Raus, Richter, Raus!...

Πρόσφατα προκλήθηκε πολύ σημαντικό επεισόδιο στο Ρέθεμνος της Κρήτης.

Αιτία της πρόκλησης του επεισοδίου αυτού, που, επαναλαβαίνω, το θεωρώ πολύ σημαντικό, υπήρξε η απόφαση του τμήματος των Πολιτικών Επιστημών της Φιλοσοφικής Σχολής ν’ ανακηρύξει, σε δημόσια εκδήλωση, Επίτιμο Διδάκτορα του Τμήματος  τον Γερμανό(;) ομότιμο  Καθηγητή του Πανεπιστημίου του Μάνχαϊμ κ. Heinz Richter.

Ως εισηγητής της απόδοσης της τιμής αυτής προς το συγκεκριμένο πρόσωπο φέρεται να είναι ο επίκουρος καθηγητής του συγκεκριμένου τμήματος του ως άνω Πανεπιστημίου κ. Ανδρέας Στεργίου.

Όταν διάβασα στον τοπικό Τύπο το «ρεπορτάζ» αναστατώθηκα. Μου ανέβηκε η αδρεναλίνη, αλλά έκαμα κράτει στη μηχανή, γιατί δεν μου ήταν αρκετή η πληροφόρηση που είχα. Ούτε τον τιμώντα, ούτε τον τιμώμενο, ούτε και το επιστημονικό έργο, ούτε την προσωπικότητα, ούτε το ήθος τους, έχω την τιμή να γνωρίζω.

Έψαξα. Έμαθα πως υπάρχει προϊστορία, που αφορά στο επεισόδιο.

 

Βρήκα και διάβασα την ομιλία του κ. Κύπρου Χρυσοστομίδη, που παρουσίασε στις 26.2.2005 στην Κύπρο το μεταφρασμένο στα Ελληνικά βιβλίο του κ. Ρίχτερ, που έχει τον τίτλο: «Ιστορία της Νήσου Κύπρου 1878 – 1949», τόμος Α’. Είδα ν’ απευθύνονται πολλά επαινετικά λόγια προς τον κ. Ρίχτερ από τον κ. Χρυσοστομίδη συνολικά για το έργο του,  κ ειδικά για το συγκεκριμένο βιβλίο.

Στάθηκα ιδιαίτερα σε κάποιες παραγράφους της ομιλίας του κ. Χρυσοστομίδη. Όπως αυτές που παραθέτω αυτούσιες και λένε ότι:

1. «Εδώ και πολλά χρόνια κάνει ομιλίες και διαλέξεις σε γερμανικά Πανεπιστήμια, δεξαμενές σκέψης και διάφορους οργανισμούς για τις νεώτερες ιστορικές και επίκαιρες πολιτικές εξελίξεις στην Κύπρο, δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στην ανάλυση της επεκτατικής πολιτικής της Τουρκίας έναντι της νήσου καθώς και στο ρόλο άλλων δυνάμεων. Συμμετείχε επίσης πολλές φορές σε ειδικά σεμινάρια, ημερίδες, πολιτικές εκδηλώσεις και συζητήσεις, όχι μόνο στη Γερμανία, όπου ζει και εργάζεται, αλλά και στη Μ. Βρετανία, την Αυστρία, την Ελλάδα και αλλού. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ο Καθηγητής Richter διοργάνωσε πολλές εκπαιδευτικές εκδρομές στην Κύπρο με φοιτητές και Καθηγητές του Πανεπιστημίου Mannheim.»…

2. «Προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι ο συγγραφέας χρησιμοποίησε και ανέλυσε μία πρωτόγνωρη γκάμα πρωτογενών ιστορικών πηγών, από Αρχεία βρετανικών, ελλαδικών, κυπριακών, αμερικάνικων και γερμανικών επίσημων Αρχών.

Η δευτερογενής βιβλιογραφία σε τέσσερις γλώσσες - Αγγλικά, Ελληνικά, Γερμανικά, Γαλλικά - που επεξεργάστηκε και έλαβε υπόψη ο Δρ Richter, θα μπορούσε από μόνη της να χαρακτηρισθεί μνημειώδης και σίγουρα ανεκτίμητη ως εργαλείο για μελλοντικές έρευνες για τη συγκεκριμένη περίοδο της ιστορίας της Κύπρου.»…

3. «Αυτό το δεύτερο κεφάλαιο αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου που ο συγγραφέας προσέγγισε το αντικείμενο και εργάστηκε για τη συγγραφή του βιβλίου, και που γι’ αυτό το κάνει να ξεχωρίζει. Ο Καθηγητής Richter αναλύει διεξοδικά εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων όπως και της Μέσης Ανατολής για να τις διασυνδέσει με την εκάστοτε στάση και πολιτική των Βρετανών αποικιοκρατών έναντι της Κύπρου. Έτσι, λοιπόν, αφιερώνεται μεγάλο μέρος του κεφαλαίου στην προσφορά της Βρετανίας το 1915 να παραχωρήσει την Κύπρο στην Ελλάδα, σε περίπτωση που η Ελλάδα εισερχόταν στον πόλεμο με το μέρος των δυνάμεων της Αντάντ. Ο συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αυτή η προσφορά της Βρετανίας – όπως και άλλες πριν και κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου – είχε να κάνει αποκλειστικά με στρατηγικές επιλογές, οι οποίες καθορίζονταν από τη σημαντικότατη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας και όχι με την αναγνώριση εκ μέρους των Βρετανών του δικαιώματος των Κυπρίων για Ένωση»…

 

 

Βρήκα κι ότι: «Η Εταιρία Κρητικών Ιστορικών Μελετών και οι Εκδόσεις Γκοβόστη διοργανώνουν την παρουσίαση του βιβλίου του Heinz A. Richter «Η Μάχη της Κρήτης». Η παρουσίαση θα γίνει την Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011 στις 19.30΄ στο Μικρό Αμφιθέατρο του Ιστορικού Μουσείου Κρήτης, παρουσία του συγγραφέα. Ο Heinz A. Richter είναι Καθηγητής Σύγχρονης Ελληνικής και Κυπριακής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Mannheim. Έχει δημοσιεύσει μεγάλο αριθμό μελετών για θέματα σχετικά με την νεώτερη ιστορία της Ελλάδας και της Κύπρου. Έξι βιβλία του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν στα ελληνικά. Το 2000 τιμήθηκε από την Ελληνική Δημοκρατία με το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα.

Στο βιβλίο «Η Μάχη της Κρήτης» παρουσιάζεται με κριτικό πνεύμα το σύνολο των γερμανικών, αγγλικών, αυστραλιανών και νεοζηλανδικών πρωτογενών και δευτερογενών πηγών και αναλύονται οι πολιτικές, διπλωματικές, στρατηγικές και επιχειρησιακές πτυχές του σημαντικού αυτού ιστορικού γεγονότος. Στην εκδήλωση θα μιλήσουν ο συγγραφέας και οι: Σταμάτης Λυμπερόπουλος, Διδάκτωρ Αρχαιολογίας, Κωστής Μαμαλάκης, Επιμελητής Νεώτερης Ιστορίας του Ιστορικού Μουσείου Κρήτης, Ανδρέας Στεργίου, Λέκτορας του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης, Βαγγέλης Τζούκας, Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου.

Την εκδήλωση θα προλογίσει ο Πρόεδρος του Δ.Σ. της Εταιρίας Κρητικών Ιστορικών Μελετών, Αλέξης Καλοκαιρινός.»

Δυστυχώς δε μπόρεσα να βρω κάτι από τις εισηγήσεις των κυρίων αυτών. Βρήκα όμως και την επιστολή, που έστειλε προς τον κ. Ρίχτερ ο Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Μανούσος Παραγιουδάκης, ο οποίος ήταν καλεσμένος και πήγε σ’ αυτή την εκδήλωση. Αποχώρησε όμως  σ’ ένδειξη διαμαρτυρίας, γιατί, όπως γράφει: 

«Ένας εκ των εισηγητών, ο καθηγητής κ. Στεργίου, ανέφερε μεταξύ άλλων,, ότι η Μάχη της Κρήτης δεν ήταν κάτι σημαντικό στο πλαίσιο των συνολικών επιχειρήσεων του Β΄ΠΠ, ότι η καθυστέρηση για 6 εβδομάδες της επιχείρησης BARBAROSSA ήταν μύθος, ότι το αντάρτικο στην Κρήτη ήταν ασήμαντο και άλλα- απαξιωτικά-  για τη Μάχη. Όπως θα θυμάστε, επιχείρησα  να αντικρούσω τις απόψεις του, στο λίγο χρόνο που μου δόθηκε. Εσείς δεν πήρατε θέση, γι' αυτό αποχώρησα με τους Ρεθυμνιώτες φίλους μου κ.κ. Μ. Μιχελάκη και Α. Σπυρόπουλο.».

Ο   Στρατηγός στην επιστολή του αναγράφει φράσεις αποσπασματικές από το βιβλίο του συγγραφέα, όπως:

«Οι συνέπειες της Μάχης της Κρήτης....οι ισχυρισμοί αυτοί ανήκουν στη σφαίρα του μύθου....»

«Το επαναλαμβανόμενο επιχείρημα, ότι οι επιχειρήσεις ΜΑΡΙΤΑ και ΕΡΜΗΣ καθυστέρησαν κατά έξι εβδομάδες τη γερμανική επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης....ζει ως μύθος, τον οποίο τείνουν να πιστεύουν οι Έλληνες».

«Με το να καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι η ελληνική συμβολή στον πόλεμο, ήταν αποφασιστικής σημασίας για τη νίκη των Συμμάχων, τονώνεται το ελληνικό εθνικό φρόνημα».

« Η Μάχη της Κρήτης έγινε ένας στρατιωτικός μύθος».«ΟΙ Έλληνες και οι Βρετανοί αλεξιπτωτιστές θαυμάζουν τις στρατιωτικές  επιδόσεις των Γερμανών αλεξιπτωτιστών, οι οποίοι αποτελούν πρότυπο».

 «Η Μάχη» περιγράφεται ως ιπποτική και δίκαιη.

«Η γερμανική πλευρά δυσκολεύεται να καταλήξει σε αντικειμενική αξιολόγηση της επιχείρησης».

«'Εχει  φτάσει ο καιρός να προσπαθήσει και η Γερμανική πλευρά να καταλήξει σε μια πιο αντικειμενική εικόνα».

«....Όταν αναπτύχθηκε ο ανταρτοπόλεμος....ο αγώνας αυτός δεν ήταν πια καθαρός και έντιμος, αλλά βρόμικος και κτηνώδης».

«Μη ευθύνη» του αντιπτεράρχου Κουρτ Στούντεντ, σχεδιαστού και εκτελεστού της αεραποβατικής επιχειρήσεως.

Και καταλήγει:

 Εκθέτω παρακάτω τμήμα από τη  διαταγή που εξέδωσε την 31 Μαϊου 1941.(σ.412):

 «...1 όλες τις κτηνωδίες(κυρίως στον τομέα Μάλεμε, Καστέλλι  των Κρητικών) που γνωρίζω προσωπικά θα τις τιμωρήσω εγώ ο ίδιος.

 2...επιβολή της τιμωρίας....από εκείνο το στρατιωτικό Τμήμα που υπήρξε θύμα  των κτηνωδιών....πιθανά αντίποινα, εκτελέσεις....πυρπόληση χωριών, εξανδραποδισμός περιοχών. Να επιληφθεί  της υποθέσεως ο στρατός και όχι τα τακτικά δικαστήρια, τα οποία δεν είναι αρμόδια για κτήνη και δολοφόνους».

Ακολούθησαν το Κοντομάρι (λέτε για τον εκτελεστή υπολοχαγό Τρέμπερ «ήταν μόλις 24 ετών»!), η Κάντανος, ο Αλικιανός, τα Περβόλια, το Αδελε Ρεθύμνου, το Σκαλάνι  Ηρακλείου και αμέτρητα άλλα.

Τα παραπάνω αναφερόμενα και πολλά άλλα στο βιβλίο σας, ανατρέπουν τη μέχρι σήμερα ιστορική αλήθεια, που έχει θεμελιωθεί από εξέχοντες ιστορικούς, από τους πρωταγωνιστές της περιόδου εκείνης (Τσώρτσιλ, Χίτλερ, Στάλιν, Ρούσβελτ, πολιτικούς , στρατιωτικούς και διπλωμάτες), αλλά και από αφηγήσεις ανθρώπων- εσείς τις απαξιώνετε-που είχαν συμμετάσχει στη Μάχη και στην Αντίσταση στην Κρήτη και ακόμα από συγγενείς εκτελεσθέντων, από βετεράνους (Άγγλους, Αυστραλούς, Νεοζηλανδούς και Έλληνες) από σύγχρονους αναλυτές και από πλήθος ντοκουμέντων, δικαστικών αποφάσεων (που μέχρι σήμερα εκδίδονται για τα εγκλήματα των Ναζί)κ.ά

Η εντύπωση, γενικά που αποκομίζει ο αναγνώστης είναι ότι η απρόκλητη εισβολή των Γερμανών στην Κρήτη το Μάη του 1941, ήταν «ιπποτική και δίκαιη» ενώ ο αγώνας του λαού της Κρήτης και των ανταρτών, που μάχονταν για την ελευθερία, ήταν «βρόμικος και κτηνώδης».

Λυπούμαι να πω, ότι δίνετε την εντύπωση του ιστορικού- συνηγόρου των Γερμανών εισβολέων- κατακτητών, που ο τίτλος του πρωτοτύπου έργου

«Operation Merkur:Die Eroberung der Insel Kreta im Mai 1941»και το περιεχόμενο του δικαιολογεί, όχι όμως ο τίτλος στα Ελληνικά Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ,ενώ ύστερα από 70 χρόνια λέτε ότι  « έχει φτάσει ο καιρός να προσπαθήσει και η γερμανική πλευρά να καταλήξει σε μια πιο αντικειμενική εικόνα».

 

  Διάβασα και την έμμεση απάντηση του επίκουρου καθηγητή κ. Ανδρέα Στεργίου, που απευθύνει σε όσους αντέδρασαν προκαταβολικά και ζήτησαν τη ματαίωση της προγραμματισμένης τιμητικής εκδήλωσης αναγόρευσης επίτιμου διδάκτορα του κ.  Ρίχτερ.

Ο κ. Στεργίου αρχίζει με τη φράση:

 «Πληροφορήθηκα ότι ο κύριος Μανούσος Παραγιουδάκης, πρώην στρατιωτικός,…»!

 Και τελειώνει:

«Σύμφωνα, ωστόσο, με τον κύριο Παραγιουδάκη και τους ομοϊδεάτες του η εκδήλωση αυτή δεν πρέπει να λάβει χώρα, καθώς ο καθηγητής Heinz Richter εξέδωσε πριν από μερικά χρόνια ένα βιβλίο για τη μάχη της Κρήτης, στο οποίο μετά από εκτεταμένη έρευνα καθώς και με απολύτως τεκμηριωμένο επιστημονικό τρόπο καταρρίπτει διάφορες δοξασίες και μυθοπλασίες γύρω από το ζήτημα αυτό. Ο κύριος Παραγιουδάκης έχει ήδη αρθρογραφήσει με γραφικό ομολογουμένως αλλά και προσβλητικό ταυτόχρονα για τον καθηγητή Heinz Richter τρόπο για το βιβλίο διατρανώνοντας την εκκωφαντική άγνοιά του για το θέμα αυτό και προκαλώντας ο ίδιος αποκλειστικά τις λεγόμενες ’’αντιδράσεις’’ του κρητικού λαού τις οποίες αυτός και οι ομοϊδεάτες του επικαλούνται στις επιστολές τους. Πέρα από το γεγονός ότι τόσο ο κύριος Παραγιουδάκης, όσο και οι ομοϊδεάτες του δεν είναι προφανώς σε θέση να αντιληφθούν την ακαδημαϊκή μεθοδολογία με την οποία γράφτηκε το βιβλίο, θεωρούν ότι μπορούν να αναγορεύσουν εαυτόν σε ακαδημαϊκό ειδήμονα που μπορεί να κρίνει ποιος αξίζει μια ακαδημαϊκή αναγνώριση και ποιος όχι.

Δυστυχώς τόσο για τον κύριο Παραγιουδάκη, όσο και για τους ομοϊδεάτες του η στρατιωτική επιτροπεία των πανεπιστημίων έχει παρέλθει εδώ και 40 χρόνια, αφού βέβαια κάποιοι έπρεπε πρώτα να πεθάνουν γι’ αυτό, την μνήμη των οποίων τιμούμε αυτές τις ημέρες»!

Αναφέρει ακόμη ο κ. Στεργίου στο παραπάνω γραφτό του ότι ο κ. Ρίχτερ «έχει επιμεληθεί πλήθος βιβλίων στη σειρά μονογραφιών Peleus, που   επιμελείται από τη δεκαετία του 1990  μέχρι σήμερα και εκατοντάδων άρθρων στο περιοδικό Thetis, που εκδίδεται ανελλιπώς από το 1993 μέχρι σήμερα. Η σειρά μονογραφιών Peleus που διευθύνει, όπως και το περιοδικό Thetis, είναι τα μοναδικά διεπιστημονικά Fora αποκλειστικά για θέματα Ελλάδας και Κύπρου σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη και φιλοξενούν κείμενα γραμμένα σε Γαλλικά, Αγγλικά και Γερμανικά από επιστήμονες από όλον τον κόσμο.».

 

Όπως προανέφερα δεν έχω υπόψη μου τα βιβλία του κ. Ρίχτερ. Από τα κείμενα όμως που αναφέρω πως βρήκα και διάβασα μου γεννώνται κάποιες υποψίες.

Τι να είναι άραγε αυτό, που ώθησε τον κ. Ρίχτερ ν’ ασχοληθεί κι ασχολείται, όπως μαρτυρά τόσον ο κ. Χρυσοστομίδης, όσο  κι ο κ. Στεργίου, αποκλειστικά, με την ιστορία της Κύπρου και της Ελλάδας, μη εξαιρούμενης από το ενδιαφέρον του και της Κρήτης. 

Από την εισήγηση του κ. Χρυσοστομίδη, και τ’ αποσπάσματα που παραθέτω από αυτήν, διακρίνω την προσπάθεια υπογράμμισης και τονισμού της καταπιεστικής κ εγκληματικής θα έλεγα συμπεριφοράς των Βρετανών καταχτητών της Ελληνικής Μεγαλονήσου προς τους Έλληνες υπόδουλους στη Βρετανική κυριαρχία. Την καταδικαστική κριτική, που ασκείται από το Συγγραφέα του βιβλίου, στην καθόλου στάση της Βρετανικής πολιτικής προς τον Ελληνισμό.

 Λέτε να πέφτω έξω;…

Από τις  φράσεις, που παραθέτει ο Στρατηγός Μαν. Παραγιουδάκης στην επιστολή διαμαρτυρίας του, διαφαίνεται πως ο Συγγραφέας προσπαθεί να μειώσει τη σπουδαιότητα της Μάχης της Κρήτης και τη σημασία της στην εξέλιξη και στο αποτέλεσμα του Β’ Π.Π. και κατά τούτο μεροληπτεί. Να τονίσει και να εξάρει τη γενναιότητα των Γερμανών καταχτητών. Να μειώσει την αποτελεσματικότητα των υπερασπιστών της δεύτερης αυτής Ελληνικής Μεγαλονήσου. Να σπιλώσει το ήθος των γενναίων Ελληνοκρητικών υπερασπιστών της Λευτεριάς κι αυτό αποτελεί κακοήθεια. Ενώ παράλληλα προσπαθεί να καλύψει τα εγκλήματα, που διέπραξε ο επιτιθέμενος απρόκλητος εχθρός κι αυτό είναι ύποπτο. Επιδιώκει ν’ ανατρέψει την πραγματικότητα κι αυτό είναι κολάσιμο. Να εξωραϊσει τη ΝΑΖΙστική θηριωδία κι αυτό αποκαλύπτει φιλοΝΑΖΙστική τάση. Να δικαιώσει την άδικη επίθεση των ΝΑΖΙ κατά της Ελλάδας και της ανοχύρωτης Κρήτης κι αυτό είναι ανηθικότητα. Και μέσω αυτών, να δικαιώσει την από τότε ως τα σήμερα συμπεριφορά του Δ’ Γερμανικού Ράιχ προς την Ελλάδα, τον Ελληνισμό κ ιδιαίτερα προς τους Κρητικούς κι αυτό αποτελεί ενδειχτικό των κινήτρων του.

Λέτε να πέφτω έξω;..

Ο δε κ. Στεργίου, τον οποίο είδα κι άκουσα στο βραδινό  δελτίο ειδήσεων του Creta, και μου έκαμε όχι καλή εντύπωση ο τρόπος και το ύφος της έκφρασής του, ως εισηγητής και στις δυο τιμητικές εκδηλώσεις, κείνης του Ηρακλείου στα 2011 κι αυτής του Ρεθέμνους που ματαιώθηκε, κι ως εισηγητής της απόδοσης τιμητικής διάκρισης από το Πανεπιστήμιο Κρήτης στον κ. Ρίχτερ, θα πει, ότι έχει μελετήσει το έργο του κ. Ρίχτερ κι ότι συμφωνεί με όσα γράφει και στο βιβλίο του, που αφορά μεν στη Μάχη της Κρήτης, πλην όμως η τιτλοφόρησή του στην ελληνική έκδοση δεν ανταποκρίνεται στον τίτλο, ούτε και σ’ αυτό που θέλει να μας σερβίρει ο Συγγραφέας  με το πρωτότυπο έργο του.

Στην απάντησή του προς αυτούς, που εξέφρασαν την αντίθεσή τους στην πρότασή του, είναι φανερό πως θέλει να μειώσει το Στρατηγό. Γράφει κι από την προσφώνηση «Κυρίες και κύριοι» φαίνεται και να είπε: «Πληροφορήθηκα ότι ο κύριος Μανούσος Παραγιουδάκης, πρώην στρατιωτικός,…»!

Όχι, κ. Στεργίου! Δεν είναι «πρώην στρατιωτικός» ο κ. Παραγιουδάκης. Είναι Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΕΘΑ, με βαθμό Αντιστρατήγου. Αν η παρέμβασή του κατά την τιμητική  εκδήλωση, που έγινε  στο Ηράκλειο, κ η επιστολή του προς τον κ. Ρίχτερ, θεωρείτε ότι Σας θίγει, οφείλατε κι οφείλετε τόσον Εσείς προσωπικά, όσο κι ο Κ. Ρίχτερ, ν’ αναπτύξετε διάλογο πειστικό μαζί του και να του αποδείξετε ότι αυτά που είπε δεν είναι αληθινά, αλλά η αλήθεια βρίσκεται στις σελίδες του επίμαχου βιβλίου. Δεν το κάματε. Δίκιο δεν έχετε.

Γράφετε κ επαναλαβαίνετε και για τρίτη φορά τη φράση «κύριο Παραγιουδάκη και τους ομοϊδεάτες του». Τι εννοείτε; Ότι υπάρχει ανάμεσά Σας ιδεολογική διαφορά; Εδώ, περί ιδεολογίας ο λόγος ή περί αναφοράς σε πραγματικά γεγονότα, των οποίων αμφισβητείται η ακρίβεια;

Δείχνετε πως αμφιβάλλετε για τις «αντιδράσεις» του Λαού. Θέλετε να πάτε μια βόλτα ως την Κάντανο, στα Χωριά του Κέδρους, στ’ Ανώγεια, στη Βιάννο;  Ή,  για πιο κοντά προς την Πόλη μας, και για να μην ταλαιπωρηθείτε, να βγείτε  ως τα Περιβόλια, που δοκίμασαν πρώτα τον πραγματικά «βρόμικο και κτηνώδη» αγώνα των ΝΑΖΙ, που θέλει να εκθειάσει ο κ. Ρίχτερ κι όχι των Ελλήνων που εννοεί; Πηγαίνετε και λίγο πιο πέρα. Ως  στο Άδελε, στη Λούτρα, στο Παγκαλοχώρι, στο Αστέρι, που πρώτο δοκίμασε το ήθος, την πολεμική αρετή, την τόλμη, την παλληκαριά των αλεξιπτωτιστών. Και, υποθέτω, πως θα πειστείτε ότι οι αντιδράσεις, που θα συναντήσετε σ’ αυτά τα μέρη δεν είναι απότοκο προπαγάνδας του Στρατηγού, αν αυτό εννοείτε. Είναι η αυθόρμητη αντίδραση από τον πόνο, που καίει ακόμη τις καρδιές αυτών, που έχασαν τους ανθρώπους τους άδικα, καταστράφηκαν οικονομικά κ έχασαν  το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους.

Αν πάλι εννοείτε πως διεξάγεται ιδεολογικός πόλεμος μεταξύ γερμανόφιλων και αγγλόφιλων στοιχείων, τότε σημαίνει πως θεωρείτε τον κ. Ρίχτερ εκπρόσωπο της Γερμανίας, που προπαγανδίζει υπέρ αυτής με το έργο του κ εμψυχώνει με αυτό και με το Thetis τους γερμανόφιλους, αντικρούοντας τη Βρετανική προπαγάνδα. Σε τέτοια περίπτωση αυτοπροσδιορίζεστε ως γερμανόφιλος και θεωρείτε αγγλόφιλο το Στρατηγό…

 Σας διαφεύγει(;) όμως, ότι πέραν από αγγλόφιλους και γερμανόφιλους ο Τόπος αυτός έχει κ Έλληνες, που έχουν όχι μόνο τη δυνατότητα να γνωρίζουν ότι τόσον η Γερμανία, όσο κ η Βρετανία ως κράτη ουδέποτε υπήρξαν φιλικά προς την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, αλλά έχουν και το θάρρος να το διαδηλώνουν.    

Όπως γνωρίζουν ότι τόσον ο Χίτλερ, όσο κι ο Ουίνστον Τσώρτσιλ κι ο Ιωσήφ Στάλιν κι ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ εξυπηρετούσαν από άλλο δρόμο τα ίδια Εβραιοσιωνιστικά συμφέροντα, οι μεν τρεις πρώτοι ως Εβραιογενείς και Μασόνοι, ο δε Ρούσβελτ ως Μασόνος… 

Αναφέρετε, κ. Στεργίου ότι:

«Δυστυχώς τόσο για τον κύριο Παραγιουδάκη, όσο και για τους ομοϊδεάτες του η στρατιωτική επιτροπεία των πανεπιστημίων έχει παρέλθει εδώ και 40 χρόνια, αφού βέβαια κάποιοι έπρεπε πρώτα να πεθάνουν γι’ αυτό, την μνήμη των οποίων τιμούμε αυτές τις ημέρες»!

Κι ασφαλώς εννοείτε τη «Χούντα των Συνταγματαρχών». Ναι μεν, κ. Στεργίου, απαλλάχτηκαν τα Πανεπιστήμια από την επιτροπεία, που ασκούσε η Χούντα. Πλην όμως εξακολουθούν ΔΥΣΤΥΧΩΣ να υφίστανται την επιτροπεία εκείνων, εν ονόματι των οποίων ασκούσε την επιτροπεία σ’ αυτά η Χούντα.

 Σας διαφεύγει, μήπως, ότι την Ηγεσία της Χούντας αποτελούσαν Μασόνοι αξιωματικοί, μ’ επικεφαλής τους τον 33^ου βαθμού Μασόνο ταξίαρχο Στυλιανό Παττακό;

Σας διαφεύγει, μήπως, ότι και σήμερα στα Πανεπιστήμια εμφωλεύει σημαντικός αριθμός   Μασόνων;  Κι ότι τις Η.Π.Α. και την Ε.Ε. ελέγχει απόλυτα ο Εβραιοσιωνισμός, διά της Μασονίας; Σας διαφεύγει ότ’ οι Υπουργοί Παιδείας της Ελλάδας, που έχουν λόγο στην επιλογή Σας ως επιστημονικού προσωπικού των Πανεπιστημίων είναι Μασόνοι; Το θεωρείτε  τυχαίο;…

Πέραν όμως απ’ όλ’ αυτά,  κ. Στεργίου, φτύσατε κατάμουτρα κι ολόκληρη την Κοινωνία του Ρεθέμνους τουλάχιστον, αν όχι της Κρήτης ολόκληρης, τη στιγμή που, ενώ είχατε διαπιστώσει τις αντιδράσεις της Κοινωνίας, Εσείς προβήκατε «κρυφά» από αυτή στην απονομή της τιμής, που είχατε προαποφασίσει,  προς τον κ. Ρίχτερ…

 

Και ναι μεν σαν Πανεπιστημιακή Κοινότητα έχετε το δικαίωμα και δεν Σας λείπει η επιστημονική ωριμότητα να κρίνετε και ν’ αποφασίζετε πάνω στα της Επιστήμης κι ούτε διανοούμαι, τουλάχιστον εγώ, να μπω  στα «οικόπεδά» Σας. Πλην όμως έχετε και την υποχρέωση να υπολογίζετε την Κοινωνία, μέσα στην οποία ενυπάρχει και ζει το Ανώτατο Πνευματικό Ίδρυμα στο οποίο προσφέρετε τον πλούτο της Επιστήμης που υπηρετείτε και το ήθος Σας και να μην επιτρέπετε στην «ακαδημαϊκή μεθοδολογία» να υπερβαίνει εσκεμμένα τα εσκαμμένα  και να την προσβάλετε βάναυσα…

Γιατί όμως αυτή Σας η επιμονή κ εμμονή, αυτό το πείσμα, η«πρεμούρα» θα έλεγα; Που οφείλεται; Υπάρχει κάποια υποχρέωση ανταπόδοσης; Ή, μήπως, αναμενόμενη  αντιπαροχή;…

Αν πραγματικά πιστεύετε πως ο κ. Ρίχτερ, «με απολύτως τεκμηριωμένο επιστημονικό τρόπο καταρρίπτει διάφορες δοξασίες και μυθοπλασίες γύρω» από τη Μάχη της Κρήτης, τότε θα Σας παρακαλούσα να τις εκθέσετε μία προς μία, για να τις αντιληφτούμε κ εμείς, που έχομε «εκκωφαντική άγνοια» περί αυτών. Διαφορετικά μας δίδετε το δικαίωμα να θεωρήσομε πως ο κ. Ρίχτερ ασκεί  Γερμανική προπαγάνδα κ Εσείς είστε φορέας της προπαγάνδας αυτής κ επιδοκιμάζετε κ  επιβραβεύετε τον προπαγανδιστή με ό,τι αυτό συνεπάγεται προς Εσάς και προς εμάς τους υπόλοιπους Έλληνες, που και σήμερα υποφέρομε από τις συνέπειες  οικονομικού πολέμου. Πολέμου, που έχει προκαλέσει ο Εβραιοσιωνισμός διά  της Γερμανίας σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, μ’ επικεφαλής την Εβραιογερμανίδα Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, το Δ.Ν.Τ., που αποτελεί Εβραιοσιωνιστική επιχείρηση οικονομικής εξόντωσης των Goims και την Εβραιοσιωνιστική Ηγεσία των Η.Π.Α., από τις οποίες εξαπολύθηκε η επίθεση.  Η Μέρκελ, λοιπόν, που κατέχει τη θέση, που κατείχε τότε στην ίδια Καγκελαρία, ο Εβραιογερμανός Φύρερ Αδόλφος Χίτλερ, κ υπηρετεί τα ίδια συμφέροντα, που κι αυτός υπηρέτησε. Γι’ αυτό και σφαγιάζει οικονομικά και τους Έλληνες…

                                                             Γράφηκε 24.11.2014.