιερό κι Άγιο κειμήλιο κι ως αντίδωρο κατέβαλαν από  100 δουκάτα στους δυναμικούς Αιγινήτες και μόνο και τους φόρτωσαν με αυτό τον τρόπο τα έξοδα, που απαιτούσε η εχτέλεση των  επισκευαστικών εργασιών του φρουρίου της Αίγινας, για να μπορεί ν’ αντέξει αυτό τις επιθέσεις των Τούρκων, ώστε να παραμείνει το Νησί στην …ενετική εκμετάλλευση!…

Αυτά τα Λείψανα του Αγίου Γεωργίου επιστράφηκαν στις 14.4.1999, Τετάρτη της Διακαινησίμου, από το Ναό του Αγίου Γεωργίου Ματζόρε της Βενετίας στο Ναό του Αγίου Γεωργίου της Λιβαδειάς. Αυτό συνέβη, ύστερ’ από αίτημα της Ενορίας του Αγίου Γεωργίου Λιβαδειάς, που διατυπώθηκε κ επιδόθηκε στα 1997 «αρμοδίως» και γίνηκε αποδεχτό.  Αυτά τα Ιερά κι Άγια Λείψανα του Αγίου Γεωργίου βρίσκονται ακόμη, μαζί και με Λείψανα των Αγίων Ιγνατίου του Θεοφόρου, Τρύφωνος Μάρτυρος και Νικολάου του Νέου στο Ναό του Αγίου Γεωργίου στη Λιβαδειά.  Ενώ, κατά την ωδή του κανόνα του Αγίου:

«Γῆ πᾶσα καί βρότειος φυλή, οὐρανός τε συγχαίρει, στρατός ᾿Αγγέλων τε, ὁ πρωτοστράτηγος γάρ, Χριστοῦ νῦν Γεώργιος ἐκ γῆς, βαίνει πρός οὐράνια».

Να σημειωθεί ότι το πεζικό Σώμα του Ελληνικού Στρατού έχει προστάτη του τον  Άγιο Γεώργιο. Οι πολεμικές Σημαίες του Ελληνικού πεζικού φέρουν την εικόνα του Αγίου Γεωργίου στο κέντρο τους. Η δε μνήμη του τιμάται ιδιαίτερ’ από τις μονάδες του πεζικού. Αλλά κι ο Ελληνισμός στο σύνολό του τιμά ιδιαίτερα κ ευλαβείται το Μεγαλομάρτυρα και Τροπαιοφόρο Άγιο Γεώργιο. Στην Κρήτη πάμπολλοι Ναοί κι αρκετά Μοναστήρια είναι αφιερωμένοι σ’ Αυτόν.

Στο Ρέθεμνος, εχτός από τον Άι Γιώργη τον Πεταλιώτη, υπάρχει κι ο Άι Γιώργης της Γρότας και  κοντά στην πόλη το Μοναστήρι τ’ Άι Γιώργη Αρσάνι. Στο χωριό μου την Πηγή, εχτός από τον κοιμητηριακό Ναό τ’ Άι Γιώργη, υπάρχει ανακαινισμένος από τα θεμέλια κι ο Άι Γιώργης ο Ψαροπιάστης, που ο αρχικός Ναός είχε ανεγερθεί από τον πατέρα Άγιο Ιωάννη τον Ξένο κατά τα τέλη του Ι’ αρχές του ΙΑ’ αιώνα.

«… κατέλαβα έτερον τόπον τον λεγόμενον  Άριον, όστις ήν τόπος καλός και εύχρηστος και πλησίον του χωρίου Πηγής… Αιτήσας τους οικήτορας του αυτού χωρίου, ανήγειρα ναόν τον λεγόμενον άγιον Γεώργιον τον Οψαροπιάστην…  ιδόντες την ταπείνωσίν μου, ώ ουκ έξεστιν καυχάσθαι μοι, οι δηλωθέντες χωρήται δέδωκάν μοι χωραφίτζιν ζευγαρίων δύο και δενδρούτζικα ολιγοστά, άτινα και αφιέρωσα εις το ρηθέν κελλίον.» (Από τη Διαθήκη του Αγίου).

Στους Κούμους αποδίδονται πανηγυρικές τιμές στον Άι Γιώργη. Λιτάνευση της Εικόνας από έφιππους σε άλογα «κρητικής ράτσας, γιοργαλίδικα». Άλογα δηλαδή, που τρέχουν όχι με καλπασμό, αλλά «γιοργά». Με πολύ  γρήγορο βηματισμό, που τους επιτρέπει τρέξιμο με πολύ γρήγορες κινήσεις των ποδιών, κατά τη διάρκεια του οποίου ο παλμός του σώματός τους είναι σχεδόν αδιάκριτος και μοιάζουν να πηγαίνουν ως σαϊτα. Γίνεται προσφορά στους πανηγυριστές από τους χτηνοτρόφους του Χωριού άφθονου γάλαχτος και ποικιλιών κρητικών τυριών δικής τους παραγωγής.   

Η δε Βρετανία, ως Κράτος, θεωρεί προστάτη της τον Άγιο Γεώργιο.

 

Πηγές:

1.  William Miller: “Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα 1204-1566», Λονδίνο, 1908, μετάφραση Άγγελου Φουριώτη, Ελληνικά Γράμματα, 1960».

2. www. Ecclesia.gr.

3. www.impantokratoros.gr.

4.  Μιχαήλ Γ. Κελαϊδής: «Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος».

5. Holylandagioitopoi.blogspot.com

 

                                                                       Γράφηκε στις 16.4.2015.