Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΝΑΘΑΝΑΗΛ ή ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ

Ο Απόστολος Ναθαναήλ (= ο Θεός να δώσει) ή Βαρθολομαίος (βαρ=γιος του Θολεμά ή Θολομί ή Θολμαϊ). Το Ναθαναήλ είναι το κύριο όνομα. Το Βαρθολομί, που με την παραγωγική κατάληξη (-αίος) της ελληνικής γλώσσας γίνεται Βαρθολομαίος, είναι το πατρώνυμο. Λέγεται ακόμη πως είχε και τ’ όνομα Ιησούς, που αναγκάστηκε(;)(από ποιο;) να το αλλάξει, προφανώς για να μην υπάρχει συνωνυμία αυτού με τον Κύριο… Αυτός, λοιπόν, καταγόταν από την Κανά της Γαλιλαίας, όπως αναφέρεται από τον Ιωάννη στο Κ21/2: «Ήσαν ομού Σίμων Πέτρος και Θωμάς ο λεγόμενος Δίδυμος, και Ναθαναήλ από Κανά της Γαλιλαίας, και οι υιοί του Ζεβεδαίου, και άλλοι εκ των μαθητών αυτού δύο». Οδηγήθηκε στο Χριστό, όπως οίδαμε, από τον Φίλιππο. Αναφέρεται κι από τους τέσσερις Ευαγγελιστές. Με μοναδική διαφορά, πως οι τρεις τον αναφέρουν με το πατρώνυμό του, ως Βαρθολομαίο: « Των δε Δώδεκα αποστόλων τα ονόματά εισι ταύτα: πρώτος Σίμων ο λεγόμενος Πέτρος και Ανδρέας ο αδελφός αυτού, Ιάκωβος ο υιός Ζεβεδαίου και Ιωάννης ο αδελφός αυτού. Φίλιππος και Βαρθολομαίος, Θωμάς και Ματθαίος ο τελώνης, Ιάκωβος ο του Αλφαίου και Λεββαίος ο επικληθείς Θαδδαίος, Σίμων ο Κανανίτης και Ιούδας ο Ισκαριώτης» (Μτ. Κ10/2-4, Μκ. Κ3/18). Λκ. Κ6/14). Μόνο ο Ιωάννης τον αναφέρει ως Ναθαναήλ. Κ οι τέσσερις συμφωνούν ότι Αυτός κατείχε την έχτη θέση στον κύκλο των Μαθητών. «46. εὑρίσκει Φίλιππος τὸν Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· ὃν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν, ᾿Ιησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ ᾿Ιωσὴφ τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ. 47. καὶ εἶπεν αὐτῷ Ναθαναήλ· ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι; λέγει αὐτῷ Φίλιππος· ἔρχου καὶ ἴδε. 48. εἶδεν ὁ ᾿Ιησοῦς τὸν Ναθαναὴλ ἐρχόμενον πρὸς αὐτὸν καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ· ἴδε ἀληθῶς ᾿Ισραηλίτης, ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι. 49. λέγει αὐτῷ Ναθαναήλ· πόθεν με γινώσκεις; ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι, ὄντα ὑπὸ τὴν συκῆν εἶδόν σε. 50. ἀπεκρίθη Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· ραββί, σὺ εἶ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραήλ. 51. ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὅτι εἶπόν σοι, εἶδόν σε ὑποκάτω τῆς συκῆς, πιστεύεις; μείζω τούτων ὄψει. 52. καὶ λέγει αὐτῷ· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀπ' ἄρτι ὄψεσθε τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγότα, καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καὶ καταβαίνοντας ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου.» (Ιω. Κ1/46-52). Στις Πράξεις των Αποστόλων (Κ1/13) παρουσιάζεται, όμως, να κατέχει την έβδομη θέση. Ο Ναθαναήλ ή Βαρθολομαίος κατηχήθηκε και οδηγήθηκε στον Χριστό από το στενό φίλο του Φίλιππο. Ακόμη λέει ο Χριστιανικός Ελληνοκρητικός Κόσμος, όταν αντικρύσουν παρέα δυο αχώριστοι φίλοι: «Ήβρεν ο Φίλιππος το Ναθαναήλ!» Κι όταν πρόκειται για «χαβαλέδες» φίλους, προσθέτουν στην προηγούμενη και την ακόλουθη φράση: «Απαντάτε (=συγκρατήσετέ) τους εδά!» ή και: «απαντάτε τους εδά, να μη χαλάσουνε τον κόσμο!...». ή και «απαντάτε τους εδά, να μην πηδήξουνε τον τράφο…» (=να μην ξεπεράσουν τα όρια). Όχι πως θέλουν να παρουσιάσουν το Ναθαναήλ ως να ήταν «χαβαλές», αλλά γιατί στην Κρήτη, «οι φίλοι όντε σμίξουνε, η γης αναδακρυώνει! Και τα βουνά ραϊζουνε! Κ η θάλασσα μερώνει»… Μάλιστα κατά την κατήχησή του, ο Ναθαναήλ εκδήλωσε αμφιβολία για τη Θεότητα του Ιησού, ερωτώντας τον Φίλιππο: «Εκ Ναζαρέτ δύναται τι αγαθόν είναι:» (Ιω., 1-47). Ο δε Φίλιππος του απάντησε: «Έρχου και είδε». Ο Φίλιππος, λοιπόν, είναι, που οδήγησε το στενό του φίλο Ναθαναήλ στον Χριστό. Κι ο Κύριος, όταν είδε να οδηγείται προς Αυτόν ο Ναθαναήλ, είπε: «Ίδε αληθώς Ισραηλίτης, εν ω δόλος ούκ εστι»! (Ιω., 1/48). Κι αυτό σημαίνει πως ο Κύριος οίδε = αυτόν τον αυθόρμητο, άδολο, ευθύ Άνθρωπο, πριν Του τον παρουσιάσει ο Φίλιππος. Ο Κύριος γνώριζε ότι Αυτός ήταν, ό,τι στην Κρήτη ονομάζομε ντρέτο=ευθύ=ανυπόκριτο άνθρωπο. Και, επειδή ο Ναθαναήλ παραξενεύτηκε από το καλωσόρισμα και ρώτησε το Χριστό πως τον επαινεί αφού δεν τον γνωρίζει, ο Κύριος του απάντησε ότι: « Προτου σε Φίλιππον φωνήσαι, όντα υπό την συκήν, ίδον σε» (Ιω. 1/48)! Αυτό άρκεσε στο Ναθαναήλ ώστε αμέσως ν’ αντιληφτεί ότι απέναντί του είχε τον παντογνώστη Κύριο και φώναξε: «Ραβί, Σύ ει αληθώς Θεού Υιός, συ ει ο Βασιλεύς του Ισραήλ» (Ιω. 1/4). Ο Ναθαναήλ αποκαλεί τον από Ναζαρέτ Χριστό, για τον Οποίο προηγουμένως αμφέβαλε, Ραβί(=Δάσκαλο). Υιό του Θεού. Βασιλιά του Ισραήλ. Τι άλλο μπορεί να είναι και ν’ αποτελεί η έκφραση αυτή, παρά βαθιά ομολογία πίστης; Ο Ιησούς ως την ηλικία των τριάντα (30) Του χρόνων δεν είχε δείξει ορατό σημάδι, που να προκαλέσει στους συντοπίτες Του έστω την υποψία της Θεότητάς Του. Όλοι Τον έβλεπαν, ίσως με συμπάθεια, σαν παιδί και σα νέο σεμνό και φρόνιμο, άσημο και φτωχό, χωρίς εξάρσεις, να εργάζεται στο ξυλουργείο του γέροντα Ιωσήφ φιλότιμα, και Τον θαρρούσαν παιδί του. Βέβαια υπάρχει και η άποψη ότι φοίτησε στην Καπερναούμ σε ιδιωτικό σχολείο, όπου διδάχτηκε Ελληνικά, με βάση τα του Ομήρου, λέτε και δε γνώριζε σα Θεός όλες τις γλώσσες. Πλην όμως ούτε οι «κηδεμόνες» του Κυρίου γνώριζαν τη Θεότητά Του. Στο Ναθαναήλ, όμως άρκεσε ελάχιστος χρόνος, αφού Τον αντάμωσε για πρώτη φορά και είπε λίγα λόγια μαζί Του, για να Του απονείμει το ζηλευτό τίτλο του Ραβί, που λίγοι από τους πολύ μορφωμένους Εβραίους κατείχαν. Δεν ήταν, όμως, και λίγοι οι Εβραίοι μορφωμένοι, που διακαώς επιθυμούσαν να τον αποχτήσουν. Και δεν αποτελούσε κολακεία του Μαθητή προς τον «αμόρφωτο» Δάσκαλο, αλλά ενδόμυχη έκφραση και ομολογία βαθειάς πίστης Κ οι Φαρισαίοι ακόμη απορούσαν και διερωτούσαν εαυτούς: «Πως ούτος γράμματα οίδε μη μεμαθηκώς;» (Ιω., 7/15). Ο Ναθαναήλ τους απαντά με τη δήλωσή του προς τον Κύριο: «Συ ει αληθώς Θεού Υιός». Εάν οι Φαρισαίοι κ.λπ. πίστευαν, αυτό, που ο Ναθαναήλ δήλωσε ότι πίστεψε, τότε δεν θ’ απορούσαν για τη σοφία και την ευγλωττία του Κυρίου. Ακόμη κ οι Ραβίνοι, σαν πιο μορφωμένοι Δάσκαλοι του Μωσαϊκού Νόμου, θα ερμήνευαν στο Πρόσωπο του Ιησού, αυτό, που προφήτευσε γι’ αυτούς ο Μωϊσής: « Προφήτην εκ των αδελφών σου ως εμέ αναστήσει σοι Κύριος ο Θεός σου, αυτού ακούσεσθε» (Δευτ. 8/15, Ο΄). Τότε θ’ αγαπούσαν και δε θα συκοφαντούσαν, ούτε θα μισούσαν κι ούτε θα σταύρωναν τον Κύριο Ιησού… Ο Χριστός απάντησε στην ομολογία, λέγοντας στο Ναθαναήλ «Ότι ίδον σε υπό κάτω της συκής πιστεύεις; μείζω τούτων όψει» (Ιω., 1/50). Στη συνέχεια του διαλόγου ο Δάσκαλος αποκάλυπτε μεθοδικά την ταυτότητα του νέου προσερχόμενου στους άλλους πέντε Μαθητές, που είχαν προταχτεί στον Κύκλο των Δώδεκα, ήταν παρόντες, άκουσαν και γνώρισαν τον ψυχικό κόσμο του Ναθαναήλ . Την επόμενη μέρα οι έξι ως τότε Μαθητές οδήγησαν τον Δάσκαλό Τους ή οδηγήθηκαν από Αυτόν στο Γάμο της Κανά, που ήταν ως φίλοι και, πιθανό, συγγενείς της νύφης ή του γαμπρού καλεσμένοι. Αφού δα, ο Φίλιππος εκτελούσε χρέη «νυμφαγωγού» στο γάμο. Έτσι δόθηκε η ευκαιρία στον Κύριο να κάμει το πρώτο θαύμα Του, παρακινούμενος από την Παναγία Μητέρα, που κι Αυτή βρισκόταν στο γάμο αυτό. Κι ακάλεστοι, δεν πάνε σε γάμο. Και θαυματούργησε ο Κύριος, όχι με τη θέλησή Του, αλλά ύστερ’ από επιμονή της Παναγίας Μητέρας. Και με το σκεπτικό ακόμη, να μην προσβληθούν μπροστά στους τόσους καλεσμένους οι οικογένειες του γαμπρού και της νύμφης, από την έλλειψη κρασιού που παρουσιάστηκε! Η φροντίδα της Παναγίας αυτή και το επίμονο ενδιαφέρον Της, φανερώνουν κάποια οικειότητα και συγγένεια με τις οικογένειες των νεόνυμφων. Φανερώνουν ακόμη πως η Παναγία Μητέρα γνώριζε ότι ο Υιός της ως Υιός του Θεού, είχε τη δυνατότητα να κάμει αυτό το ακατόρθωτο στους ανθρώπους, που ζητούσε από Αυτόν. Και φαίνεται ακόμη πως, κ η παρούσα στο γάμο Σαλώμη ήταν ενήμερη για τις ικανότητες του ανεψιού-αν ήταν η ξαδέλφη της Παναγίας Μαρίας, και Κυρίου Θεού της και δικού μας Θεού. Δεν είμαι σίγουρος ποια Σαλώμη ήταν καλεσμένη στο γάμο και συνομίλησε με την Θεοτόκο, πριν η Μητέρα του Κυρίου παρακαλέσει φορτικά τον Υιόν Της να θαυματουργήσει. Ήταν η ξαδέρφη Της ή η προγονή Της τρίτη κόρη του Ιωσήφ, που τεκμαίρεται πως, κι αυτή ήταν παρούσα στο γάμο;… Ο Ναθαναήλ μαζί με το Φίλιππο και την αδελφή του Φιλίππου Μαριάμνη κήρυξαν, όπως ανέφερα στα περί Φιλίππου, σε περιοχές της Ασίας. Μετά δε από το θάνατο του Φιλίππου, ο Ναθαναήλ συνέχισε το κήρυγμα του Χριστιανισμού σε Συρία, Καραμανία, Ευδαίμονα Αραβία, Αιθιοπία, Περσία, Ινδία, όπου κατέλειπε χειρόγραφο του κατά Ματθαίο Ευαγγελίου. Άρα ήταν σε γνώση του το έργο αυτό του Ματθαίου και ασφαλώς θα το είχε μελετήσει και θα συμφωνούσε με το περιεχόμενό του, ώστε να το αφήσει στους Ινδούς ως οδηγό κατηχητή διαρκείας στην πίστη τους, καθώς και μάρτυρα για τα κατά Χριστόν. Κατά την επιστροφή Του από Ινδίες, ο Ναθαναήλ έφτασε στη Μεγάλη Αρμενία της Ανατολής, όπου συνέχισε και σε πόλεις και χωριά κι αυτής της περιοχής να κηρύττει το Λόγο του Θεού. Θεωρείται δ’ ένας από τους θεμελιωτές του Χριστιανισμού σ’ αυτήν, μαζί με τον Ιούδα, όχι βέβαια τον Ισκαριώτη, αλλά τον επικαλούμενο Θαδδαίο και Λεββαίο. Για τη μεγάλη προσπάθεια και την εξαντλητική κινητικότητα, που κατέβαλε για την επιτυχία του στο σωτήριο αυτό έργο, συνελήφθη στην πόλη της Αρμενίας Arevbanus - Ουρβανούπολη ή και Αλβανούπολη ονομαζόμενη, κατά διαταγή του βασιλιά Αστυάγη. Καταδικάστηκε, σταυρώθηκε με το κεφάλι κάτω, και πέθανε πάνω στο σταυρό του μαρτυρίου του περί το 68 μ. Χ. Οι Χριστιανοί πήραν το Ιερό λείψανο του Ναθαναήλ και το ενταφίασαν σε μια λάρνακα πέτρινη που τοποθέτησαν σε μέρος που να μη γίνεται αντιληπτό εύκολ’ από τους εχθρούς. Όταν όμως αποκαλύφτηκε η θέση του από τη συρροή του κόσμου, που έμαθε τη θαυματουργή δύναμη του λειψάνου, και συνέρρεε στον τόπο για προσκύνηση και θεραπεία, οι εχθροί του Χριστιανισμού, πήραν το Ιερό και θαυματουργό λείψανο αυτού του μάρτυρα και το πέταξαν στη θάλασσα, χωρίς να το βγάλουν από τη λαξευτή λάρνακα. Πέταξαν ακόμη στη θάλασσα και τα λείψανα άλλων τεσσάρων Αγίων μαρτύρων, των: Παππιανού, Λουκιανού, Γρηγορίου, και Ακακίου. Όλων τα λείψανα όπως και όπου ήταν εναποθεμένα, ταξίδεψαν από τον Εύξεινο Πόντο. Πέρασαν τα Στενά. Κατέβηκαν το Αιγαίο. Μπήκαν στη Μεσόγειο θάλασσα και διέπλευσαν αυτή, χωρίς να βυθιστούν παρά το βάρος των λαρνάκων. Έτσι, όπως κι ο Πέτρος βάδισε στην επιφάνεια της θάλασσας χωρίς να βουλιάζει. Και όλα σε κάποια στεριά ξεβράστηκαν και κατέληξαν. Το δε κιβώτιο με το λείψανο του Βαρθολομαίου ή Ναθαναήλ εξέβρασε η θάλασσα στις κοντά της Σικελίας, και Β/Δ αυτής ευρισκόμενες, «Λιπάρες ή Αιολίδες νήσους». Συγκεκριμένα, σε παραλία της ηφαιστειογενούς νησίδας Λίπαρι (Lipari), που βρίσκεται στο Τυρρηνικό πέλαγος ΝΔ της Ιταλικής χερσονήσου! Τα δε Ιερά λείψανα των άλλων τεσσάρων Αγίων Μαρτύρων κατέληξαν σε διαφορετικά νησιά του Τυρρηνικού. Ο Άγιος Απόστολος Ναθαναήλ παρουσιάστηκε σε όραμα στον Επίσκοπο Αγάθωνα του Λίπαρι, στον οποίο υπέδειξε την ακτή όπου είχε προσαράξει το θαυματουργό λείψανό Του. Κι αυτός, αφού έκθαμβος διαπίστωσε την αλήθεια, πήγε στον τόπο με πομπή και με όλες τις τιμές. Πήρε, μετέφερε και τοποθέτησε το Ιερό και θαυματουργό λείψανο του Αγίου Αυτού Αποστόλου στο μέρος, όπου ο Ίδιος του υπέδειξε. Η δε Παράδοση μαρτυρά ότι: Κατά τη μεταφορά χρειάστηκαν δυο βόδια ζεμένα να τραβήξουν από τα ρηχά τη λάρνακα με το Ιερό λείψανο και να τη μεταφέρουν εκεί, όπου υπέδειξε ο Άγιος πως έπρεπε να πάει και να παραμείνει το θαυματουργό λείψανό Του. Υστερότερα ανέγειραν μεγαλοπρεπή Ναό στο μέρος εκείνο, που βρίσκεται σε φρουριακό τόπο της νησίδας, όπου κ επακολούθησε μεγάλος αριθμός θαυμάτων. Το δε ηφαιστειογενές νησάκι Λίπαρι, ονομαζόταν πρωτύτερα Βουκλάνος στα Λατινικά και Πυρπνόον στα Ελληνικά, ένεκα της ηφαιστειακής δραστηριότητας που εξακολουθούσε να έχει. Είναι δε αποδειχτικό της θαυματουργικής δύναμης του Θεού, το κατά θαυμαστό τρόπο σβήσιμο του ενεργού, ως την μεταφορά του λειψάνου του Ναθαναήλ, κρατήρα του ηφαιστείου σ’ αυτό το νησάκι και η μεταφορά της ηφαιστειακής ενέργειας σε παρακείμενο νησάκι του ίδιου νησιωτικού συμπλέγματος των Λιπάρων Νήσων και σε απόσταση τέτοια, που να μην επηρεάζει τη ζωή και τη δράση στο Λίπαρι!! Η μνήμη του Αποστόλου και Μάρτυρα Βαρθολομαίου ή Ναθαναήλ τιμάται από την Εκκλησία μας στις 11 Ιούνη μήνα. Κ η ανακομιδή των λειψάνων του στις 25 Αυγούστου. Την ευχή Του να έχομε . ellinikisalpigga 25.8.2020

Ερμηνεία του Ψ30/19. – Εικόνες της Παναγίας

Ερμηνεία του Ψ30/19. – Εικόνες της Παναγίας Κατά την περίοδο από 1-14 Αυγούστου, όπως και σε κάθε άλλη δύσκολη στιγμή, ψάλλεται στους ναούς της Ορθοδοξίας ο Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας προς την Παναγία Μητέρα. Σ’ αυτόν υμνολογείται κι αναφέρεται ως αγιογράφος της Παναγίας ο Λουκάς. Ο δε στίχος 19 αυτού του 30ου Ψαλμού του Δαβίδ αναφέρει: «Άλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων την εικόνα σου την σεπτήν, την ιστορηθείσα υπό του Αποστόλου Λουκά ιερωτάτου, την οδηγήτριαν». Ο στίχος αυτός, εκτός των άλλων, αναγνωρίζει και τιμά το Λουκά και ως κατ’ εξοχήν Αγιογράφο της Θεοτόκου. Όμως με το άκουσμα του στίχου αυτού, ίσως νομισθεί πως η Εκκλησία καταράται τους εχθρούς Της. Ή, έστω, όσους δεν προσκυνούν την εικόνα της Μεγαλόχαρης. Ο Δαβίδ, που έγραψε αυτό τον ψαλμό, ήταν προφήτης. Ως εκ τούτου γνώριζε από θεία φώτιση πολύ πριν από τη γέννηση τόσον της Παναγίας, όσο και του Χριστού, ότι θα συκοφαντούσαν τ’ Άγια Πρόσωπά Τους εχθροί του Θεού. Κ η προφητεία του επιβεβαιώθηκε. Όμως δεν καταράται αυτούς. Αλλά προβλέπει ότι όλοι αυτοί θα μείνουν άλαλοι, βουβοί, κατάπληχτοι, από τη δόξα τόσο της Παναγίας, όσο και του Χριστού. Κ εμείς δε λέμε, σε περιστάσεις που θα μας ξαφνιάσει κάποιο μεγάλο γεγονός, ότι: «Όντε τ’ άκουσα εκατάπια τη γλώσσα μου και δεν είχα ίντα να πω;» Ή, το άλλο: «Από το ξαφνικό(ν) του εβουβάθηκε κι απόμεινε χασκούμενος!» Την ίδια σημασία έχει και το «άλαλα τα χείλη των ασεβών». Κι αυτοί «έμειναν χασκούμενοι» όταν πληροφορήθηκαν την Ανάσταση του Κυρίου Ιησού. Δεν αποτελεί, λοιπόν, κατάρα της Εκκλησίας η φράση, αλλά το αποστόμωμα των εχθρών της Παναγίας και του Ιησού, που θα βουβαθούν, θα μείνουν έκπληχτοι και κατάπληχτοι, από τη μεγάλη δόξα και το μεγαλείο της Αγιότητας της Παναγίας και της Θεότητας του Ιησού! Και πολλοί θ’ αλλάξουν γνώμη και θα μεταβληθούν από κατήγοροι εχθροί, σε πιστούς οπαδούς του Κυρίου. Να σημειωθεί με την ευκαιρία ότι, πριν από τις αγιογραφήσεις των εικόνων της Παναγίας από το Λουκά, λέγεται ότι, υπήρξαν δυο αχειροποίητες εικόνες της Υπεραγίας Θεοτόκου. Αχειροποίητες ονομάζονται, γιατί δεν έγιναν από ανθρώπινο χέρι, αλλά κατά θαυμαστό τρόπο παρουσιάστηκαν! Η πρώτη, ολόσωμη, σε μια κολώνα του Ναού της Παναγίας στη Λήδα, που κατά την παράδοση αναγέρθηκε προς τιμή Της, από τους Μαθητές του Χριστού και Αποστόλους Πέτρο και Ιωάννη, ενώ η Κυρία ανθρώπων κι Αγγέλων ακόμη δεν είχε πεθάνει! Την κάλεσαν, λοιπόν, να πάει να δει και να ευλογήσει το Ναό. Και Αυτή τους απάντησε: Πηγαίνετε και θα με βρείτε εκεί. Αυτοί έσπευσαν για να πρωτοφτάσουν και να την υποδεχτούν στο Ναό Της. Όταν έφτασαν, όμως, και μπήκαν μέσα στο Ναό, είδαν έκπληκτοι πάνω σε μια κολώνα ολόσωμη και με καταπληκτική ομοιότητα την αχειροποίητη εικόνα Της να τους περιμένει! Άλλη μια παρόμοια περίπτωση αναφέρεται από την παράδοση σε Ναό, που διεκδικούσαν να πάρουν από τους Χριστιανούς οι Εβραίοι. Κατέληξαν, λοιπόν, στα δικαστήρια. Ο Δικαστής δεν μπορούσε να διαπιστώσει την αλήθεια και γι’ αυτό διέταξε και σφράγισαν το Ναό, ώσπου να μπορέσει να συγκεντρώσει περισσότερα στοιχεία. Όταν παρουσία του αποσφραγίστηκε ο Ναός Εβραίοι και Χριστιανοί έμειναν έκπληκτοι από το αντίκρισμα ψηλά στο αριστερό μέρος του Ιερού αχειροποίητη την εικόνα της Παναγίας! Η από το πουθενά παρουσία της εικόνας αυτής θεωρήθηκε μήνυμα της Παναγίας ότι, ο Ναός ανήκε στη Χάρη Της. Ήταν δικός Της. Έτσι ο Ναός παραχωρήθηκε στους Χριστιανούς (https:// antexoume.wordpress.com/ «Ο Ευαγγελιστής Λουκάς και οι πρώτες εικόνες της Παναγίας») … Ο δε Λουκάς, λέγεται, και η Εκκλησία μας αποδέχεται, ότι: Έχει αγιογραφήσει τρεις εικόνες της Υπεραγίας Θεοτόκου: Η μια βρέθηκε στο Μεγάλο Σπήλαιο κοντά στα Καλάβρυτ’ Αχαϊας της Πελοποννήσου και γι’ αυτό ονομάστηκε «Παναγία Μεγασπηλιώτισσα». Αυτή υπάρχει στο Μοναστήρι, που χτίστηκε στ΄ όνομά Της πάνω από το Μεγάλο Σπήλαιο κατά τον Δ΄ μ. Χ. αιώνα, από τους Οσίους Πατέρες Συμεών και Θεοδώρητο, κι ονομάζεται «Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου». Η άλλη θαυματουργή εικόνα δωρίθηκε από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Αλέξιο Α΄ τον Κομνηνό κατά το 1.100 μ.Χ. στο Μοναστήρι του Κύκκου, που βρίσκεται στην κεντρική Κύπρο. Είναι στην ορεινή περιοχή της Κοιλάδας της Μαραθούσας, χωροθετημένη σε μια από τις κορυφές του βουνού Τρόοδος, σε υψόμετρο 1.318 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η κορυφή αυτή ονομάζεται Κύκκος, και γι’ αυτό και το Μοναστήρι πήρε την ονομασία «Μονή Κύκκου» κ η εικόνα της Θεοτόκου ονομάστηκε «Παναγία η Κυκκώτισσα ή Παναγία η Ελεούσα» Είναι θαυματουργή και γι’ αυτό γνωστή σε πολύ Χριστιανικό κόσμο. Η δε τρίτη εικόνα, λέει η παράδοση, υπήρχε στη Θήβα, όπου έμενε ο Λουκάς και ήθελε πάντα να την έχει κοντά του όσο ζούσε. Μετά το θάνατο του Λουκά, κ ύστερ’ από πολλές περιπέτειες, δυο Μοναχοί ο Σωφρόνιος και ο Βαρνάβας, με θεία καθοδήγηση, ίδρυσαν στα 386 μ. Χ. Μοναστήρι προς τιμή της Θεοτόκου στο βουνό Μελάς και πήραν και μετάφεραν σ’ αυτό την ιερή αυτή εικόνα. Κι από τότε η εικόνα ονομάστηκε «Παναγία του Σουμελά». Αυτή υπήρχε στο Μοναστήρι, που βρίσκεται σε βουνό Μελάς, που αποτελεί μέρος της οροσειράς του Παρυάδρου του Πόντου, σε υψόμετρο 1.320 μέτρ’ από την επιφάνεια της θάλασσας, και σ’ απόσταση μιας ημέρας δρόμου προς το εσωτερικό από την Ελληνική παραλιακή πόλη της Μαύρης Θάλασσας Τραπεζούντα. Το Μοναστήρι αυτό χτίστηκε μέσα σ’ ένα πανώριο μεγάλο δάσος από κέδρους, όπως κι αυτό του Κύκκου της Κύπρου, και φέρει την ονομασία «Μονή της Παναγίας Σουμελά», προς τιμή της Θεοτόκου Μαρίας κ ένδειξη ότι σ’ αυτό υπήρχε η φιλοτεχνημένη από το Λουκά θαυματουργή χειροποίητη εικόνα της Μεγαλόχαρης, που γρήγορα έγινε γνωστή η θαυματουργική δύναμή της ως τα βάθη της Μικρασίας, στη Ρωσία και στη Βαλκανική. Αυτή την εικόνα έκρυψε ο Μοναχός Ανδρέας Σουμελιώτης, όταν οι εχθροί της Θρησκείας και της Πατρίδας μας στα 1922 κατέστρεψαν τη Μονή Σουμελά και τον Ελληνισμό του Πόντου και της Μικρασίας. Και, όσους δεν έσφαξαν, υποχρέωσαν σε ανταλλαγή, με τους ομογενείς τους σε Κρήτη και λοιπή Ελλάδα. Στα 1931 ο καλόγηρος αυτός, με τη βοήθεια της Παναγίας και τη συμπαράσταση του Μητροπολίτη Τραπεζούντας Χρυσάνθου, κατάφερε να πάει στην καταστρεμμένη Μονή Σουμελά, ν’ ανασκάψει τα ερείπια και να ξεθάψει αυτό τον πολύτιμο θησαυρό, αλλά, δυστυχώς, με αρκετή φθορά, που είχε υποστεί εννιά χρόνια θαμμένη κάτω από τα ερείπια. Κ οι τρεις αυτές εικόνες είναι χειροποίητες φιλοτεχνημένες με τον τρόπο της κηρογραφίας από τον Απόστολο κ Ευαγγελιστή Λουκά, κατά την παράδοση. Βασικά υλικά, που χρησιμοποίησε ο Λουκάς κατά την ιστόρηση των εικόνων αυτών είναι το κερί, η μαστίχα και το λιβάνι, σε διάφορα χρώματα κ οι εικόνες είναι κηρόχυτες, ανάγλυφες, με πάχος υλικών περί τους 2,5 πόντους. Η Εκκλησία της Πηγής έχει την ευλογία εδώ και αρκετά χρόνια μιας εικόνας των Εισοδίων της Θεοτόκου, που είναι αγιογραφημένη από το Μοναχό Αντώνιο, στην «Καλύβη του Αγίου Ευσταθίου της Σκήτης της Αγίας Άννης του Αγίου όρους», απ’ όπου έρριψαν αυτή στη θάλασσα. Και, με τη δική Της θέληση και τη βοήθεια της Χάρης του Θεού, διέπλευσε το Αιγαίο και το Κρητικό, και με θαυμαστό τρόπο ήρθε κοντά στην παραλία του Κάμπου της Πηγής. Γίνηκε αντιληπτή και ανασύρθηκε από τη θάλασσα στα 1938 από τον ευλογημένο Νίκο Εμμαν. Ψαρουδάκη, ας είναι βοήθεια της ψυχής και των παιδιών του. Παραδόθηκε στην Ενορία Πηγής, της οποίας τότε εφημέριος ήταν ο Ηγούμενος της Μονής Αρσανίου Τίτος κατά κόσμο Κων/νος Παντελή Παπαδάκης. Κι από τότε η εικόνα της εισόδου της τρίχρονης Παιδίσκης Μαριάμ στα Άγια των Αγίων, βρίσκεται στο Ναό της Πηγής, που είναι αφιερωμένος και τιμάται στην Κοίμησή Της. Κι Αυτή τιμά και στολίζει, ευλογεί και προστατεύει τους Πηγιανούς, όπως και όλους τους πιστούς στον Κύριο Ιησού. Αποτελεί Θείο δώρο κι Ευλογία της «μόνης εν γυναιξί και καλής» προς την Εκκλησία της Πηγής. Η Χάρη της Θεοτόκου και των Αγίων Νικολάου και Χαραλάμπους, που τιμούνται ιδιαίτερα στην Πηγή, προστάτευσε κ έσωσε 70 Πηγιανούς τον Ιούνη του 1941, που είχαν συλληφθεί και οδηγηθεί από τους ΝΑΖΙ στο τοπωνύμιο Αγρουλιδές, σε απόσταση πετί τα εκατό μέτρα βόρεια του οικισμού, για εχτέλεση, σε αντίποινα εκδικητικά, για την ήττα που υπέστησαν οι ΝΑΖΙ στον υποτομέα του βοηθητικού Αεροδρομίου Πηγής του τομέα Ρεθύμνου κατά τη διεξαγωγή της Μάχης της Κρήτης. Αυτή αποτέλεσε την πρώτη Νίκη των Ελλήνων και των, υποτιθέμενων, Συμμάχων τους κατά του Άξονα. Ήταν βέβαια Πύρρειος Νίκη, γιατί η Κρήτη προδόθηκε από τους Συμμάχους της Ελλάδας. Δεν ξέρω αν ποτέ Σας γεννήθηκε η απορία και να διερωτηθήκατε: γιατί να φτάσει στην ακτή της περιφέρειας Πηγής και όχι σε ακτή άλλου τόπου; Ίσως να υποθέσατε πως, επειδή στην Πηγή υπάρχει Ναός της Παναγίας! Όμως Ναοί της Παναγίας υπάρχουν και στο παρακείμενο Παγκαλοχώρι και στηνπόλη του Ρεθέμνους και σε πολλούς άλλους παραθαλάσσιους οικισμούς, κοντά κι ανάμεσ’ από τους οποίους διέπλευσε, ώσπου «αποβιβάστηκε στον Πηγιανό Κάμπο. Γιατί να έρθει εδώ κι όχι σ’ έναν από αυτούς; Μη θεωρήσετε τυχαίο και συμπτωματικό τον ερχομό Της κοντά στην αχτή του Πηγιανού Κάμπου. Ούτε να πείτε πως το ρεύμα της θάλασσας την έφερε κατά εδώ. Γιατί τίποτε, αγαπητοί μου, δεν είναι τυχαίο. Και τα ρεύματα της θάλασσας κατευθύνονται εκεί, όπου θέλει ο Θεός. Κ ένα ιερό και ευλογημένο «αντικείμενο» δεν πάει μοναχό του κι όπου το βγάλ’ η θάλασσα. Προστατεύεται και οδηγείται από τη Θεία επιστασία. Να ξέρετε πως, από τη στιγμή που έπεσε στη θάλασσα η εικόνα της Μεγαλόχαρης, ο προορισμός της ήταν αποφασισμένος, καθώς ήταν επιλεγμένος κι αυτός, που θα Την έβγαζε μέσ’ από τη θάλασσα και θα Την παρέδιδε στην Εκκλησία της Πηγής. Κι αυτός ήταν ο θεοσεβής και καλός Χριστιανός Νικόλαος Εμμαν. Ψαρουδάκης. Μεγάλη, ύψιστη τιμή και γι’ αυτόν και για την Εκκλησία Πηγής! Ιδιαίτερα μεγάλη ευλογία αυτή του Θεού προς την Εκκλησιά της Πηγής. Και θα πρέπει η Εκκλησία Πηγής ν’ ανταποδίδει την τιμή και την αγάπη στο εικονιζόμενο Πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Τα μάτια σας δεκατέσσερα, που λέει ο λόγος, σ’ αυτή την εικόνα. Την «Παναγία την Πηγιανή», όπως θα μπορούσαμε να πούμε, αφού η Μεγαλόχαρη διάλεξε να στεγαστεί και να παραμείνει στο Ναό της Παναγίας της Πηγής η χειροποίητη εικόνα Της, που ήρθε κολυμπώντας από τη Σκήτη της Αγίας Άννας του Αγίου όρους. Μη χάσετε αυτό το πολύτιμο δώρο του Θεού. Πέρασε κοντά από τόσα Ελληνικά Νησιά. Τις Β. Σποράδες. Την Εύβοια. Τις Κυκλάδες. Και μάλιστα την Τήνο, που αποτελεί προσκυνηματικό τόπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Όμως σε κανέν’ από αυτά δε θέλησε να σταματήσει. Είναι, νομίζετε, τυχαίο; Προορισμός Αυτής ήταν η Πηγή. Αυτό να το χωνέψετε καλά. Γι’ αυτό πρέπει και να προσκυνάτε τη Χάρη της Παναγίας Μητέρας. Αυτή έδειξε με τον ερχομό Της, πως αγαπά τον τόπο και του Ανθρώπους του. Και το απέδειξε. Και προτίμησε, σα ναυαγός, να περισυλλεγεί από Πηγιανό και να παραμείνει στην Πηγή. Να δείχνετε κ Εσείς πως Την αγαπάτε. Πως τη σέβεστε. Πως την τιμάτε και την προσκυνάτε, ως την επιλεγμένη από το Θεό μοναδική απ’ όλες τις γυναίκες του Κόσμου, άξια να κυοφορήσει, να γεννήσει και να γίνει Μητέρα του ενανθρωπίσαντα Θεανθρώπου Σωτήρα του Κόσμου! Του άναρχου Υιού του Θεού κατά Θεία οικονομία! Και μάλιστα σε ηλικία δεκάξι μόνο χρόνων! Δεν αμφιβάλλω γι’ αυτό. Δεν αμφιβάλλω για τα αισθήματα και την ειλικρινή πίστη Σας προς την Αειπάρθενο. Αλλά δεν παραλείπω να το τονίσω, αφού μου δόθηκε η ευκαιρία, η χαρά κ η ευλογία ν’ αναφερθώ σήμερα, μαζί με τις άλλες και στην εικόνα των Εισοδίων της Θεοτόκου Πηγής, που εικονίζει την υποδοχή από τον Αρχιερέα Ζαχαρία, θείο της Παναγίας, και είσοδο της Παναχράντου και Παναμώμου, τρίχρονης Παιδίσκης εις τα Άγια των Αγίων. Αυτής της ταπεινής Κορασίδας από τη Ναζαρέτ, που υπήρξε ο πρώτος αχειροποίητος Ναός του Θεού σε ηλικία δεκαέξι χρόνων. Να σκεφτείτε μόνον ότι επιτράπηκε η είσοδος της Πανάγνου στα «Άγια των Αγίων», που δεν επιτρεπόταν, ούτε σε Ιερείς, ούτε και σε Αρχιερείς, παρά μόνο στον Αρχιερέα του Ναού! Ύψιστη τιμή από τους εν ζωή τότε προφήτες του Ισραήλ, ένα από τους οποίους ήταν ο Ζαχαρίας, που ήταν ο Πατέρας του Ιωάννη του Προδρόμου. Ευχαριστώ για την υπομονή και το χρόνο που διαθέσατε για να με ακούσετε. Σημείωση: Η ομιλία ήταν προγραμματισμένη να γίνει στην Πηγή, αλλά λόγο κορωνοϊού ματαιώθηκε. ellinikisalpigga. 15.8.2020