ΓΙΩΡΓΗΣ  ΕΛ.  ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗΣ

                                 ΠΟΙΗΤΗΣ  και ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ                    

 

Όταν πήγα δάσκαλος στο τριθέσιο τότε Δημοτικό Σκολειό των Περιβολίων υπήρχε ακόμα το παλιό διδαχτήριο. Αυτό ήταν το δεύτερο διδαχτήριο, που θυμούμαι να στεγάζει το Σκολειό των Περιβολίων, αυτού του γραφικού προαστίου του Ρεθέμνους, που το έζησ’ από το 1948. Από τότε, που τάιζε το μεγάλο χωριό με ζαρζαβατικά.

Το πρώτο αυτό διδαχτήριο ήταν χτισμένο στη νότια πλευρά του μεγάλου οικοπέδου, που είχε στη διάθεσή του το χωριό. Κάτω σχεδόν από τον παλιό «ιστορικό» ναό τον αφιερωμένο στους Μεγάλους Αγίους του Χριστιανισμού Νικόλαο και Χαραλάμπη.

Στα 1956 στήθηκε στη μέση της βορινής πλευράς  πετρόχτιστο το τριτάξιο διδαχτήριο, που βρήκα σε λειτουργία όταν μετατέθηκα σα Δάσκαλος στο Σκολειό αυτού του μισοκαταστρεμμένου από τους βομβαρδισμούς της Λούφτβαφε των ΝΑΖΙ και χαροκαμένου από τις ομαδικές δολοφονίες των αφιονισμένων εχτελεστικών οργάνων του ΝΑΖΙσμού. Τα ερείπια έμεναν ακόμη ασήκωτα κατά το μεγαλύτερο ποσοστό τους και το γραφικό αυτό προάστιο στέναζε βαριά πληγωμένο από την αφαίμαξη και τις καταστροφές. Ας είχαν περάσει  τριάντα χρόνοι στρογγυλοί μετά τα θλιβερά κι αποτρόπαια γεγονότα. Τα γεράνια έστεκαν ακόμα θλιβερά στα «μποτζάλια» των πηγαδιών κ οι περβολαριές χηράδες και χαιράμενες αγωνιζόταν ν’ ανασύρουν νερό να ποτίσουν τα ζαρζαβατικά, ελπίζοντας σ’ ένα καρβέλι ψωμί από το πούλημα του προϊόντος του  ιδρώτα τους στους χωραϊτες. Η ανεργία μάστιζε τον τόπο κ η φτώχεια έπλεκε φωτοστέφανα του αίσχους της Χούντας των Εβραιοσιωνιστών επιβητόρων της εξουσίας. Η Μασονία πανηγύριζε, γιατί μπορούσε να τσιλιπουρδά ανενόχλητη και να ευωχείται προκλητικά στα μάτια της φτωχολογιάς, που επαιτούσε από αυτή  ένα μεροκάματο για ένα κομμάτι ψωμί…

 Μετά τη μεταφορά του διδαχτηρίου, το νοτικό κομμάτι του οικοπέδου, το  λεγόμενο «Σωχώρα», μεταβλήθηκε σε γήπεδο του  τοπικού ποδοσφαιρικού Σωματείου, που είχε την επωνυμία «Άρης Περιβολίων».   

Ζούσε τότε στον τόπο ενεργός πολίτης, γέννημα και θρέμμα περβολιανό, ο Λευτέρης Καλογεράκης. Υπηρετούσε ως Γραμματέας στο Νοσοκομείο της πόλης μας. Με τη δική του παρέμβαση παραχωρήθηκε στο Δημόσιο το πιο μεγάλο τμήμα του γηπέδου αυτού, για να χτιστούν σ’ αυτό τα χτίρια, που στεγάστηκαν οι Τεχνικές Σχολές. Με την πρωτοβουλία του αυτή  ο Λ. Καλογεράκης απέβλεπε στην οικονομική ενίσχυση των κατοίκων του χωριού, με το ζωντάνεμα και τη στήριξη, που θα έφερνε στον τόπο η παρουσία του προσωπικού και των τροφίμων των Σχολών αυτών.  Στο ανέβασμα του χωριού στην αγορά των αστικών ακινήτων. Στην προσέλκυση επενδυτών. Στην τόνωση του ενδιαφέροντος για την ανοικοδόμηση των ερειπίων των βομβαρδισμών. Και στην αντιπαροχή της προσφοράς, με βάση την οποία το Κράτος θα έχτιζε νέο διδαχτήριο, γιατί ήδη αυτό που υπήρχε και στέγαζε το Σκολειό, είχε κριθεί όχι μόνο ανεπαρκές, αλλά και γερασμένο, με αντοχές περιορισμένες στο ελάχιστο.  Έτσι παρέμεινε στην ιδιοχτησία  του Σκολειού μόνο το βορινό κομμάτι, που εξακολουθεί να κατέχει και σήμερα. Κι όταν πήγα κι ανέλαβα υπηρεσία σ’ αυτό το Σκολειό, τα χτίρια των Τεχνικών Σχολών δεν είχαν ακόμη αποπερατωθεί. Το δε  νέο αυτό διδαχτήριο του Δημοτικού Σκολειού είχε θεμελιωθεί στη Β/Δ γωνία του οικοπέδου, όπου κ υπάρχει ακόμη σε λειτουργία…      

 

 

1974.  Ο Μανόλης Ελ. Καλογεράκης είναι ο μεσαίος της πρώτης σειράς των μαθητών,  που τον έχει ο Σήφης αγκαλιασμένο.

                                                                      Φωτογρ. Ο Βαγγέλης Τριαντάφυλλος.

 

 

Του Λευτέρη Καλογεράκη αυτού γιος είναι ο Γιώργης, στον οποίο θ’ αναφερθώ στη συνέχεια. Όμως, δυστυχώς, ο Λευτέρης έφυγε νωρίς (1973) και δεν πρόφτασε να χαρεί όσο θα έπρεπε το γιό του, που είχε γεννηθεί στα  1964…

Κατά την πρώτη γνωριμία μου με τις μαθήτριες και τους μαθητές του συνδιδασκόμενου τμήματος των Ε’ και Στ’ τάξεων, που θα δίδασκα, ήρθα σε πρώτη επικοινωνία και με το μαθητή Εμμανουήλ Ελ. Καλογεράκη. Το Γιώργη, που, επειδή μικρός αρρώστησε, κατά την κομπογιαννίτικη  άποψη, που επικρατούσε σαν «έθιμο», του άλλαξαν όνομα και τον είπαν Μανόλη, για ν’ απομακρύνουν το κακό από πάνω του!

Αντίκρισα τότ’ ένα ξανθό παιδί κανονικού για την ηλικία του αναστήματος. Κάπως αδύνατου κ ελαφρά χλωμού. Φορούσε γυαλιά μυωπίας και το πρόσωπό του ήταν αδικαιολόγητα γελαστό, σα να είχε μόνιμα την έκφραση ενός σαρκασμού. Ήταν όμως πράος και συνεσταλμένος συγκριτικά με τους υπόλοιπους συμμαθητές του. Κατά τα διαλείμματα, που παρακολουθούσα τη συμπεριφορά και τον τρόπο που εκδηλωνόταν όλα τα παιδιά για να έχω την όσο μπορούσα πληρέστερη εικόνα καθενός, ο «Μανόλης» δεν ήταν επιθετικός, ούτε κ εριστικός. Συμμετείχε ήπια στις εκδηλώσεις των άλλων και δεν έλλειπε από το πρόσωπό του η τάση αυτή προς ένα γέλιο, σα να περίμενε κάτι, μιαν αιτία, μιαν αφορμή, για ένα ξέσπασμα χαράς. Ένα παραπονεμένο γέλιο, που κρεμόταν από τα χείλη του, χωρίς ν’ ακουμπά στην καρδιά του.

 Κατά τις πρώτες επαφές μου και τις ιδιαίτερες συνομιλίες μου με τους γονείς των παιδιών, πληροφορήθηκ’ από τη Μάνα του πως, ο «Μανόλης» είχε απορφανιστεί πρόσφατα. Είχε χάσει τον πατέρα του κι ασφαλώς επιδρούσε το γεγονός στον ψυχισμό και στην όλη συμπεριφορά του παιδιού. Και πέραν από αυτό το σοβαρό χτύπημα, ο «Μανόλης» αντιμετώπιζε και πρόβλημα καρδιακό. Η πληροφόρηση αυτή με προβλημάτισε. Αύξησα την προσοχή μου απέναντί του. Απόφευγα να φορτώσω δουλειά στο «Μανόλη» και να τον πιέσω, χωρίς και να του στερήσω τη  γνώση και την  εμπέδωσή της. Ευτυχώς η μαθητεία του έληξε, χωρίς ν’  αντιμετωπίσω πρόβλημα.

 Όμως ο «Μανόλης» ήταν κρατημένος, όπως το αυτοκίνητο, που, ενώ η μηχανή του δουλεύει, το πόδι του οδηγού πατεί το πετάλι του «φρένου», αντί για το «γκάζι». Κάποιο αόρατο πόδι – η ασθενική καρδιά, επηρεασμένη κι από  την έντονη λύπη και την αίσθηση της έλλειψης του πατέρα στην προκείμενη περίπτωση – πατούσε φρένο στις εκδηλώσεις χαράς και στην απόδοση της μαθησιακής ικανότητας του «Μανόλη», ενώ οι λοιπές προϋποθέσεις υπήρχαν…

Τα χρόνια περνούσαν. Εγώ, ναι μεν δεν έχασα την επαφή μου με την πόλη, αλλά  ‘πό το 1990 βρίσκομαι κάπως  μακριά της. Μόλις στα 2014 και κατά τις καρναβαλικές εκδηλώσεις ξαναήρθα σ’ επικοινωνία κατά τρόπο αναπάντεχο με το Μανόλη Καλογεράκη! Ευχάριστη Έκπληξη!

 Έμαθα, λοιπόν, από τον ίδιο, πως έχει σταδιοδρομήσει ως Δάσκαλος και μάλιστα πως έχει μετεκπαιδευτεί κ ειδικευτεί σε Δάσκαλο Ειδικής Αγωγής! Αυτό μ’ ευχαρίστησε ιδιαίτερα. Έμαθ’ ακόμη πως από το 1982 ασχολείται «ερασιτεχνικά» με το θέατρο σαν ηθοποιός, οργανωτικός παράγοντας ερασιτεχνικών θιάσων, υπεύθυνος σκηνοθεσίας και τελευταία ως θεατρικός Συγγραφέας,. Κι αυτή του η δραστηριότητα μ’ ενθουσίασε!

 

1975. Ο Μανόλης Ελ. Καλογεράκης, γονατιστός, με ύφος σοβαρό, δεύτερος από τ’ αριστερά, όπως κοιτάζομε τη φωτογραφία. Φωτογρ.   ο Βαγγέλης Τριαντάφυλλος.

 

Έχει εκδώσει ως την ώρα κ έχει ανεβάσει τα θεατρικά έργα: «Άι Γιώργης», 2007. «Τέσσερις Μάρτυρες», 2008. «Της Παναγιάς το Καταλόγι», 2009. «Λιογέννητη», 2010. «Σούσα» (η), 2011. «Βυζαντίου Άλωσης», 2014, που έχει φωτοτυπηθεί από το Συγγραφέα, αλλά δεν έχει ακόμη εκδοθεί και κυκλοφορήσει. «Άι Γιάννης», 2014. Αυτά όλα έχουν ανεβαστεί από το «Θεατρικό Περίπλου» ή τη «Θεατρική Ομάδα της Μητρόπολης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου». Δυο θεατρικούς οργανισμούς, στη δημιουργία κι οργάνωση των οποίων συνέβαλε ουσιαστικά κι ο Γιώργης Καλογεράκης. Πέραν από αυτά, που ήδη έχουν εκδοθεί σε βιβλία, ανεβαστεί στη σκηνή και παρουσιαστεί στο Κοινό, υπάρχουν ακόμη  ανέκδοτα και τα: «Αρκάδι», «Το κλέψιμο της νύφης», «Πόθια» (η), «Ακροδαφνούσα», «κλήδονας». Όλα έμμετρα, σε σωστούς ομοιοκατάληχτους κρητικούς δεκαπεντασύλλαβους στίχους, με λίγες εξαιρέσεις στα χορικά μέρη κι όπου αλλού επιτρέπει την εξαίρεσ’ η πλοκή και βοηθά στο ρυθμό ο ενδεκασύλλαβος ομοιοκατάληχτος στίχος, με ζευγαρωτή ή πλεχτή ομοιοκαταληξία, και το ιαμβικό μέτρο. Γλώσσα προσαρμοσμένη στο γλωσσικό ιδίωμα και την ποιητική μορφή του Δημοτικού Τραγουδιού ή της Ντοπιολαλιάς της περιοχής και της εποχής  απ’ όπου προέρχεται το κείμενο της παράδοσης ή το ιστορικό γεγονός, πάνω στο οποίο ο ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Γιώργης Καλογεράκης δούλεψε και δημιούργησε το θεατρικό έργο του. Ένα έργο, που πατεί πάνω σ’ ένα Δημοτικό Τραγούδι ή σ’ ένα θρύλο ή σ’ ένα ιστορικό γεγονός.  Ζυμώνεται, αναπλάθεται, ζωντανεύει και παρουσιάζεται θεατρικά, σε γλώσσα της εποχής του γεγονότος. Κι ο θεατρόφιλος θεατής βιώνει  το γεγονός. Σπουδάζει τη γλώσσα. Βλέπει την ενδυμασία. Μεταφέρεται σ’ εκείνη την εποχή. Και πλουτίζει σε γνώση, κρίση  και μόρφωση γνώμης.     Κι ο Γιώργης,  καλπάζει ασταμάτητος!...

 

Μπράβο …Γιώργη!! Σου εύχομαι ολόψυχα καλή εξέλιξη κι ανέλιξη στην αξιέπαινη προσπάθεια σου. Δάφνες πολλές κι αμέτρητα επιδοκιμαστικά κούρταλα του θεατρόφιλου Κοινού, ενδειχτικά με άριστα της επιτυχίας σου, που εγώ τσιγκουνεύτηκα να σου απονείμω…

                                                       Γράφηκε στις 11.3.2015.